FullBack تانک هوایی
سوخوی 34 که ناتو آن را FullBack نام گذاری کرده یک جنگنده بمب افکن پیشرفته تهاجمی دو سرنشین است.این جنگنده-بمب افکن برای جایگزینی سوخوی 24 طراحی شده است.

این جنگنده بمب افکن می شود گفت که نسخه ای ازSu-27 Flanker است.طراحی آن در اوایل 1980 آغاز شد و در 13 آوریل 1990 اولین پرواز آزمایشی را تجربه کرد.نخست این جنگنده بمب افکن

Bombardirovschik ) Su-27IB (IB: Istrebitel نام گذاری شد.

مسائل مالی شرکت سازنده باعث توقف مکرر پروژه شد و باعث شد مدل آزمایشی آن تحت قوانین مختلف تخصیص به نمایش درآید.زمانی که خبر آن در مطبوعات پخش شد از آن با نام Su-34 یاد شد.سومین مدل آزمایشی این پرنده در نمایش هوایی پاریس در سال 1995 شرکت کرد و نام Su-34MF (FN for "Fighter Navy") به خود گرفت.همچنین در نمایش هوایی MAKS در سال 1999 نام Su-34MF (MF for MnogoFunksionalniy multi-function) بر روی این جنگنده-بمب افکن گذاشته شد.اخیرا نیروی هوایی روسیه این جنگنده-بمب افکن را فقطSu34 معرفی کرده است.

 

در طراحی شکل بال ها سکان عمودی و خروجی موتور ها تقریبا شبیه به Su-27/Su-30 'Flanker' Su-30/Su-33 'Flanker-D'/Su-35 'Flanker-F' برای افزایش ناپایداری(مانور بیشتر) و کاهش نیروی پسا عمل شده است.دماغه هواپیما به کلی تغییر کرده و کاکپیت هواپیما به شکل دونفره side-by-side طراحی شده.Su-34 موتور های Su-27 را در خود حفظ کرده اما با تابت ماندن شکل ورودی ها بیشترین سرعت این جنگنده به 1.8 ماخ رسیده است.

برخلاف Su-27 ،Su-34 دارای شیشه کاکپیت مدرن رنگی CRT و صفحه نمایش چند منظوره است.الکترونیک هوایی همچنان بر پایه V004 و UOMZ لیزری/تلوزیونی است و سیستمی برای تشخیص و هدایت دقیق مهمات تعبیه شده است.

این جنگنده همچنین از رادار v005 نیز بهره می برد. Su-34 به تجهیزات جنگ الکترونیک ECM نیز که شامل سیستم شناسایی مادون قرمز پرتاب موشک(infrared missile launch detection system) است،استفاده می کند. كابين آن كاملا زره پوش است(با هفده ميليمتر تيتانيوم تقويت شده)

تفاوت اساسی کاکپیت این جنگنده-بمب افکن این است که فضای وسیعی را برای خدمه فراهم میکند.از قبیل یک آشپزخانه کوچک توالت،و تخت خواب برای خدمه.(جلل خالق.هواپیماهای مسافربری ما چنین امکاناتی ندارن،نزاح کردم)در طراحی کاکپیت راحتی خدمه مهم ترین شرط را به خود اختصاص داده. از جالبترين امكانات آن اين است كه مي تواند به سمت عقب (يعني هواپيماي تعقيب كننده) موشك شليك كند اين هواپيما مي تواند موشك هاي R.73 را از دريچه ي مخصوص شليك كند


در ضمن اين جنگنده يا بهتر بگم اين بمب افكن همه كاره روياي هولناكي براي هر ناوي محسوب مي شود چون رادار آن يك سيستم ناوبري دريايي كامل براي درگيري با ناوها و زير دريايي ها دارد تازه اين سيستم با موشك هايتوربوجت آلفا با بيش از سه ماخ سرعت(سرعت موشك) كاملتر هم مي شود


بمب افكن SU.34 بدون سوختگيري مي تواند تا 4000 كيلومتر را با جنگ افزار كامل بپيمايد
در هر حال جنگنده ي SU.34 يكي از بهترين بمب افكن هاي ضربتي محسوب مي گردد پلاتيپوسي که به طور كامل خود را با همه چيز وفق مي دهد.

Su-34 راحتی کاملی را برای خلبانان در نبرد های هوایی فراهم می کند.خلبانان می توانند از نسل جدید کامپیوتر ها وتجهیزات الکتونیکی استفاده کنند.این تجهیزات می توانند بمب های جنگنده بمب افکن را به سمت هدفی که به خوبی استتار شده بدون محدودیت آب و هوایی و با خطای فقط چند متر تا ارتفاع 250 کیلومتری از سطح زمین روانه کنند.سوخوی 34 به زودی وارد اسکادران بمب افکن ها می شود که دارای هوش مصنوعی بسیار بالا و سیستم امنیتی فوق العاده است




سرنشین: 2
طول: 23.34 m (72 ft 2 in)
فاصله از بال دوسر بال: 14.7 m (48 ft 3 in)
وزن: 6.09 m (19 ft 5 in)
وزن با بار: 39000 kg (85980 lb)
بیشترین وزن برخاست: 45100 kg (99425 lb)
پیشران: 2× Lyulka AL-35F turbofans 137.2 kN (30845 lbf) with afterburner each
Performance
بیشترین سرعت:
ارتفاع زیاد: Mach 1.8 (1900 km/h 1180 mph)
ارتفاع کم: Mach 1.14 (1400 km/h 870 mph) در سطع دریا
شعاع عملیاتی: 1100 km (680 mi)
پرواز بدون سوخت گیری: 4000 km (2490 mi)
سقف پرواز 15000 m (49200 ft)
وزن نسبت به مساحت بال: 629 kg/m² (129 lb/ft²)
نیروی تراست نسبت به وزن: 0.68

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

 

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

به نام خدا

دوستان این ویدئو رو از دست ندید.

یک ویدئوی رنگی که در اون حملات انتحاری و کامیکازه بمب افکن های ژاپنی رو علیه ناوگان دریایی ایالات متحده رو به خوبی نشون میده.

حجم فوق العاده سنگین آتش ضد هوایی ناوگان دریایی ایالات متحده نیز در نوع خود بسیار جالب توجه است. برخی بمب افکن های ژاپنی به قدری مورد اصابت آتش ضد هوایی ناوهای آمریکایی قرار می گیرند که پیش از برخورد با ناوها ، تکه تکه می شوند.

حجم ویدئو : 14.5 مگ
لینک دانلود: http://isherwood.persiangig.com/HITL...20kamikaze.FLV

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

کارایی:
جنگنده سبک
کشور سازنده:
چین (در سال ۹۴ پاکستان نیز به این پروژه پیوست و همکاری هایی نیز از سوی شرکت میکویان صورت گرفت)

سازنده:
گروه صنعتی هواپیمایی چنگدو



خدمه:
یک نفر خدمه مجهز به صندلی پرتاب شونده (در نمونه تولید شده برای پاکستان از صندلی MK10 استفاده شده است.)


تجهیزات:
این جنگنده دارای یک جایگاه حمل سلاح در زیر بدنه و چهار جایگاه در زیر بالها و دو جایگاه در نوک بال ها (مجموعا هفت جایگاه) می باشد که می تواند انواع مختلفی از توپ ها و موشک های هوا به هوای (SD-10 AIM-9P PL-6 و PL-9) و بمب های هدایت شونده لیزری را حمل کند.

رادار این جنگنده بنا به درخواست مشتری می تواند از نوع Grifo S-7 ساخت ایتالیا یا Kopyo ساخت روسیه باشد، که در صورت استفاده از رادار Kopyo امکان حمل موشک های R-27 و R-73 روسی نیز وجود خواهد داشت.
بنا به درخواست مشتری یک لوله سوختگیری نیز با تغییرات اندکی در سازه هواپیما به تجهیزات این جنگنده کوچک افزوده خواهد شد.

پیشران:
یک دستگاه موتور کلیموف RD-93 با سیستم پس سوز (نوع ضعیف تری از موتور RD-33 جنگنده میگ-۲۹)


ابعاد:
طول: ۱۳ متر و ۹۶ سانتی متر
ارتفاع: ۵ متر و ۱۰ سانتی متر
فاصله دو سر بالها: ۹ متر

وزن:
وزن خالی: ۶۳۵۰ کیلوگرم
حد اکثر وزن تسلیحات: ۳۸۰۰ کیلوگرم
حد اکثر وزن برخواست: حدودا ۱۲۷۰۰ کیلوگرم

مشخصات:
حد اکثر سرعت: ۱٫۶ ماخ
مسافت مورد نیاز برای برخواست: ۵۰۰ متر
مسافت مورد نیاز برای نشست: ۷۰۰ متر
سقف پرواز: ۱۶۵۰۰ متر
شعاع عملیاتی: ۱۲۰۰ کیلومتر بعنوان جنگنده و ۷۰۰ کیلومتر برای حمله به اهداف زمینی
رنج پروازی: ۱۶۰۰ کیلومتر با سوخت داخلی و ۲۲۲۰ کیلومتر با مخازن اضافه
محدودیت جی: بیشتر از ۸ جی


کشورهای کاربر:
چین (صد ها فروند) – پاکستان (۱۵۰ فروند) – گفته می شود ایران نیز علاقه مند است تا با خرید حدود ۴۰ تا ۵۰ فروند از این جنگنده، آنها را جایگزین جنگنده های قدیمی F-7 خود نماید.


قیمت:
۱۵ تا ۲۰ میلیون دلار (بسته به انتخاب های مشتری نظیر نوع رادارا، قابلیت سوختگیری هوا به هوا و… متغیر است) برای هر فروند (اعلام شده در اواسط ۲۰۰۳)
هزینه اجرای پروژه بیش از ۱۵۰ میلیون دلار بود که پاکستان ۷۵ میلیون دلار آن را پرداخت کرده قراردادهایی به مبلغ ۴۵۰ میلیون دلار برای خرید آن دارد (بدین گونه تا ۵۰ الی ۶۰ درصد در پروژه سهیم شده است.)





مدل کابین پیشرفته جنگنده FC-1



ملاحظات:

جنگنده FC-1 یا Fighter China که با نام Super-7 نیز شناخته می شود جنگنده ای ارزان قیمت است که برای کشور های کم درآمد تولید شده است. تجهیزات قابل استفاده توسط این جنگنده هنوز هم تا حدودی نامشخص مانده است، نمونه آزمایشی این پروژه در پاکستان به نام JF-17 و با کد Thunder شناخته می شود، لازم به ذکر است که این جنگنده از یک سیستم پرواز با سیم و دیگر سیستم های دیجیتالی بهره می برد.





طرحی از جنگنده چینی FC-1 در حال حمل تسلیحات مختلف



تاریخچه:

این برنامه در فوریه ۱۹۹۲ شروع شد و پس از پایان همکاری های میان آمریکا و چین در این برنامه و خروج ایالات متحده از این طرح، پاکستان در سال ۱۹۹۴ به این طرح ملحق شد، لازم به ذکر است شرکت میکویان نیز در مراحل طراحی جنگنده همکاری داشت. اولین بار در نمایش هوایی پاریس یک مدل از این جنگنده به نمایش گذاشته شد، در نهایت اولین نمونه آزمایشی این جنگنده اولین پرواز خود را در ۱۹۹۷ انجام داد، بدلیل تردید پاکستان در ادامه همکاری در این طرح در سال ۱۹۹۷ این طرح متوقف شد، اما در ژوئن ۱۹۹۹ در سفر نواز شریف (نخست وزیر وقت پاکستان) به پکن بر اساس توافقات قانونی این پروژه از سر گرفته شد، در سال ۲۰۰۱ اولین نمونه آزمایشی از این جنگنده با اندازه های واقعی (گویا پرواز سال ۱۹۹۷ با یک نمونه کوچک انجام شده است :مترجم) اولین پرواز خود را انجام داد.
در ۳۱ می ۲۰۰۳ اولین FC-1 عملیاتی تولید شد و پرواز آزمایشی خود را در ۲۴ یا ۲۵ آگوست انجام داد، در این پرواز بعد از تاخیر طولانی این جنگنده از زمین برخواست و ۱۵ تا ۲۰ دقیقه به پرواز ادامه داد. در سوم سپتامبر نیز اولین پرواز رسمی این جنگنده انجام شد، این پرواز در فرودگاه ونجیانگ انجام شد و در این مراسم فرمانده وقت نیروی هوایی مارشال کلیم سادات نیز حضور داست، تولید این جنگنده از سال ۲۰۰۶ شروع شده است.





نمونه سوم جنگنده FC-1

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

عراق تعداد ۵۷ فروند هانتر Hunter FGA.59B/ Hunter FGA.59A و ۵ فروند نمونه ی آموزشی Hunter T.69 اون رو تا پیش از جنگ در اختیار داشت این هواپیما در سالهای ابتدای جنگ در عملیاتهای هجومی شرکت داشت ولی بدلیل قدیمی بودن و فرسودگی از خدمت مرخص شد و جای خود را به جنگنده های چون سوخو۲۰ و سوخو۲۲ و میگ ۲۳ داد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

جنگنده F35 ملقب با صاعقه ۲ یک جنگنده همه کاره از طرحی مشترک توسط دو شرکت بزرگ هواپیما سازی آمریکا به منظور ضربه زدن سریع به دشمن طراحی و در نهایت توسط شرکت Pratt & Whitney ساخته می شود . این هواپیما بعد از پرواز اولیه نامزد گردید که در سالهای آینده ۷۰ تا ۹۰ درصد قدرت نیروی هوایی و دریای امریکا را در اختیار بگیرد . کل طرح ریزی اولیه این هواپیما برداشتی متفاوت از جنگنده F22 می باشد . تمامی مدلها مجهز به دوربین مادون قرمز ، سیستم کنترل کننده موشکهای هوابه هوا و هوابه زمین ، سیستم حمل بمب های فوق پیشرفته لیزری هدایت شونده و دستگاه فوق پیشرفته جنگ الکترونیک و سیستم لود مهمات می باشند . البته ذکر شده که قابلیت نصب و حمل جنگ افزارهای فوق پیشرفته را دارا می باشد که از ذکر نام آنها خودداری شده است .
تنها اشکالی که کارشناسان از این هواپیما گرفته اند این بود که هر مدل صرفا برای منظوری خاص طراحی گردیده که در پاسخ می توان گفت با توجه به تنوع مشخصات هر مدل امکان بکارگیری همه موارد در یک مدل تقریبا غیر ممکن است . لازم به ذکر است اولین پرواز این هواپیما بصورت آزمایشی در تاریخ ۲۴ اکتبر سال ۲۰۰۰ می باشد و تا بحال فقط پرواز مدلهای آزمایشی با نامهای X35 انجام پذیرفته است و پیش بینی شده اولین پرواز رسمی آن البته فقط مدل A تا پایان سال ۲۰۰۶ انجام گیرد .
مدل A :
این مدل به سفارش نیروی هوایی امریکا ساخته شده است نیروی هوایی امریکا بعد از بررسی های متعدد برروی جنگنده f22 طرحی را ارائه نمود که در آن علاوه بر اینکه مشکلات و معایب f22 رفع گردیده بود قابلیتهای جدیدی در آن در نظر گرفته شده بود این طرح اولیه توسط دو شرکت که ذکر شده بررسی و بعد از تغییراتی به وزارت دفاع امریکا عودت داده شد که پس از تصویب کار ساخت شروع گردید . در این مدل با تغییراتی که در بدنه آن داده شده مشکلات جنگهای هوابه هوا درهواپیماهای F15 و F22 کاملا رفع گردیده است و بطور کلی این هواپیما مدل ارتقاء یافته F16 می باشد .
این مدل از سوی وزارت دفاع امریکا بعنوان تنها مدل قابل صادر انتخاب گردید و مقرر شد با حذف یکسری از دستگاههای ناوبری اصلی در دو درجه ۲ و ۳ با قیمت پایه ۴۵ میلیون دلار صادر گردد . بعد از اعلام این خبر کشورهای ایتالیا – هلند – اسرائیل – استرالیا – کانادا – دانمارک – ترکیه – نروژ و سنگاپور سفارشات خود را برای خرید مدل درجه ۲ این هواپیما ارائه کردند که دولت امریکا با درخواست کشورهای ایتالیا و هلند موافق نکرد و به آنها مدل درجه ۳ را پیشنهاد کرد البته لازم می دانم که ذکر کنم منظور از درجه ۲ یا ۳ ضعف یا عدم کیفیت نمی باشد بلکه صرفا بخاطر نوع دستگاه های حذف شده از روی آنها می باشد. پیش بینی می شود تحویل آن به بعد از سال ۲۰۰۸ می باشد .
مدل B :
هواپیمایی با قابلیت پرواز در ارتفاع کم با سرعت بسیار بالا می باشد و در حالت افقی هم امکان پرواز و نشستن در باندهایی با طول کم را نیز دارا می باشد . مهمترین ویژگی این مدل فوق العاده عمود پرواز بودن آن است بطوری که عنوان شده جایگزین کاملی برای هواپیمای قدیمی هریر AV-8B و هواپیمای هریر ۲ می باشد و پیش بینی می شود در آینده ای نزدیک با توجه به روابط خوب امریکا با انگلستان در اختیار این کشور نیز قرارگیرد . F35B دارای موتور توربوفنی بسیار قوی با قابلیت نشستن و برخاستن در زمینهای ناهموار می باشد که انتقال دادن ستون اصلی این هواپیما به عقب آن این قابلیت را ایجاد نموده و همچنین از دیگر تغییراتی که در آن داده شده انتقال سیستم ناوبری آن به عقب هواپیما اشاره کرد . از دیگر قابلیت های این مدل می توان به جانمایی تانرکهای سوخت آن را در کنار موتوربالابرنده اشاره کنیم که دسترسی به آن را نسبت به مدلهای دیگر آسان تر نموده است . قدرت اصلی این هواپیما توسط همان موتورتوربو فن و به شکل منحصر به فردی تامین می گردد بطوری که با تعبیه یک لوله خرطوی شکل این امکان را فراهم آورده تا در هنگام بلند شدن به صورت عمودی همزمان بصورت افقی حرکت کرده و بلافاصله به خود حالت جنگی بگیرد که این قابلیتی بود که مدتهاست نیروی دریایی امریکا جهت استفاده در ناوهای جنگلی خود به آن نیاز داشت . متاسفانه این مدل از F35 مشکلاتی از جمله پرداخت هزینه های گزاف برای نگهداری و هر پرواز و سنگینی وزن دارد که البته این بخاطر استفاده از سیستمهای بسیار پیشرفته می باشد که همین امر باعث سنگین شدن و هزینه نگهداری بالا آن شده است که این یکی از معایب اصلی آن می باشد . مهندسین در تلاشند تا سیستمی را طراحی کنند که علاوه برکاهش هزینه های گزاف نگهداری اندازه این مدل تغییر و درنتیجه وزن آنرا کاهش دهند .
مدل C :
می توان به جرات گفت که تمام مشخصاتی که باید یک جنگنده کامل داشته باشد این هواپیما داراست جنگنده ای فوق العاده چه از لحاظ طراحی چه از لحاظ حمل تجهیزات . این هواپیما که برای خدمت در نیروی دریایی امریکا ( البته نه بطور صرف ) طراحی و ساخته شده است از بین مدلهای ساخته شده f35 تنها این مدل به غلطک حمال مجهز گردید . مدل C مدل را می توان مدل ارتقاء یافته جنگنده F18-EF دانست . یکی از قابلیت های مهم این هواپیما شرکت در تک های انفجاری شبانه می باشد که می تواند با حداقل امکان ردگیری توسط راداهای دشمن نفوذ کرده هدف را منهدم و بازگردد . مدل C را می توان مدل ارتقاء یافته ای درنظر گرفته که بسیاری از معایب جنگنده های قبل از آن در آن برطرف شده که از جمله می توان به ۳۵ درصد افزایش بال اشاره کرد که سبب شده که سوخت بیشتری حمل کرده و درحالی که هواپیما مسلح و سنگین است با سرعت بالا در ارتفاع کم حرکت کند . استفاده از تیغه دماغه بزرگتر و سکان و سطح پروازی بهتر ، قابلیت تا شدن بالها ، اصلاح کردن سیستم کنترل و نیرومند کردن ارابه فرود نسبت به مدلهای دیگرF35 را می توان نام برد . در این مدل دستگاه پیشرفته کنترل موشک در جنگهای هوابه هوا بکار رفته است از دیگر قابلیتهای این هواپیمای منحصر به فرد می توان سیستم فرود خودکار و طراحی و نصب سیستم فوق پیشرفته اژدرانداز اشاره کرد این سیستم به صورتی طراحی گردیده که خلبان قادر به کنترل اژدر شلیک شده خود می باشد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

هاوکر فیوری نخستین شکاری نیروی هوایی ایران

---

جنگنده تک سرنشین فیوری سومین هواپیمی بریتانیایی و اولین شکاری نیروی هوایی ایران محسوب می شود

---

طرح و توسعه



فیوری در حقیقت نمونه بهبود یافته جنگنده اف ۲۰/۲۷ بود. طراحان شرکت هاوکر تصمیم گرفتند تا موتور ستاره ای آن جنگنده را با یک موتور رولزرویس با نام کسترل عوض کنند. این موتور در بمب افکن سبک هاوکرهارت بکارگرفته شده بود و طراحان هاوکر از عملکرد آن رضایت داشتند. در نتیجه هواپیمای جدیدی متولد که “هورنت” نام گرفت و در مارس ۱۹۲۹ اولین پرواز آزمایشی خود را انجام داد. در سال ۱۹۳۰ وزارت هوانوردی به جنگنده جدید هاوکر علاقمند شد و ۲۱ فروند از آنها را با نام جدید هاوکرفیوری سفارش داد. فیوری اولین جنگنده عملیاتی نیروی هوایی سلطنتی بود که می توانست در پرواز افقی از سرعت ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت فراتررود. فیوری در زمان خود جنگنده ای پیشتاز بود و هنگامی که وارد خدمت شد از بولداگ ،جنگنده اصلی و ستون فقرات دفاع هوایی بریتانیا، یک سروگردن بالاتر می ایستاد.این جنگنده سطوح فرمان حساسی داشت که مانور پذیری آن را به صورت معنی داری افزایش داده بود. فیوری-۱ برای رهگیری سریع بمب افکنها طراحی شده بود و نرخ اوج گیری آن به ۷۳۰ متر بر دقیقه می رسید. بعدها، در فیوری-۲ موتور قوی تر و اصطلاحاتی درنظرگرفته شد که فیوری-۲ را به سرعت بیشتر و نرخ اوج گیری بالاتری نائل ساخت. هاوکر در ساخت اسکلت فیوری به جای چوب از فولاد و آلومینیوم استفاده کرد و این ترکیب تا زمان جنگ جهانی دوم در سیمای تمامی تولیدات هاوکر تکرار شد. ترکیب اصلی بدنه این هواپیما بعدها در جنگنده معروف “هاریکن” تکرار شد و به نوعی می توان فیوری را نیای هاریکن به حساب آورد. فیوری یکی از بهترین هواپیماهای دوباله ای بود که نیروی هوایی سلطنتی در طول تاریخ خود بکارگرفته است.

تسلیحات



سلاح اصلی فیوری ،مانند دیگر جنگنده های آن دوران بریتانیا، مسلسل ویکرز بود. مسلسلهای فیوری ،که از میان ملخ هواپیما شلیک می کردند، دارای نرخ آتش ۴۵۰ تا ۶۰۰ گلوله در دقیقه بوده و برد مؤثر آنها به ۷۴۰ متر می رسید.

علاوه بر مسلسلها، فیوری به جایگاه هایی در زیر بال برای حمل بمبهای سبک مجهز شده بود.

تاریخچه عملیاتی


در مجموع، ۳ اسکادران فیوری-۱ به نیروی هوایی سلنطنتی پیوستند اما در سال ۱۹۳۶ تعداد بیشتری فیوری-۲ سفارش داده شدند و این هواپیماها تا زمان آغاز جنگ جهانی دوم در خدمت بودند. پس از آغازبه خدمت هاریکن، فیوری ها برای انجام مأموریتهای آموزشی کنارگذاشته شدند. نیروی هوایی اسپانیا تعدادی از جنگنده های فیوری را سفارش داده بود که در جنگهای داخلی توسط هر دو طرف درگیر بکارگرفته شدند. دیگر کاربر عمده فیوری نیروی هوایی یوگوسلاوی بود که جنگنده هایش نتوانستند در برابر شکاری های پیشرفته تر هیتلر عرض اندام کنند. بیشتر آنها در رزم هوایی یا بر روی زمین از بین رفتند و چند فروند باقیمانده نیز توسط ایتالیایی ها به غنیمت گرفته شدند.



اولین شکاری نیروی هوایی ایران

از میان ۲۶۲ فروند فیوری تولید شده ۲۲ فروند نیز نصیب نیروی هوایی ایران شد. از آن میان، ۱۶ فروند به موتورهای ساخت “پرت اندویتنی” با ملخ ۳ پره مجهز شده بودند که این هواپیماها در ژانویه ۱۹۳۳(۱۳۱۳ه.ش) به نیروی هوایی ایران تحویل داده شدند. ۶ فروند باقی مانده به موتورهای قوی تر مرکوری ،ساخت “بریستول”، با ملخ دوپره و توان ۵۵۰ اسب بخار مجهز شدند و در سال بعد به ایران رسیدند.
جنگنده تک سرنشین فیوری سومین هواپیمای بریتانیایی و اولین شکاری نیروی هوایی ایران محسوب می شود. تا قبل از به خدمت گرفته شدن فیوری هواپیماهای نیروی هوایی ایران دونفره و چند منظوره بودند و اغلب برای عملیات شناسایی یا پشتیبانی از پیاده نظام بکارگرفته می شدند. چابکی و مشخصات پروازی عالی فیوری این امکان را به نیروی هوایی جوان ایران می داد تا اولین اسکاداران صیاد (شکاری) خود را تأسیس کند. از اینکه نیروی هوایی ایران از این هواپیماها در نبردهای هوایی استفاده کرده باشد اطلاعاتی در دست نیست اما با توجه به تسلیم شدن ایران در برابر تجاوز متفقین در سال ۱۳۲۰ احتمال درگیری هوایی بین شکاری های ایران با هواپیماهای جدیدتر و مجهزتر شوروی و بریتانیا کم می باشد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

فوک ولف اف . و . ۱۹۰ ( هواپیمای اصلی خود خلبان )
بسیار قوی است… موتور ساخت بی ام و اش با هوا خنک می شود و همین باعث می شود در حالی که موتورش تیرباران شده باز همچون قلبی بتپد و کار کند. ۴ توپ ۳۰ م م روی بالهایش تنها به ۱ ثانیه شلیک نیاز دارد تا دم یا بال هر هواپیمایی را بکند. ۲ تیربار ۱۳ م م روی موتورش بسیار دقیق شلیک می کند و می توان از ۲۰۰ متری با آن خلبان دشمن را در کابین تیرباران کرد. در کل بسیار قوی است اما سوختش را به نسبت سایر هواپیماها زودتر مصرف می کند. فضای داخل بالش به ذخیره کردن فشنگ های ۳۰ م م مصرف شده و از اینرو سوخت کمتری را در خود جا می دهد. جمع و جور است اما خیلی زود در مانورها استال می کند که تیز پیچیدنش این عیب را می پوشاند. اگر با پمپ آب متانول در مواقع اضطراری دورش را زیاد کنی زود داغ می کند. مشکل اصلی اش سرماست… در هوای سرد یا ارتفاع بالا گاهی پت پت می کند و چند باری هم خاموش کرده است…در کل عالی است…

مسراشمیت ام ای ۱۰۹ جی

شکاری قدرتمندی است… موتور ۱۲ سیلندر وی شکل معکوس آن بسیار قوی است اما چون با آب خنک می شود بعد از صدمه دیدن سریع داغ میکند و از کار می افتد… بال های آن نازک است و همین باعث میشود تیزتر بپیچد و سرعت نهایی بالاتری را بگیرد اما از طرفی نیروی برآی کمتری می دهد و سوخت کمتری را در خود ذخیره می کند… اگر قبل از پرواز کمی رادر ( پدال پایی برای کنترل روی زمین ) را به سمت راست ندهید قطعا بال راست هوواپیما به زمین میمالد و هواپیما ملق میزند… چرخ هایش به هم نزدیک اند و باعث می شود در حین فرود مخصوصا خلبانان تازه کار هوا پیما ملق بزند و آسیب ببیند و حتی گاهی بال کنده شود و یا منفجر شود. اما جدا از معایبش روی زمین در آسمان همچون شاهینی تیز پرواز است… از خصوصیات این هواپیما که آن را معروف کرده به اصطلاح سگ جونی اش است… یک بار یک مسراشمیت ۱۰۹ در جلوی من فرود آمد… نمیدانستم بخندم یا از تعجب دهنم را واز کنم !!! دو تا موستانگ به جانش افتاده بودند ولی توانسته بود فرار کند… تقریبا چیزی از بال عمودی اش جز اسکلت آن یعنی ۲ تا چوب عمودی باقی نمانده بود. تمام سطح بدنه اش سوراخ سوراخ شده بود… در بعضی نقاط پوشش ورقه فلزی کنده شده بود و داخل هواپیما پیدا بود… نوک بال راستش که اصلا رفته بود.. انگار یک موش گنده آن را جویده باشد… فلپ بال راستش به کل کنده شده بود… پوشش موتور کنده شده بود و موتور هواپیما با تمام بند و بساطش که با ۲ میله به شاسی متصل بود و سر آن ملخی میچرخید پیدا بود و از آن دود سیاهی بر میخواست سمت راست کابین که شکافته بود طوری که خلبان اگر میخواست می توانست از آن شکاف پیاده شود !!!… اما با اینحال فرود آمده بود و باعث تعجب همه شده بود…

اسپیت فایر

زیاد با آن پرواز نکردم… اما ۳ نکته در مورد آن کاملا مشهود بود…
۱- کاملا تیز و مانورپذیر اما آهسته تر پرواز می کرد
۲- تیربار آن بسیار ضعیف بود ( کالیبر ۳۰۸ هزارم اینچ ) اما ۸ عدد از آن را داشت …ترکیبی که در فاصله نزدیک در ۱ ثانیه تمام هواپیمای دشمن را آبکش می کرد و خلبان را می کشت….
۳- هنگامی که دسته را جلو می دادم و فشار جی منفی وارد میشد سوخت از کاربراتور که روی موتور بود به موتور نمی رسید و موتور از کار می افتاد که بزرگترین و به عبارتی وحشتناک ترین عیب آن بود !!! در یک درگیری با یک اسپیت فایر هنگامی که پشتش بودم در آسمان چرخید و به طور معکوس بالا رفت اما ناگهان موتورش در آن وضعیت و ارتفاع پایین خاموش شد و سقوط کرد !!!

نورث امریکن پی ۵۱ دی ( موستانگ )

بهترین خاطره ام پرواز با یک موستانگ آمریکایی بود که یکی از جاسوسان اس اس از لندن دزدیده بود و به برمن آورده بود. ۶ تیربار کالیبر ۵۰ صدم اینچ آن در کوتاهترین زمان هواپیمای دشمن را ساقط می کرد. موتور آن بسیار قوی بود و با آب خنک میشد. بسیار تیز بود ولی از معایب آن این بود که در مانور هایی که ۹۰ درجه به چپ یا راست می چرخیدم و هواپیما را به اصطلاح عمودی میکردم بسیار بی ثبات بود و استال های وحشتناکی می کرد و یک بار هم نزدیک بود جانم را بر سر این هواپیما بدهم… در ارتفاع بالا هم به پت پت می افتاد و کلن در معرض هوای غبار آلود گاهی خاموش می کرد که ما میگفتیم : نفس کم می آورد…

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

جنگنده ای غیر متداول در جنگ جهانی دوم. بیشتر جنگنده های ایالات متحده که مجهز به موتور آلیسون بودند کارایی پایینی در ارتفاع زیاد داشتند که در این مدل جدید این مشکل رفع شد. P-38 مجهز به دو توربوشارژر ( توربینی که به وسیله دود اگزوز های موتور به حرکت در می آید و مخلوط بنزین و هوا را با فشار بیشتری به درون موتور هدایت می کند و سبب کارایی بیشتر موتور می شود. ) در عقب موتورهای خود بود. اسلحه ها بیشتر در قسمت وسطی بدنه متمرکز شده بود. این جنگنده خیلی مناسب جنگ در اروپا نبود ولی در اقیانوس آرام موفقیتهای زیادی کسب کرد. P-38F اولین مدل آماده جنگ بود. در P-38J رادیاتورهای جدیدی بکار برده شد و سبب رفع اشکال خنک کننده های موتور شد. ۱۰۰۳۷ فروند ساخته شد.


مدل: P-38F
کشور سازنده: آمریکا
سال ساخت: ۱۹۴۳
عملکرد: جنگنده
خدمه: ۱
طول بال:۱۵.۸۵ متر
پهنای بال: ۳۰.۵ مترمربع
موتور: Engine 2900KW Allison V-1710-49/53
طول:۱۱.۵۳ متر ارتفاع: ۳.۹۱ متر
برد:۱۱۲۵ کیلومتر
مینیمم وزن: ۵۹۰۲کیلوگرم — ماکزیمم وزن: ۷۱۷۳کیلوگرم
حداکثر سرعت: ۶۲۸کیلومتر/ساعت
حدپرواز: ۱۱۹۰۰ متر
اسلحه: ۱ توپ ۲۰ میلیمتری ۴ مسلسل ۱۲.۷ میلیمتری

مدل: P-38J-25-LO
کشور سازنده: آمریکا
سال ساخت: ۱۹۴۳
عملکرد: جنگنده
خدمه: ۱
طول بال:۱۵.۸۵ متر
پهنای بال: ۳۰.۵ مترمربع
موتور: Engine 2Allison V-1710-89/91
طول:۱۱.۵۳ متر ارتفاع: ۳.۹۱ متر
برد:۳۰۲۵ کیلومتر
مینیمم وزن: ۶۴۰۱ کیلوگرم — ماکزیمم وزن: ۹۸۰۶کیلوگرم
حداکثر سرعت: ۶۶۶کیلومتر/ساعت
حدپرواز: ۱۱۹۰۰ متر
اسلحه: ۱ توپ ۲۰ میلیمتری ۴ مسلسل ۱۲.۷ میلیمتری ۲ بمب ۷۲۶ کیلوگرمی

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

یوکوسوکاOHKA MXY-7 یک بمب پرنده طراحی شده برای کامیکازه بود که توسط ژاپن در اواخر جنگ دوم جهانی بکار رفت. اوکا یک بمب پرنده سرنشین دار بود که زیر یک بمب افکن بتی G4M میتسوبیشی، P1Y یوکوسوکا و یا یک G8N ناکاجیما تا رسیدن به فاصله مناسب برای پرتاب حمل می شد. در هنگام جدا شدن خلبان ابتدا به سمت هدف گلاید می کرد و سپس تا رسیدن به فاصله لازم برای پرتاب به سمت هدف ادامه می داد و در آنجا موشک را به سمت هدف هدایت می نمود. تقرب نهایی غیر قابل توقف بود زیرا هواپیما سرعت چشمگیری پیدا کرده بود. این طرح در ابتدا توسط سرجوخه میتسو اوتا ارائه شد و توسط دانشجویان موسسه هوانوردی دانشگاه توکیو به صنایع یوکوسوکا ارائه گشت.

نیروی دریایی سلطنتی ژاپن طرح را واجد شرایط بررسی دانست و طرح نهایی توسط مهندسان یوکوسوکا تهیه شد. گونه های مختلفی از اوکا طراحی و ساخت شد که تنها گونه ۱۱ در خدمت بود. اوکا ۱۱ یک بمب ۱۲۰۰ کیلو گرمی بود با بالهای چوبی که از یک راکت سوخت جامد نیرو می گرفت. اوکا می توانست سرعت بالایی را بدست بیاورد اما مشکل اساسی آن دامنه عملیاتی پائینش بود. این امر نیازمند یک هواپیمای مادر بود که بتواند تا ۴۰ کیلومتری هدف به آن نزدیک شود که آنرا در مقابل جنگنده های محافظ ناو بسیار آسیب پذیر می نمود.


تاریخچه فعالیت

۲۱ مارس ۱۹۴۵ : ۱۶ هواپیمای مادر بتی G4M2e به منظور حمله به ناوگان۵۸٫۱ (Hornet Bennington Wasp Belleau Wood) با اسکورت ۵۵ جنگنده زیرو آماده شدند. به دلایل فنی ۳۰ هواپیمای زیرو یا به آشیانه بازگشتند و یا موفق به پرواز نشدند. اوکاها توسط ۵۰ فروند F6F هلکاتس مورد حمله قرار گرفتند و هواپیماهای مادر سریعا تمامی اوکاها را در ۷۰ مایلی هدف رها کردند. هیچ بمب افکن مادری بازنگشت و هیچ کشتی آمریکایی مورد حمله قرار نگرفت و تنها ۱۵ زیرو با آسیب دیده گی های بالا بازگشتند.
۱ آوریل ۱۹۴۵: ۶بمب افکن بتی به ناوگان امریکا در نزدیکی اوکیناوا حمله کردند. ناوهای West Virginia Alpine Achernar و Tyrrell مورد اصابت اوکاها قرار گرفتند. هیچ هواپیمای مادری بازنگشت.
۱۴ آوریل ۱۹۴۵: هفت بمب افکن بتی به ناوگان امریکا در نزدیکی اوکیناوا حمله کردند. ناو Mannert غرق شد. ناو Stanly با ۲ اوکا مورد حمله قرار گرفت که آسیب شدیدی دید. ناوشکن Jeffers موفق به نابودی یک اوکا شد اما آسب شدیدی دید. تنها یک هواپیمای مادر بازگشت.
۱۴ آوریل ۱۹۴۵: ۷ بمب افکن بتی به ناوگان امریکا در نزدیکی اوکیناوا حمله کردند. هیچ هواپیمای مادری بازنگشت. به نظر می رسد که هیچ اوکایی رها نشده است.
۱۶ آوریل ۱۹۴۵: ۶ بمب افکن بتی به ناوگان امریکا در نزدیکی اوکیناوا حمله کردند. یک هواپیما بازگشت اما هیچ اوکایی به هدف اصابت نکرده بود.
۲۸ آوریل ۱۹۴۵: ۴ بمب افکن بتی به ناوگان امریکا در نزدیکی اوکیناوا در شب حمله کردند. Shea و Gayety مورد اصابت قرار گرفتند و آسیب جدی دیدند. یک هواپیمای مادر بازگشت.
۱۱ می ۱۹۴۵: ۴ بمب افکن بتی به ناوگان امریکا در نزدیکی اوکیناوا حمله کردند. ناو Hugh W. Hadley مورد اصابت قرار گرفت و از رده خارج شد.


خصوصیات :

خدمه: ۱ نفر
طول: ۶٫۱ متر
طول بال: ۵٫۱ متر
ارتفاع: ۱٫۲ متر
وزن با مهمات: ۲۱۴۰ کیلوگرم
نیروی پیش برنده: ۳ موتور راکتی هرکدام با نیروی ۶/۲ کیلو نیوتن یا ۵۸۷ پوندفورس
حداکثر سرعت: ۶۳۰ کیلومتر بر ساعت
محدوده عملیاتی: ۳۶ کیلومتر
مهمات: یک بمب ۱۲۰۰ کیلوگرمی تری نیترو آمینول.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

نظر یادت نره

مخصوص اعضا

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

:: ادامه مطلب

هواپیماهای بیسرنشین موسوم به پهپادها از جی.پی.اس و هدایت ماهوارهای برای ناوبری استفاده میکنند، اما به تازگی سیستم ناوبری جدیدی ابداع شده که از هر سیگنال دریافتی برای جهتیابی و تشخیص موقعیت استفاده میکند.

محمدحسین جهانپناه: شرکت BAE Systems در حال کار روی سیستم ناوبری جدیدی است که میشود از آن در شرایطی که سیستم مکان نمای جهانی (GPS) یا نمونه روسی آن GLONASS درست کار نکند، برای هدایت هواپیما استفاده کرد. به این ترتیب امنیت پرواز هواپیماهای بیسرنشین که این روزها به خاطر ضعفهای ذاتی جی.پی.اس با سوالهای زیادی روبروست، تا حدودی برطرف میشود.
این سیستم جدید که «ناوبری با استفاده از سیگنالها» یا اصطلاحا NAVSOP نام گرفته، از برخی مفاهیم پایه برجهای مخابراتی تلفن همراه و موقعیتیابهای WiFi برای مشخص کردن یک موقعیت استفاده میکند، با این تفاوت که میتواند موقعیت هر چیزی را که سیگنالی از خود منتشر میکند (همانند رادیو یا تلویزیون محلی) مشخص کند. این سیستم در واقع حتی نیاز ندارد که بداند در چه باندی باید چه نوع سیگنالی را جستجو کند و می تواند موقعیت خود حتی در شرایطی که GPS جوابگو نیست، مشخص نماید.

به ادعای کارشناسان بی.ای.ای، NAVSOP در اولین گام میتواند مشکل جمینگ GPS را برای همیشه برطرف کند و حتی از تلاش برای اختلال ارتباطی (جمینگ) برای یافتن موقعیت خود بهرهبرداری کند. این سیستم در حال حاضر تنها یک پیشنمونه است که می شود آن را به هر چیزی که به ناوبری نیازمند است متصل کرد؛ اما بی.ای.ای معتقد است که به مرور زمان میشود سیستم را در قالب چیزی به کوچکی یک حافظه فلش جای داد. البته سیستم جدید BAE هنوز در مراحل آزمایش است و نقاط قوت و ضعف آن هنوز به درستی مشخص نشده است

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

هواپیمای خورشیدی منحصر به فردی که بیش از 6 هزار کیلومتر را به عنوان نخستین سفر میان قاره ای با انرژی خورشیدی طی کرد، مأموریت خود را به پایان رساند و به آشیانه بازگشت.

به گزارش مشرق به نقل از مهر، این هواپیمای خورشیدی پس از سفر به اروپا و آفریقا شب گذشته در پیرنه سوئیس فرود آمد.

این ماجرا از 2ماه پیش روز 24 می (4 خرداد) آغاز شد و به عنوان آزمایشی برای سرعت هواپیما تلقی نمی شد بلکه ارزیابی برای دوام، استقامت و قابلیت اطمینان آن بود.

این پروژه همچنین با هدف ارتقا آگاهی عمومی درباره موضوعات مربوط به انرژی خورشیدی انجام شد.

برتراند پیکار، خلبان این هواپیمای خورشیدی طی یکی از این پروازهای میان قاره ای اظهار داشت: هدف این هواپیما تنها حرکت از یک نقطه به نقطه دیگر نیست، بلکه پرواز به مسافتهای دوردست، استفاده از انرژی تجدید پذیر و سیاستهای بلندپروازانه استفاده از انرژی است.

این هواپیما مسیر 615 کیلومتری شهر تولوز در فرانسه تا پیرنه در سوئیس در 13 ساعت و 29 دقیقه پیمود و سرعت متوسط آن 46 کیلومتر در ساعت بود.


این هواپیما با دو خلبان برتراند پیکارد و آندره بورشبرگ مسیر 6 هزار کیلومتری را از پیرنه به مراکش طی کرد و توقفهایی هم در مادرید اسپانیا، رباط و ورزازات در مراکش و همچنین شهر تولوز در فرانسه داشت. چالش برانگیزترین مقصد نه تنها برای این هواپیما برای تمام هواپیماهای تجاری شهر ورزازات بود، چرا که این شهر به عنوان منطقه ای با جریانهای گردابی و بادهای قوی تلقی می شود.

این هواپیما در طول روز پرواز می کرد و در شب به زمین فرود می آمد تا بتواند از جریانهای گردابی و حرارتی پیشگیری کند. اما هواپیمای خورشیدی سوئیس در اصل برای اثبات میسر بودن پرواز شب و روز با انرژی خورشیدی ساخته شد، این نمونه اولیه درحال حاضر در فرآیند جمع کردن رکوردهای مسافتهای طی شده برای یک هواپیمای خورشیدی در جهان است.

بورشبرگ مدیر اجرایی شرکت سازنده این هواپیما گفت: این پرواز ماجرای فوق العاده ای بود و این امر تنها مورد توجه ما که به این هدف دست یافتیم قرار نگرفته است؛ هدف اصلی ما نشان دادن چگونگی استفاده از انرژی خورشیدی در سفرهای طولانی بود.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

تاریخچهء پیدایش
جنگندهء F-18 بر پایهء یكی از جدیدترین جنگنده‏های ساخت شركت نورثروپ، یعنی Cobra YF-17 ساخته شد. در دههء 1970، YF-17 به منظور رقابت با جنگندهء F-16 جهت انتخاب «جنگندهء سبك» برای نیروی هوایی ایالات متحده طراحی و ساخته شد.ولی در نهایت جنگندهء F-16 توسط نیروی هوایی انتخاب شد. در آن زمان، مقامات ارشد نیروی دریایی، دریافتند كه جنگندهء ساخت نورثروپ، توان بالقوه بسیار بیشتری نسبت به F-16 جهت جایگزینی هواپیماهای قدیمی نیروی دریایی، یعنی A-7 Corsair دارد.نورثروپ و مك دانل‏داگلاس تصمیم گرفتند به طور مشترك، جنگندهء F-18 را برای ناوهای هواپیمابر و جنگندهء A-18 را برای سپاه تفنگداران نیروی دریایی، تولید نمایند. اما این دو پروژه كمی بعد باهم ادغام شدند و نتیجه جنگندهء چندماموریتهء F/A-18 از آب درآمد.به منظور حفظ قابلیتهای چندماموریته، در قلب جنگندهء F-18 یك رادار پرقدرت چندحالتهء ساخت هیوز قرار داده شد كه هم در ماموریتهای هوا به هوا و هم در ماموریتهای هوا به زمین، موثر و كارا بود.جنگندهء جدید، مجهز به سیستم‏های پیچیدة الكترونیكی، نمایشگرهای تلویزیونی، موتورهای قدرتمند، توانایی حمل انواع جنگ‏افزار و قابلیت آئرودینامیكی خاصی بود كه اجازه می‏داد جنگنده بتواند با زاویهء حملهء بالاتری پرواز نماید. در نهایت، جنگندهء F-18، فراتر از آن چیزی شد كه مورد انتظار بود با قابلیت مانورپذیری خوب و توانایی بسیار موثر در انجام عملیاتهای متفاوت.بدین ترتیب، جنگندهء F-18 با موفقیت وارد خدمت در ناوهای نیروی دریایی و نیروی هوایی تفنگداران دریایی ایالات متحده شد و جایگزین جنگنده‏های A-7 و F-4 فانتوم گردید.F/A-18 موسوم به Hornet – به معنی زنبور سرخ – جنگنده‏ای است دو نفره، دو موتور، چندمنظوره (جنگندهء تهاجمی) كه می‏تواند هم از روی ناوهای هواپیمابر عمل نماید و هم از پایگاههای زمینی.برای F/A-18 انبوهی از ماموریتهای گوناگون تعریف شده است: ایجاد برتری هوایی، اسكورت جنگنده‏ها، خنثاسازی دفاع هوایی دشمن، عملیات جاسوسی و اكتشافی، هدایت عملیات هوایی، پشتیبانی دور و نزدیك هوایی و قابلیت عملیات در شب.F/A-18 جایگزین جنگنده‏های F-4B ،A-7 Corsair در دههء 1970 و جنگندهء A-6 Intruder در اواخر دههء 1990 شد.F/A-18 به وسیلة سیستم دیجیتالی پرواز با سیم (Fly Bye Wire or FBW) كنترل می‏شود كه این امر كیفیت بسیار خوبی را در هدایت هواپیما سبب می‎‏شود و موجب می‏شود خلبان با سهولت بیشتری به هدایت جنگنده بپردازد. این سیستم به هنگام مانورهای سنگین، به خلبان اجازه می‏دهد تا تمركز خود را بر روی عملیات و استفاده از تسلیحات از دست ندهد.نسبت كشش به وزن این هواپیما در حالت خشك (بدون پس‏سوز) نیز فوق‏العاده است و این جنگنده در هنگام برخورد با دشمن، از توانایی خوبی در استفاده از قدرت بالای موتور در حالت بدون پس‏‎سوز پیدا می‏كند.قدرت بالای این جنگنده كه توان خوبی در خارج شدن از مهلكه را می‏دهد مورد تایید اغلب خلبانان هورنت است. علاوه بر این، F/A-18 اولین جنگندهء نیروی دریایی است كه سیستم‏های دیجیتالی را یكپارچه كرده است؛ (MUX) مدار انتقال اطلاعاتی است كه تعدادی ورودی را به تعداد كمتری خروجی تركیب می‏كند. حسن این نوع طراحی این است كه زمینهء ارتقاء مداوم را به شكل آسان‏تری فراهم می‏سازد.در طی 15 سال عملیات و تجربه، F/A-18 ثابت كرده است كه بهترین جنگندهء تاكتیكی برای ناوهای هواپیمابر است. F/A-18 دارای شاخصه‏های نظامی مورد علاقهء فرماندهان نیروی دریایی ایالات متحده است. F/A-18 اغلب ماموریتهای خود را در یوگوسلاوی و عراق با موفقیت به انجام رسانده است و تنها نقصان این جنگنده، كمبود سوخت جهت مداومت پروازی بیشتر است.

گونه‏ های مختلف F-18

F/A-18A/B Hornet
در این مدل‏، عمده مشخصات و ریزه‏كاری‏های جنگندهء YF-17 حفظ شده است، با این حال از دل این هواپیما‏، جنگندهء جدید F-18 سربرآورده است؛ جنگنده‏ای یك نفره، با قابلیت تهاجمی كه انبوهی از تكنولوژی‏های جدید و سیستم‏‎های دیجیتالی كامپیوتری در آن به كار رفته است. در كابین این جنگنده، از یك جفت سیستم لولهء اشعهء كاتد به عنوان نمایشگر اطلاعات استفاده شده است و سیستم كنترل بر اساس ارزیابی دستورات خلبان كنترل پرواز را شبیه‏سازی می‏كند. سیستم‏های تعبیه شده در این جنگنده برای دو ماموریت در نظر گرفته شده‏اند. (احتمالن منظور ایجاد برتری هوایی و عملیات زمینی - ضد كشتی می‏باشد). در حین طراحی، نوع آموزشی (دو سرنشینه) نیز به تعداد اندك و به نام TF/A-18 ساخته شد. این نوع نیز بر اساس مدل F/A ساخته شد و تنها شامل اندك تغییراتی شد، ضمن اینكه نوع دو سرنشینه نیز با حفظ قابلیت انجام عملیات نظامی ساخته شد. اولین پرواز F/A-18 به تاریخ نوامبر 1978 انجام شد. F/A-18 و نوع دو سرنشینه نیز كه بعدها به نام F/A-18B نامیده شد، مورد آزمونهای گوناگون پروازی در مركز آزمون نیروی دریایی (Naval Air Test Center) قرار گرفت. در حین این آزمونها، بر روی نقاط ضعف و مشكلات جنگنده (به خصوص قطعات جدید) تمركز زیادی انجام گرفت و این ارزیابی، باعث شد قطعاتی كه به نوعی مشكلاتی در طراحی داشتند، با طراحی مجدد، مشكلشان حل شود. اغلب قطعاتی كه مورد تغییر قرار گرفتند، قطعات ساخت‏افزاری و مكانیكی هواپیما بودند و سیستم‏های دیجیتالی، دستخوش تغییر نگشتند. نوع اصلی جنگندهء F/A-18A (یك نفره) و نوع F/A-18B (دو نفره) به سال 1983 جایگزین جنگنده‏های F-4B و A-7 در ناوهای هواپیمابر و سپاه تفنگداران نیروی دریایی (Marine Corps) شدند. این جنگنده‏ها به دلیل قابلیتهایشان (قابلیت انجام ماموریتهای متنوع و میزان آمادگی بالا)، به سرعت نقش اصلی را در ماموریتهای نظامی برعهده گرفتند.قابلیت اطمینان و سهولت تعمیر و نگهداری، از مواردی بودند كه به هنگام طراحی این جنگنده، مورد توجه قرار گرفتند. برای مثال F/A-18 ها، برای آزمایش از اطمینان سیستم‏ها، سه بار و هر بار ساعتها پرواز كردند در حالی كه نیمی از زمان مورد نیاز برای تعمیر اساسی‏شان گذشته بود. هورنت، بارها در میدان نبرد واقعی مورد آزمایش قرار گرفت و هر بار، نقاط مثبت ادعا شده توسط طراحانش را مورد اثبات قرار داد: جنگنده‏ای بسیار قابل اعتماد، تهاجمی و همه كاره.F/A-18 ها نقش مهمی را در جریان حمله به لیبی در سال 1986 ایفا كردند. آنها از روی عرشهء ناو هواپیمابر یواس‏اس كورال‏سی (USS CORAL SEA) به پرواز درآمدند و پدافند هوایی لیبی را با پرتاب موشكهای سرعت بالای هارم (HARM) نابود ساختند به طوری كه هنگام بمباران بن‏غازی، پدافند هوایی لیبی، كاملن خاموش شده و از كار افتاده بود.

F/A-18C/D Hornet
به دنبال موفقیت در استفاده از 400 فروند مدل A و B، نیروی دریایی ایالات متحده، به تاریخ سپتامبر 1987، نوع پیشرفته‏تر هورنت را به نام F/A-18C (یك نفره) و F/A-18D (دو نفره) مورد آزمایش قرار داد.این هورنت‏ها می‏توانستند موشكهای میان‏برد هوا به هوای جدید آمرام (AMRAAM) و موشكهای هوا به زمین حرارت‏یاب هدایت تلویزیونی ماوریك (Maverick) را حمل و پرتاب كنند.دو سال بعد مدلهای C و D به قابلیت عملیات در شب مجهز شدند. ضمنن اجزاء جدیدی نیز اضافه شدند: غلاف ناوبر حرارت‏یاب (NAVFLIR)، تعبیهء جایگاهی برای نمایشگر سربالا (HUD)، عینك ویژهء دید در شب (NVG)، چراغ‏های مخصوص درون آلات دقیق جهت عدم تداخل با عینك دید در شب، یك نقشهء دیجیتالی از منطقهء نبرد به همراه نمایشگر رنگی مخصوص آن.

NAVFLIR مخفف navigation forward looking infrared
HUD مخفف head-up display
NVG مخفف night vision goggles

رادار F/A-18C مجهز به سنسوری جهت شبیه‏سازی زمین است كه این امر توسط امواج رادار دقیق و قدرتمند داپلر از سطح زمین انجام می‏شود. این نقشهء تهیه شده، به خلبان این امكان را می‏دهد تا به اهداف زمینی در شرائط نامساعد جوی یا در حالتی كه دید ضعیفی وجود دارد، حمله كند. ضمن اینكه با توجه به نقشه و اهداف مشخص شناسایی شده روی آن، موقعیت دقیق هواپیما در آسمان مشخص می‎شود، همچنین این نقشه، قابلیت بمباران دقیق و موثر را بیشتر می‏كند.انواع جدیدتر ساخته شدهء F/A-18C از سال 1994 به بعد، به رادار ارتقاء یافتهء مجهز شدند كه این رادار دقت بیشتری داشت و تصاویر بسیار تمیزتری در صفحهء اسكن خود به نمایش می‏گذاشت.

غلافهای جستجوگر هورنت
در مدل F/A-18C كه مجهز به تجهیزات عملیات در شب شده است، یك غلاف مخصوص نصب می‏شود. این غلاف، ساخت كمپانی هیوز است و با كد AN/AAR-50 شناخته می‏‎شود. این غلاف شناسایی، اهداف زمینی را از روی حرارت‏شان (نظیر شلیك گلوله یا گرم بودن موتور ادوات زمینی) تشخیص می‏دهد.غلاف هدف‏یاب دیگر، با كد Loral AN/AAS-38 شناخته می‏شود. این غلاف با نام Night Hawk FLIR نیز شناخته می‎شود و عملكردش نیز بر اساس حرارت‏یابی از اهداف زمینی است.وسیلهء دیگر، دوربینی قوی جهت دید و شناسایی اهداف زمینی در شب است. این وسیله به نام GEC Cat's Eyes شناخته می‏شود. تعداد 48 فروند جنگندهء F/A-18D (نوع دو نفره) به مدل RC (شناسایی – تجسسی) تغییر یافته‏اند. به همین منظور، به جای مسلسل استاندارد اف18 كه M61 A1 نام دارد، یك جایگاه شناسایی از نوع الكترواپتیكالی نصب می‎‏شود. این جایگاه ویژه، دارای یك برجستگی است كه در واقع یك دوربین بسیار قوی چشمی با دو غلطك متحرك (جهت حركت دادن لنز به اطراف) می‎‏باشد. ضمنن تمام مشاهدات، بر روی یك نوار ویدئو ضبط می‏شوند.
RC مخفف reconnaissance

هورنت و عملیات طوفان صحرا
در اولین روز عملیات طوفان صحرا، دو جنگندهء F/A-18 در حالی كه عازم عملیات بمباران بوده و روی هركدام 4 بمب 2000 پاوندی بارگذاری شده بود، موفق شدند دو میگ عراقی را سرنگون كنند، سپس بمبهای خود را بر روی اهداف تعیین شده، رها ساختند.
در مدت زمان جنگ خلیج فارس، اسكادرانهای نیروی دریایی ایالات متحده، سپاه تفنگداران و F/A-18 های كانادایی، هر ساعت عملیات رزمی داشتند و ركوردی را در زمینهء قابلیت اطمینان در طول نبرد با حمل و فروانداختن دهها تن بمب بر روی عراق، برجای گذاشتند.(لازم به ذكر است كه یك فروند F/A-18C نیروی دریایی ایالات متحده در روز 17 ژانویه 1991 در یك نبرد هوایی با یك فروند MiG-25PD عراقی، سرنگون گشت).نیروی دریایی ایالات متحده به تاریخ 18 می 1998 اعلام كرد كه اسكادرانهای F/A-18 خود را از ساحل شرقی به پایگاه نیروی دریایی در ساحل ویرجینیا (Oceana) و پایگاه سپاه تفنگداران در Beaufort (شهری در ساحل كارولینای جنوبی) منتقل می‏كند. به همین دلیل 9 اسكادران عملیاتی، شامل 156 فروند هواپیما به Oceana انتقال یافتند و 2 اسكادران دیگر شامل 24 فروند هواپیما نیز به Beaufort منتقل شدند. اولین اسكادران در پائیز 1998 منتقل شد و در كل انتقال 11 اسكادران عملیاتی تا پایان اكتبر 1999 تكمیل گشت.در تمام طول مدت خدمت این جنگنده‏ها، هرساله سیستم‏های تسلیحاتی، سنسورهای مربوطه و غیره ارتقاء می‏یابند. آخرین سری از جنگنده‏های F/A-18C/D كه ارتقاء یافتند به سیستم‏های چون عملیات در شب، سیستم افزایش دقت در هدف‏گیری، تكنولوژی كاهش دیده شدن توسط رادار دشمن و غیره مجهز شدند. ای در حالی است كه هیچكدام از این سیستم‏ها تا سال 1991 بر روی مدلهای A و B وجود نداشتند و سطح سیستم‏های آویونیك، الكتریك و مقدورات پروازی برای ارتقاء محدودیت داشتند.علاوه بر اینها، نقص دیگری نیز در طراحی این جنگنده وجود داشت و آن این بود که هنگامی که در مدلهای C و D ، جنگندهء خالی با مهمات و سوخت کامل بارگذاری می شد، به هنگام انجام ماموریت‏ایش، دچار کمبود سوخت شده و نمی‏توانست به همهء اهداف تعیین شده‏اش حمله کند و از این رو گاهن با مهمات مصرف نشده و حداقل سوخت به ناو هواپیمابر باز می‏گشت. در واقع برد پروازی کافی برای ماموریتهای تعیین شده‏اش نداشت.

کاربران
F/A-18 در مدلهای A، B، C و D سالها برای نیروی دریایی ایالات متحده و هشت کشور خارجی خدمت کرد. این کشورها عبارتند از: استرالیا، کانادا، فنلاند، کویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس و تایلند.
اگرچه چشم اندازی برای تولید آتی مدلهای C و D دیده نمی‏شود، ولی این جنگنده‏ها سالها به منظور پرکردن خلاء جنگنده‏های ناونشین در نیروی دریایی ایالات متحده تا ورود به خدمت جنگنده‎های بزرگتر، دورپروازتر و باقابلیت‏تر مدلهای E و F در خدمت باقی خواهند ماند.

آشنایی با سوپر هورنت: F/A-18E/F Super Hornet
جنگندهء چندماموریتهء F/A-18E/F موسوم به «سوپرهورنت» در واقع مدلی ارتقاء یافته از جنگنده‏های مدل C و D می باشد که پیشتر قابلیت عملیات در شب به آنها افزوده شده بود. سوپرهورنت فرماندهی گروه عملیات رزمی هواپیماهای ناونشین را فراهم خواهد آورد زیرا دارای برد پروازی بیشتر و قابلیت حمل مهماتی است که توسط جنگنده های بازنشستهء A-6 حمل می‏شود.مدلهای E و F (نسبت به مدلهای قبلی) دارای 4.2 فوت درازای بیشتر، 25% مساحت بال بیشتر و قابلیت حمل 33% بیشتر سوخت در مخازن داخلی هستند که این سوخت اضافه تا 41% برد عملیاتی و تا 50% استقامت پروازی آنها را افزایش می‏دهد.در سوپرهورنت همچنین دو جایگاه حمل مهمات باهم ادغام شده‎اند. این به معنی افزایش میزان بارگذاری مهمات به دلیل مخلوط کردن محل بارگذاری انواع جنگ افزارهای هوا به هوا یا هوا به زمین می‎باشد.سوپرهورنت همچنین می‎تواند انواع مختلفی از تسلیحات به اصطلاح هوشمند را حمل کند. از جملهء این مهمات می‏توان به جدیدترین بمبهای هدایت شونده به وسیلهء ماهواره نظیر JDAM و JSOW اشاره کرد.سوپر هورنت می تواند 17.750 پاوند (8032 کیلوگرم) مهمات را در 11 مقر خارجی حمل تسلیحات بارگذاری نماید. این جنگنده دارای راداری مخصوص کار در همه نوع شرائط آب و هوایی است که دارای توانایی رهگیری اهداف هوایی و سیستمی جهت افزایش دقت در پرتاب بمبهای عادی یا هدایت شونده است.دو محل بارگذاری در نوک بالها، چهار مقر در زیر بالها برای حمل سوخت یا مهمات هوا به زمین و دو مقر در زیر بدنه و نزدیک دماغهء هواپیما جهت نصب موشکهای هوا به هوای اسپارو یا غلافهای شناسایی و یک محل در مرکز بدنه برای حمل مخازن سوخت یا تسلیحات هوا به زمین است. ضمن اینکه یک مسلسل 20 میلی متری از نوع M61 A1 Vulcan در نوک هواپیما تعبیه شده است.میزان حمل بارگذاری در سوپرهورنت به میزان 9000 پاوند افزایش یافته است و قدرت موتور آن نیز از كشش 36000 پاوند به 44000 پاوند افزایش یافته است. در این جنگنده از دو موتور پرقدرت توربوفن ساخت جنرال الكتریك به نام F414 استفاده شده است.اگرچه در مدلهای جدیدتر ساخته شدهء C و D به میزان كمی از تكنولوژی مدرن استفاده شده است، ولی در مدلهای E و F از ابتدا و به طور گسترده از تكنولوژی‏های نوین استفاده شده و توان دفاعی آن نیز افزایش قابل توجهی یافته است.سیستم پیشرفتهء جستجوگر مادون قرمز ساخت هیوز (ATFLIR)، سیستم اصلی هدفیابی جنگنده‏های E و F به شمار می‏رود. این سیستم همچنین قرار است در مدلهای قبلی F/A-18 نیز نصب شود. غلاف ساخت هیوز، دارای جهت‏یاب و هدف‏یاب مادون قرمز بسیار دقیق اهداف می‏باشد و از تكنولوژی نسل سوم این نوع غلافها در آن استفاده شده است (MWIR) كه در میان هواپیماهای موجود، تكنولوژی بسیار برجسته‏ای به شمار می‏رود.

ATFLIR مخفف The Hughes Advanced Targeting Forward-Looking Infra-Red
MWIR مخفف mid-wave infrared

اكنون پروژهء ارتقاء مدلهای یك نفرهء C و دو نفرهء D آغاز شده است. اگرچه تا حد زیادی ظاهر مدلهای C و D به هم شبیه است، ولی خروجی طرح ارتقاء، شامل دو گونهء مختلف از F-18 خواهد بود كه عمدهء تمركز برنامهء ارتقاء، بر روی قابلیت عملیات در شب خواهد بود.زمانی، F-18B تنها جنگنده‏ای آموزشی بود ولی در جنگندهء F-18D، كابین عقب، مملو از نمایشگرهای رنگی چندمنظوره و كلیدهای رهاسازی سلاح و كنترل آنها می‏باشد كه این امر به F-18، قابلیت فرماندهی، پیشتازی عملیات و هدایت سایر جنگنده‏ها را جهت هدف‏یابی و نابودسازی اهداف، می‏دهد.تولید مدلهای C و D در اواخر دههء 1990 پایان یافت و به جای آنها F/A-18E و F/A-18F (سوپرهورنت) در خط تولید قرار گرفته است. مدلهای كنونی A و B قرار است تا پایان سال 2015 و مدلهای C و D تا پایان سال 2020 در خدمت باقی خواهند ماند. F-18 امروزه، انبوهی از مشتریان خارجی را برای خرید در پیش رو می‏بیند.

تاریخچه اولین پرواز
F-18A به تاریخ 18 نوامبر 1978
F-18C به تاریخ 3 سپتامبر 1986
F-18D به تاریخ 6 می 1988

ورود به خدمت
F-18A به تاریخ 7 ژانویه 1983
F-18D به تاریخ نوامبر 1989

خدمه
F/A-18 A/C = یك نفر
F-18D = دو نفر، یك خلبان و یك افسر تسلیحات

قیمت
35 میلیون دلار (سال 2003) برای مدل F/A-18E

ابعاد
طول: 56 فوت = 17.07 متر
فاصلهء دو سر بالها: 37.50 فوت = 11.43 متر
ارتفاع: 15.25 فوت = 4.66 متر
سطح بالها: 400 فوت مربع = 37.16 متر مربع

اوزان
وزن خالی: 23.050 پاوند = 10.455 كیلوگرم
وزن عادی برای برخاستن:
36.710 پاوند = 16.650 كیلوگرم (جهت ماموریت نبرد هوایی)
49.225 پاوند = 22.330 كیلوگرم (جهت عملیات تهاجمی زمینی)
حداكثر وزن قابل برخاستن: 56000 پاوند = 25.400 كیلوگرم

حجم مخازن سوخت
مخزن داخلی: 10.860 پاوند = 4.925 كیلوگرم
مخزن خارجی: 6.730 پاوند = 3.055 كیلوگرم
حداكثر وزن قابل بارگذاری: 15.500 پاوند = 7030 كیلوگرم

پیشرانه
دو موتور توربوفن ساخت جنرال الكتریك از نوع F404-400 با قابلیت پس‏سوز
كشش هر موتور: 32000 پاوند = 142.400 نیوتن با استفاده از پس‏سوز

عملكرد
حداكثر سرعت: 1190 مایل بر ساعت = 1915 كیلومتر بر ساعت در ارتفاع 40000 فوتی (12190 متری) = 1.8 ماخ
نرخ اوج‏گیری: 45000 فوت در دقیقه = 13715 متر بر دقیقه
سقف پرواز خدمتی: 50000 فوت = 15240 متر

برد پروازی
در حالت شكاری (fighter mission) = 800 ناتیكال مایل = 1480 كیلومتر (رفت و برگشت)
در حالت تهاجمی (attack mission) = 1150 ناتیكال مایل = 2130 كیلومتر (رفت و برگشت)
برد عبوری: 1800 ناتیكال مایل = 3335 كیلومتر (با سه مخزن سوخت خارجی)
حد تحمل شتاب ثقل: نامعلوم (بنا بر گزارشی حدود 7.5 برابر g)

تسلیحات
مسلسل 20 میلی متری M61A1 Vulcan با 570 تیر فشنگ
7 جایگاه حمل بار در زیر بدنه و بالها و دو جایگاه در نوك بالها

تسلیحات هوا به هوا
موشك میان برد AIM-7 (اسپارو)
موشك كوتاه برد حرارت یاب AIM-9 (سایدوایندر)
موشك میان برد AIM-120 (آمرام)
موشك كوتاه برد AIM-132 (آسرام)

تسلیحات هوا به سطح
AGM-45 Shrike (شرایك)
AGM-62 Walleye (وال‏‎آی)
AGM-65 Maverick (ماوریك)
AGM-84 Harpoon (ضدكشتی)
AGM-84 SLAM
AGM-84 SLAM-ER
AGM-88 HARM (ضد رادار)
AGM-123 Skipper
AGM-154 JSOW

بمب
GBU-10/12/24 Paveway (هدایت لیزری)
GBU-15 EO-guided (هدایت الكترواپتیكالی)
GBU-29/30/31/32/35 JDAM (هدایت شونده توسط ماهواره)
بمبهای هسته‎‏ای B-57 و B-61 (استحكام‏شكن)
Mk 82/83/84 GP
Mk 20 Rockeye
BLU-107 Durandal
CBU-59 (بمب خوشه‏ای)

سایر موارد
غلافهای اغتشاش‏گر الكترونیكی (ECM pod)
غلافهای راكت انداز

انواع تولید شده
YF-17 Cobra
جنگندهء تولید شده در طرح مناقصهء ساخت «جنگندهء سبك» برای نیروی هوایی ایالات متحده؛ اگرچه هیچگاه انتخاب نشد ولی نیروی دریایی از طرح آن برای تولید F/A-18 Hornet استفاده كرد.

F/A-18A
اولین مدل تولید شده به تعداد 371 فروند.

AF-18A
نوع یك نفره‏ای كه توسط نیروی هوایی كانادا خریداری شد. این مدل بر اساس F-18A ساخته شد ولی اكنون همگی به سطح مدل F-18C ارتقاء یافته‏اند و قرار است تا سال 2011 در خدمت باقی بمانند. تعداد تولید شده: 57 فروند

ATF-18A
نوع دو نفرهء آموزشی جهت نیروی هوایی استرالیا كه بسیار شبیه به مدل F-18B می‏باشد. تعداد تولید شده: 18 فروند

CF-18A / CF-188A
نوع یك نفره‏ای كه توسط نیروی هوایی كانادا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است با این تفاوت كه دارای سیستم شناسایی اهداف در شب می‏باشد كه در مدل A وجود ندارد. همچنین دارای سیستم ILS (سیستم فرود ایمن) و توانایی حمل غلافهای راكت‏انداز LAU-5003 می‏باشد. كانادا قصد دارد این جنگنده‏ها را تا سال 2017 عملیاتی نگه دارد. تعداد تولید شده: 98 فروند

EF-18A / C-15
نوع یك نفره‏ای كه توسط نیروی هوایی اسپانیا خریداری شد و بر اساس F-18A ساخته شده است، اما همگی تا سطح استاندارد نزدیك به مدل F-18C ارتقاء یافته‏اند. تعداد تولید شده: 60 فروند

RF-18A
نوع شناسایی كه به تعداد بسیار اندك ساخته شده است و برای امور تحقیقاتی در اختیار نیروی دریایی و سازمان ناسا قرار دارد.

F/A-18B / TF/A-18A
نوع دو سرنشینهء آموزشی، تولید شده به تعداد 40 فروند

CF-18B / CF-188B
نوع دو سرنشینهء آموزشی برای كانادا، تولید شده به تعداد 40 فروند

EF-18B / CE-15
نوع دو سرنشینهء آموزشی برای اسپانیا، تولید شده به تعداد 12 فروند

F/A-18C
نوع ارتقاء یافتهء مدل تك سرنشینه كه قابلیت پرتاب موشك هوا به هوای AIM-120 (آمرام) و موشك هوا به زمین AGM-65 (ماوریك) به آن افزوده شده است. همچنین سیستم‏های الكترونیك آن ارتقاء یافته، نوع جدیدی از صندلی پرتاب شونده بر رویش نصب شده و باریكه‏های كوچكی به لبه‎های حملهء بالها جهت كاهش اثرات نوسانات پروازی و افزایش میزان زاویهء حمله، بدان افزوده شده است. تعداد تولید شده: 355 فروند

KF-18C
نوع تك سرنشینه‏ای كه به كویت فروخته شده و براساس F-18C ساخته شده است. تعداد تولید شده: 32 فروند

KAF-18D
نوع دوسرنشینهء آموزشی مخصوص كویت. تولید شده به تعداد 8 فروند

F/A-18D
نوع دو سرنشینه مخصوص عملیات در شب، جهت سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده، شامل سیستم‏های الكترونیكی ارتقاء یافتهء مشابه مدل C.

F/A-18E/F
مهمترین مدل ارتقاء یافته از جنگندهء F-18 موسوم به «سوپر هورنت» با بدنه‏ای كشیده‏تر و بالهای بزرگتر.

Hornet 2000
مدل جدیدی كه توسط شركت مك‏دانل‏داگلاس پیشنهاد داده شده است با بال و دم بزرگتر، بدنهء كشیده‏تر، موتورهای جدیدتر، كابین دیجیتالی بسیار پیشرفته‏تر، كه احتمالن جایگزین مدلهای E و F خواهد شد.



سابقهء عملیاتهای انجام شده
لیبی – عملیات ال دورادو كانیون – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده – به سال 1986 (Operation El Dorado Canyon)
عراق – عملیات طوفان صحرا – اجرا شده توسط كانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1991 (Operation Desert Storm)
عراق – سلسله عملیات مراقبت هوایی در منطقهء جنوبی پرواز ممنوع بین سالهای 1991 تا 2003 – اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (Operation Southern Watch)
بوسنی و هرزگوین – اجرا شده توسط اسپانیا، كانادا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1995 (Operation Deliberate Force)
عراق – عملیات روباه صحرا – اجرا شده توسط نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1998 (Operation Desert Fox)
كوزوو – عملیات نیروهای متفقین – اجرا شده توسط اسپانیا، كانادا و نیروی دریایی ایالات متحده به سال 1999 (Operation Allied Force)
افغانستان – عملیات آزادسازی افغانستان - اجرا شده توسط نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2001 تاكنون (Operation Enduring Freedom)
عراق – عملیات آزادسازی عراق - اجرا شده توسط استرالیا، نیروی دریایی و سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده به سال 2003 تاكنون (Operation Iraqi Freedom)

كاربران هورنت
استرالیا، كانادا، فنلاند، كویت، مالزی، اسپانیا، سوئیس، سپاه تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده (US Marine Corps)، نیروی دریایی ایالات متحده (US Navy) و سازمان ناسا.

پایان كار گربهء افسانه‏ای گرومن
جایگزینی سوپرهورنت به جای بهترین رهگیر جهان
با تفاصیلی كه در مورد قابلیتهای عالی F/A-18E/F گفته شد، این جنگنده ثابت كرده است كه می‏تواند به طور گسترده در نیروی دریایی ایالات متحده به خدمت گرفته شود. از این رو قرار است با ورود به خدمت 548 فروند سوپرهورنت، جنگنده‏های F/A-18A و F-14D حداكثر تا پایان سال 2010 همگی از ردهء خدمت خارج می‎شوند. قرار است در هر ناو هواپیمابر، 12 فروند F/A-18E و 14 فروند F/A-18F به كار گرفته شوند. چهار یا پنج فروند از این جنگنده‏ها، به عنوان سوخت‏رسان عمل خواهند كرد. علاوه بر اینها، مدل دوسرنشینهء EA-18G Growler (گراولر) به عنوان هواپیمای جنگ الكترونیك، جایگزین هواپیماهای قدیمی EA-6B Prowler خواهند شد. در هر ناو هواپیمابر یك دستهء 6 فروندی از EA-18 ها به خدمت گرفته خواهند شد. هرچند نیروی دریایی تمایل دارد دسته‏ای 1000 فروندی از سوپرهورنت‏ها را تا سال 2030 به خدمت گیرد، ولی برنامه‏‎های جدیدی چون جنگندهء F-35 نیز در حال اجرا هستند و ممكن است زودتر از این زمان، عمر سوپرهورنت‏ها تمام شود. امروزه مشتریان بسیاری برای جنگنده‏های F/A-18E/F پیدا شده‏اند، از جمله سنگاپور و مالزی كه تمایل زیادی برای به خدمت‏گیری نوع صادراتی سوپرهورنت اعلام كرده‏ اند. سوپرهورنت اگرچه جنگنده‏ای فوق‏ العاده بر علیه اهداف زمینی و دریایی است ولی نسبت به F-14D توانایی بسیار اندكی در رهگیری دوربرد هواپیماها و موشكهای كروز دشمن دارد و این بزرگترین نقطهء ضعفی است كه با از رده خارج كردن تامكتها، ناوهای هواپیمابر را مورد تهدید موشكهای كروز و دوربرد بمب‏افكن‏های دورپرواز دشمن نظیر Tu-95 و Tu-160 قرار خواهد داد.

منبع

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 7

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

تاریخچه تولید
در اوایل دهه 1960 میلادی هر دو نیروی هوایی و دریایی آمریکا نیاز به جنگنده ای جدید داشتند . «رابرت مک نامارا» که در آن زمان وزیر دفاع وقت آمریکا بود با توجه به نیاز های مشترک این دو نیرو پیشنهاد کرد تا به منظور صرفه جویی در هزینه های طراحی و تولید ، جنگنده ای مشترک برای هر دو نیرو تولید شود وی پیش از آن نیز پیشنهاد استفاده نیروی هوایی از جنگنده موفق نیروی دریایی F-4 Phantom II را نیز ارائه کرده بود . بدین منظور در سال 1960 مناقصه ای با عنوان Tactical Fighter Experimental یا TFX برگزار گردید و از شرکت های فعال در زمینه هوانوردی درخواست گردید تا طرح های خود را بر اساس شرایط ذکر شده در مناقصه ارایه کنند . بعضی از شرایطی که برای جنگنده در مناقصه ذکر شده بود عبارت بود از :

وزن خالی در حدود 20 تن
حداکثر وزن برخاست در حدود 50 تن
حداکثر سرعت در ارتفاع پایین : 1.2 ماخ
حداکثر سرعت در ارتفاع بالا :2.5 ماخ
حداقل شعاع عملیاتی : 890 مایل (1430 کیلومتر)

تا اواخر سال 1961 شرکت های مطرحی همچون بوئینگ ، جنرال داینامیکز ، لاکهید ، نورثروپ گرومن ، مک دانل داگلاس و چند شرکت دیگر طرح هایی را ارائه کرده بودند . پس از بررسی طرح ها نیروی هوایی و دریایی اعلام کردند که هیچ کدام از طرح ها ، طرح کامل و جامعی نبوده ولی طرح های شرکت بوئینگ و شرکت جنرال داینامیکز بهتر از سایر طرح ها به نظر می رسند . پس از مدتی بررسی ، هر دو نیرو اعلام کردند که طرح شرکت بوئینگ را به عنوان طرح برگزیده انتخاب کردند ولی «رابرت مک نامارا » وارد عمل شد و تصمیم آنان را نقض کرد و طرح شرکت جنرال داینامیکز را برنده مناقصه اعلام کرد (دلیل این عمل آن بود که طرح شرکت جنرال داینامیکز اقتصادی تر به نظر می رسید ) .بلافاصله بعد از اعلام طرح شرکت جنرال داینامیکز به عنوان برنده مناقصه ، تلاش ها برای ساخت هواپیما آغاز شد . هواپیمای جدید که اکنون F-111 نامیده میشد از دو موتور توربوفن TF30-P-100 شرکت پرات اند ویتنی بهره میبرد و بالهای آن بطور متغیر طراحی شده بود . همچنین طراحی کابین هواپیما نیز در نوع خود بی سابقه بود ، تا قبل از این پروژه در همه جنگنده ها نحوه طراحی کابین خلبان و کمک خلبان به این صورت بود که کابین خلبان در جلوی جنگنده قرار می گرفت و کابین افسر تسلیحات یا کمک خلبان در پشت سر خلبان قرار می گرفت ولی در F-111 طرز طراحی کابین خدمه به طور Side by side بود یعنی خدمه همانند هواپیماهای مسافربری در کنار یکدیگر می نشستند .


در اوایل دهه 1960 میلادی هر دو نیروی هوایی و دریایی آمریکا نیاز به جنگنده ای جدید داشتند . «رابرت مک نامارا» که در آن زمان وزیر دفاع وقت آمریکا بود با توجه به نیاز های مشترک این دو نیرو پیشنهاد کرد تا به منظور صرفه جویی در هزینه های طراحی و تولید ، جنگنده ای مشترک برای هر دو نیرو تولید شود وی پیش از آن نیز پیشنهاد استفاده نیروی هوایی از جنگنده موفق نیروی دریایی F-4 Phantom II را نیز ارائه کرده بود . بدین منظور در سال 1960 مناقصه ای با عنوان Tactical Fighter Experimental یا TFX برگزار گردید و از شرکت های فعال در زمینه هوانوردی درخواست گردید تا طرح های خود را بر اساس شرایط ذکر شده در مناقصه ارایه کنند . بعضی از شرایطی که برای جنگنده در مناقصه ذکر شده بود عبارت بود از :



در 21 دسامبر 1964 اولین پرواز F-111 انجام شد و نمونه مخصوص نیروی هوایی که با کد F-111A شناخته می شد در تاریخ 18 جولای 1967 وارد خدمت گردید . همزمان با طراحی نمونه مخصوص نیروی هوایی ، نمونه دیگری با کد F-111B نیز به منظور خدمت در نیروی دریایی طراحی شد . عملکرد نامناسب این نمونه باعث شد تا نیروی دریایی استفاده از آن را در سال 1968 لغو کند و هواپیمای F-14 Tomcat را جانشین آن سازد .


مدلهای مختلف :

F-111A
این مدل نمونه اولیه ای بود که وارد خدمت گردید و از موتور های TF30-P-3 بهره می برد . هواپیماهای این مدل از اویونیک Mark I بهره می بردند که شامل سیستم های راداری AN/APQ-113 و AN/APQ-110 و AJQ-20 بود . از مدل A تعداد 158 فروند تولید شد .
اولین اف 111 در تاریخ 18 جولای 1967 تحویل اسکادران 428 هنگ 474 شکاری مستقر در نیومکزیکو شد و به تدریج سه اسکادران جنگنده اف 111 تشکیل شد . بعد از مدتی 6 فروند اف 111 راهی جنوب شرق آسیا شدند تا مورد آزمایش در شرایط جنگی قرار بگیرند . بعد از یک ماه 3 فروند از 6 فروند ارسالی ساقط شده بودند و آزمایشات متوقف شده بود . بعد از بررسی مشخص شد که سقوط این 3 فروند به خاطر سوء عمل خدمه بوده نه آتش پدافند دشمن . همچنین بعضی از بررسی ها مشخص کرد که پیمانکاری که وظیفه تولید بالهای جنگنده را داشته از مواد غیر استاندارد استفاده کرده و با رشوه دادن به بازرسان بر عمل خود سرپوش گذاشته بود . به این خاطر قرار شد تا قسمت مورد نظر برای تمام هواپیما ها مجددا ساخت و نصب گردد .
پس از انجام پاره ای تغییرات ، سال 1972 ویتنامی ها مجددا اف 111 را در آسمان مشاهده کردند . طی عملیات Linebacker II از F-111 استفاده وسیعی شد . این هواپیما برای انجام ماموریت خود نیازی به سوختگیری هوایی نداشت و قادر بود تا 4 برابر یک فروند F-4 Phantom II مهمات با خود حمل کند . هواپیمای جدید کم کم داشت ارزش واقعی خود را به رخ همگان می کشید . طی عملیات Linebacker II مجموعا 4000 سورتی پرواز عملیاتی توسط اف 111 انجام شد و فقط 6 فروند طی این همه پرواز آسیب دیدند .
بعد از جنگ ویتنام 42 فروند هواپیمای F-111A به نمونه مخصوص جنگ های الکترونیکی EF-111 ارتقا داده شدند . 4 فروند نیز به استاندارد C ازتقا یافته و به نیروی هوایی استرالیا انتقال یافتند . مابقی هواپیماهای این مدل در سال 1992 از خدمت بازنشست شدند .همچنین 3 فروند از پیش نمونه های این مدل برای تحقیقات بیشتر به ناسا انتقال یافتند .



F-111B
این نمونه قرار بود تا بعنوان جنگنده رهگیر دوربرد نیروی دریایی در مقابل بمب افکن ها و موشک های ضد کشتی شوروی ایفای نقش کند . این نمونه با رادار قدرتمند AN/AWG-9 تجهیز شده بود و قابلیت حمل و شلیک 6 فروند موشک دوربرد هوا به هوای AIM-54 Phoenix را دارا بود . از آنجایی که شرکت جنرال داینامیکز نجربه ای در تولید جنگنده های ناونشین نداشت از شرکت گرومن برای ساخت این نمونه کمک گرفته شده بود . این مدل کمی کوچکتر از نمونه A بود ولی طول بالهای آن حدود 2 متر بیشتر از نمونه A بود .
نیروی دریایی تقاضای جنگنده ای که قابلیت حمل راداری48 اینچی را داشت ولی ساختار اف 111 تنها توانایی حمل راداری 36 اینچی را داشت . همچنین حداکثر وزن برخاست مورد نیاز نیروی دریایی 50000 پوند بود ولی اف 111 در بهترین شرایط حداقل 55000 پوند وزن داشت . ولی در هر دو مورد وزیر دفاع وقت مک نامارا اعمال نفوذ کرد و نیروی دریایی را مجبور به کنار آمدن با شرایط اف 111 کرد .
تلاشهایی برای حل مسئله وزن اضافی انجام شد ولی این تلاش ها تنها کار را خرابتر کردند . گذشته از وزن زیاد هواپیما برای یک ناو هواپیمابر ، اف 111 هنگام اپروچ به ناو برای فرود دید کمی داشت و فرود با آن بسیار خطرناک و سخت بود .
با تلاشهای آدمیرال توماس کونولی (معروف به تامکت) پروژه F-111B لغو شد و مناقصه ای دیگری برای ساخت جنگنده مورد نیاز نیروی دریایی انجام شد . مناقصه ای که شرکت گرومن برنده آن شد و با استفاده از سیستم راداری و موشکی F-111B و همچنین سیستم بالهای متغیر اف 111 ، جنگنده جدیدی با نام F-14 Tomcat را طراحی و تولید کرد.

F-111C
این مدل نمونه صادراتی F-111A برای نیروی هوایی استرالیا بود . 24 فروند در سال 1963 سفارش داده شدند ولی تحویل آنها تا سال 1973 به تعویق افتاد . 4 فروند از این نمونه با حفظ قابلیت تهاجمی خود به مدل مخصوص عملیات های شناسایی RF-111C تبدیل شدند .هواپیماهای این نمونه قادر به حمل سیستم هدف یاب Pave Tack بودند و بعد ها مورد یکسری تغییرات در اویونیک قرار گرفتند . تغییراتی همچون :
تعویض رادار AN/APQ-113 با نمونه قویتر AN/APQ-169
اضافه کردن GPS ، ارتقا کامپیوتر هواپیما ، اضافه کردن صفحه نمایش های چند منظوره در کابین و ارتقا موتور ها به استاندارد TF30-P-108/109RA

F-111D
هواپیماهای این نمونه عبارت بود از ساختار قدیمی F-111A با اویونیک MARK II و موتورهایی قویتر . اولین نمونه در سال 1967 سفارش داده شد ولی مشکلات بسیاری باعث شد تا تحویل آن تا سال 1974 به تعویق بیفتد . از این نمونه نیز 96 فروند ساخته شد . رادار نصب شده در هواپیماهای این نمونه AN/APQ-114 بود .
اویونیک این مدل قابلیت های زیادی را به هواپیما اضافه می کرد ولی مشکلات زیادی را هم ایجاد می کرد . مشکلاتی که باعث شد تا این نمونه در سال 1992 از خدمت بازنشست شود .

F-111E
هواپیماهای این نمونه برای جلوگیری از بروز همان مشکلاتی که برای مدل D پیش می آمد از اویونیک قدیمی MARK I استفاده می کردند . اگر چه در ترتیب الفبایی مدل E بعد از مدل D قرار دارد وای این مدل عملا زودتر از مدل D وارد خدمت شد . اولین پرواز F-111E در 20 آگوست 1969 صورت گرفت و مجموعا 94 فروند از مدل E تولید شد . هواپیماهای این نمونه در عملیات طوفان صحرا (آزادسازی کویت) نقش وسیعی داشتند و در سالهای 1993 و 1994 به انبارهای نیروی هوایی فرستاده شدند .

F-111F
این نمونه آخرین مدلی بود که برای نیروی هوایی تولید شد . هواپیماهای این نمونه با اویونیک رفع عیب شده MARK IIB مجهز شده بودند . از این نمونه 106 فروند بین سالهای 1971 تا 1976 تولید شد . رادار نصب شده در این نمونه AN/APQ-144 بود که بعدها با نمونه های AN/APQ161 و AN/APQ-71 تعویض شد . هواپیماهای این نمونه به سیستم هدف یاب AVQ-26 نیز مجهز بودند .
از هواپیماهای این نمونه در عملیات های El Dorado Canyon بر ضد لیبی و Desert storm بر ضد عراق استفاده شد .
آخرین فروند از این نمونه در 27 جولای 1996 بازنشست شد .

FB-111A
این مدل نمونه ای از F-111A بود که جهت انجام بمباران های استراتژیکی تغییراتی بر روی آن صورت گرفته بود . از این نمونه برای بازنشسته کردن B-58 و بعضی از نمونه های قدیمی B-52 استفاده شد . در ابتدا قصد بر آن بود تا 263 فروند از این نمونه تولید شود ولی بعدا این عدد به 76 فروند کاهش یافت . اولین نمونه در سال 1968 وارد خدمت گردید . FB-111A در حدود 650 میلیمتر دراز تر از F-111A بود که این درازی بیشتر قابلیت حمل 2124 لیتر سوخت اضافی را به آن میداد . ارابه های فرود این مدل نیز برای تحمل وزن برخاست بیشتر تقویت شده بود . هواپیماهای این نمونه نیز از اویونیک MARK IIB استفاده می کردند . از نظر تئوری و بر روی کاغذ هواپیماهای این نمونه قادر به حمل پنجاه تیر بمب 750 پوندی MK-117 بودند ، مسئله ای که هیچگاه صحت آن به صورت عملی تایید نشد .بعد از ورود به خدمت B-1B تمام FB-111A های عملیاتی با حذف بعضی قسمت ها از نقش بمب افکن استراتژیک به بمب افکن تاکتیکی تغییر یافتند و مجددا با نام F-111G نامگذاری شدند و بطور عمده به منظور پروازهای تمرینی به کار گرفته شدند . این هواپیماها نیز در سال 1993 بازنشست شدند .

EF-111A
نمونه مخصوص جنگ الکترونیک که جهت جایگزینی EB-66 طراحی و تولید شد . قرارداد تولید EF-111A در سال 1974 به عهده شرکت گرومن گذاشته شد و اولین نمونه در تاریخ 10مارس 1977 وارد خدمت شد . تا سال 1985 که خط تولید EF-111A تعطیل شد 42 فروند عملیاتی شده بودند . این نمونه نیز در حمله به لیبی و عراق نقش وسیعی را ایفا نمود . این نمونه نیز در سال 1998 بازنشست شد و قرار است که نقش آن به عهده EA-18G گذاشته شود .


تسلیحات قابل حمل
هواپیماهای اف 111 از ابتدا به خاطر توانایی شان در حمل مقادیر زیادی مهمات همواره مورد توجه بوده اند . بطور مثال یک فروند اف 111 در جنگ ویتنام بیش از 4 فروند فانتوم مهمات بار گزاری می کرد و راهی میدان عملیات می شد . در این قسمت با تسلیحات قابل حمل توسط اف 111 آشنا می شوید :

توپ M61 Vulcan
اکثر مدلهای اف 111 به جز مدلهای EF-111A و FB-111A و F-111G قادر به حمل یک قبضه توپ 20 میلیمتری با 2084 تیر فشنگ بودند .
تسلیحات متعارف
بمب های سقوط آزاد
MK-82
MK-83
Mk-84
MK-117
انواع بمب های خوشه ای
بمب های هدایت شونده
GBU-10
GBU-12
GBU-15
GBU-28
موشک های زمین به هوای
AGM-130
AGM-69
تسلیحات اتمی

همه مدلهای اف 111 به جز EF-111A و مدل صادراتی به نیروی هوایی استرالیا قابلیت حمل سلاح های اتمی سقوط آزاد را دارا بودند . همچنین مدل FB-111A توانایی حمل دو تیر موشک اتمی AGM-69 SRAM را دارا بود.
در ضمن همه مدلهای اف 111 قابلیت حمل بمب های هدایت لیزری را دارا بودند ولی فقط مدلهای F-111C و F-111F توانایی هدف یابی و هدایت دقیق بمب ها را دارا بودند . در ضمن F-111C صادر شده به استرالیا قابلیت حمل سلاح های اتمی را دارا نمی باشند ولی توانایی شلیک موشک های AGM-84 Harpoon و AGM-88 HARM و AGM-142 را دارا هست .



عمر خدمتی :
هواپیمای اف 111 در طول بیش از 3 دهه عمر خدمتی خود میدان های جنگ زیادی را تجربه کرده اند که از مهمترین این میدان ها می توان به جنگ ها و عملیات های زیر اشاره کرد .
شرکت در جنگ ویتنام
شرکت در حمله به لیبی در سال 1986
شرکت در حمله به عراق در سال 1991
شرکت در حمله به بوسنی در سال 1995 ( فقط EF-11A )

موفقیت در نبرد هوایی :
از آنجا که اف 111 توانایی اندکی در حمل موشک های هوا به هوا دارا می باشد و همچنین وظیفه اصلی آن درگیری با اهداف زمینی است شکار های زیادی توسط اف 111 انجام نشده است . تنها یک مورد شکار به طور رسمی برای F-111 ثبت شده و آن هم مربوط به عملیات طوفان صحرا می باشد . زمانی که یک فروند EF-111A توانست با انجام مانور های سریع باعث برخورد یک فروند Mirage F1 عراقی به زمین شود .ذکر این نکته ضروری می باشد که جنگنده اخلالگر الکترونیکی EF-111A هنگام پرواز کاملا غیر مسلح می باشد .

فروش به کشور خارجی :
استرالیا :
اف 111 تنها به نیروی هوایی استرالیا صادر شد . در سال 1963 استرالیا سفارش 24 فروندی خود را به آمریکا ارائه کرد ولی تحویل هواپیماها تا 10 سال بعد یعنی در سال 1973 به تعویق افتاد . مدل این هواپیماها F-111C بود که مدتی بعد از تحویل 4 فروند به RF-111C تبدیل شدند . همچنین در سال 1982 4 فروند F-111A نیروی هوایی آمریکا به F-111C تبدیل و به نیروی هوایی استرالیا تحویل داده شد . در سال 1992 نیز بعد از بازنشسته شدن F-111G در نیروی هوایی آمریکا ، 18 فروند از این هواپیماها به استرالیا فروخته شد . اف 111 موجود در نیروی هوایی استرالیا تاکنون در هیچ نبردی شرکت نجسته اند . در سال 1991 و هنگام حمله به عراق نیز آمریکا درخواست کرد تا استرالیا RF-111C های خود را به منطقه بفرستد که استرالیا درخواست امریکا را رد کرد .
انگلستان :
نیروی هوایی سلطنتی انگلستان نیز رد سال 1967 سفارش 50 فروند F-111K را ارائه کرده بود . سفارشی که یکسال بعد به بهانه قیمت زیاد اف 111 لغو شد و انگلستان به جای آن F-4 Phantom II را خریداری کرد .


مشخصات :
خدمه : 2 نفر – خلبان و افسر تسلیحات
طول : 22.4 متر
ارتفاع : 5.22 متر
دهانه بالها : 19.2 متر در حالت کاملا باز - 9.74 در حالت کاملا بسته
وزن خالی : 21537 کیلوگرم
وزن بارگیری شده : 37577 کیلوگرم
حداکثر وزن برخاست : 44896 کیلوگرم
موتور : دو عدد TF30 ساخت شرکت پرات اند ویتنی
حداکثر سرعت : 2.5 ماخ یا 2985 کیلومتر بر ساعت
شعاع عملیاتی : 2140 کیلومتر
برد مستقیم : 5185 کیلومتر
سقف پروازی : 56650 پا (17270 متر)
سرعت اوج گیری : 131.5 متر بر ثانیه
مهمات : 1 قبضه توپ 20 میلیمتری + 31500 پوند (14300 کیلوگرم) انواع مهمات

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

هواپیمای Ching-kuo ساخت کشور تایوان طراحی جالبی دارد که با کمی دقت متوجه آن میشوید.

این هواپیما طراحی استادانه ای از هواپیماهای امریکایی اف-16 و اف-18 است. همانطور که ملاحظه می کنید ترکیب کلی و آیرودینامیکی این هواپیما بسیار شبیه به هواپیمای اف-16 است با این تفاوت که ورودی موتور نیم دایره شکل حذف شدند و دو ورودی هوای بیضی شکل در زیر ابتدای بال ها همانند اف-18 قرار گرفته اند.خروجی
موتورها یا اگزوز ها هم همانند اف-18 کنار هم قرار گرفته اند ولی با یک سکان عمودی متمایل به عقب همانند اف-16 .


مشخصات فني :

کشور سازنده : تایوان
نوع: یک جنگنده سبک با قابلیت رهگیری و کاربرد بر علیه کشتی های جنگی
حداکثر سرعت: 1275 کیلومتر بر ساعت یا 792 مایل بر ساعت

ابعاد
طول بال ها: 9 متر یا 29 فوت
طول هواپیما: 14/48 متر
وزن : 9072 کیلوگرم
موتور: TFE1042-70 turbofans

تسلیحات: توپ 20 میلیمتری M61A1

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 21

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

به گزارش خبرگزاری برنا و بر اساس گزارشی که از سوی خبرگزاری فرانسه از سئول اعلام شده است، استقرار این بالگردها همزمان با تقویت حضور نظامی هر دو طر ف در منطقه صورت میگیرد.

خبرگزاری رسمی كره جنوبی ( یونهاپ ) و رسانهها به نقل از مقامات سئول گزارش دادند كه كره شمالی حدود 50 فروند بالگرد خود را در پایگاههای هوایی ' تایتان ' و ' نوچون ' در نزدیكی دریای زرد مستقر كرده است.

این بالگردها نمونههای به روز شدهای از بالگردهای ام .آی -2 و همچنین ام ای -4 و ام .آی - هشت وارداتی از اتحاد شوروی سابق در چند دهه پیش هستند و برخی از آنها به مسلسل و موشک مجهزند.

یونهاپ به نقل از از یكی از مقامات اعلام كرد: این بالگردها برای حملات زمانی و تمرینات نظامی با تحرک بالا كاربرد دارند.

بالگردهای مستقر در این دو پایگاه قادرند ظرف دو یا سه دقیقه به جزیره باینگنیونگ كه خط مقدم جنوب محسوب میشود، برسند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

پس از سقوط روز گذشته یک فروند جنگنده «اف ۱۶» در ژاپن، یک جت جنگنده «اف ۱۶» آمریکا امروز در نزدیکی جزایر ˝کوریل˝ روسیه سقوط کرد.


به گزارش سرویس بین الملل برنا به نقل از شبکه "راشاتودی" روسیه، یک فروند جنگنده "اف 16" ارتش آمریکا امروز، در "جزایر کوریل" روسیه سقوط کرد. این دومین حادثه سقوط "اف 16" آمریکا در 24 ساعت گذشته است زیرا یک جنگنده دیگر اف 16 روز گذشته در شمال ژاپن سقوط کرد.

بر اساس این گزارش، "اندری اورلوف" سخنگوی سرویس گارد مرزی روسیه در شرق دور درباره این حادثه اعلام کرد: مرکز عرضی نجات دریایی "کامچاتسکی" ساعت 8:30 صبح امروز به وقت محلی (20:30 به وقت گرینویچ) گزارش دادند که یک فروند هواپیما در نزدیکی شمال کوریل بر فراز اقیانوس آرام در وضعیت نامناسبی قرار دارد.

خلبان این هواپیما قبل از غرق شدن اف 16 نجات پیدا کرد و کشتی گشتزنی مرزی "آنتیاس" و یک هواپیمای گشتزنی به منطقه حادثه اعزام شد و در نهایت خلبان توسط کشتی تحقیقاتی ژاپن درست حدود 5 ساعت از گذشت حادثه نجات یافت.

روز گذشته یک فروند جنگنده اف 16 آمریکا در آبهای جزیره "هوکایدو" در نزدیکی روستای "نیمورو" سقوط کرد و خلبان آن جنگنده نیز نجات پیدا کرد. یک حادثه دیگر مرتبط با جنگنده اف 16 در 4 ماه مه سال جاری میلادی در حین یک پرواز آموزشی در بیابان غربی "اوتا" به وقوع پیوست.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

مستند تولیدی رجانیوز از حاشیههای حضور ناوهای امریکایی در خلیج فارس

فیلم: ناوهای امریکایی؛ مایه برتری نظامی یا سیبل متحرک موشکهای ایرانی!؟/ پخش تصاویر ضبط شده از عرشه ناو امریکایی توسط پهپاد ایرانی برای اولین بار
گروه چند رسانهای: نیروی هوایی آمریکا مقتدر ترین نیروی هوایی دنیاست. اما به علت دور بودن این کشور از نقاط استراتژیک جهان، برای جبران این نقص دست به دامن ناوهای هواپیما بر شده است به نحوی که اکنون پر شمار ترین ناوهای هواپیمابر دنیا را در اختیار دارد و به واسطه همین ناوها در جنگهای کوچک بمبارانهای وسیعی را روی مواضع دشمن برنامه ریزی می کند. سال قبل نیز خبرنگار بی بی سی از روی یک ناو هواپیمابر آمریکا به همین نکته اشاره کرد.به گزارش رجانیوز، خبرنگار بیبیسی در توصیف ناوهای هواپیمابر امریکا در خلیج فارس میگوید: « اینها اینجا امروز صد پرواز داشتند! صد پرواز ماموریتی. پیام این ماموریت ها این است که قدرت منطقهای حداقل در آسمان ما هستیم.»

ناوهای هواپیمابر توسط رزمناوها و بالگردهای شناسایی مراقبت کامل می شوند و هرگونه نزدیکی به این ناوها نتیجه ای جز انهدام و ناوبدی برای هر قایقی که نزدیک شود ندارد و اتفاقی که برای قایق کوچک اماراتی افتاد از همین نوع است.

فرمانده ناو آمریکایی می گوید که مراقب تهدیدهای ایران بوده و نگرانی عمده وی از موشکهای ساحل به دریا و قایق های سپاه است. با این شرایط مسئولین ایرانی چگونه می توانند این ناوها را آهن پاره خطاب کنند؟!

ناو هواپیما بر با طول بیش از 300 متر و نردیک به 6000 خدمه و بیش از 80 هواپیما مناسب جنگهای اقیانوسی است و به علت آبخور بسیار بالا در منطقه خلیج فارس که عمق آب کم است امکان مانور مهمی ندارد.

رهبر معظم انقلاب که در سال 1366 و به عنوان رئیس جمهور وقت در حاشیه رزمایش شهادت در خلیج فارس حاضر شده بودند به خوبی پاسخ این پرسش را بیان میکنند: « اگر (ناوهای خارجی) وارد خلیج فارس بشوند، سرشان را بیاندازند پایین و با یک آرم بین المللی قصد تعرض به جایی یا چیزی را نداشته باشند، کسی هم به آنها تعرضی نخواهد کرد چون ما شروع به ایجاد تشنج نمیکنیم. اما چنانچه قصد تشنج آفرینی و تحریک داشته باشند همچنان که امریکائیها داشتند، چه امریکا چه فرانسه و چه هر قدرت دیگری، بخواهند با حضور در خلیج فارس قدرت خودشان را در منطقه تحکیم بکنند، یقینا برخورد بوجود خواهد آمد و در آن برخورد آسیبپذیری آنها بسیار زیاد خواهد بود. این ناو فرانسوی و ناوهایی که امریکائیها نام میبرند و تبلیغ میکنند، اینها یقینا ناوهای مدرن و پیشرفتهای است که موشک و امکانات دارد. اما آنچیزی که امروز در خلیج فارس به عنوان قدرت نظامی جمهوری اسلامی حضور دارد، از یک خصوصیتی برخوردار است که این پیچیدگیهای تکنیکی در مقابله با آن ناتوان است.»

بر همین اساس، ایران برای مقابله با این ناوها راههای متفاوتی دارد که در این گزارش یکی از آنها را بررسی میکنیم.

موشک خلیج فارس!

این موشک ارتقاء یافته موشک فاتح 110 است که به علت بالستیک بودن با سرعت فوق صوت حرکت می کند. این سرعت باعث می شود تا انهدام موشک توسط سپرهای دفاعی ناو هواپیما بر بسیار سخت شود.

سردار حاجی زاده فرمانده هوا و فضای سپاه با اشاره به هدف آزمایشی که در مقیاسی بسیار کوچکتر از اهداف واقعی و به اندازه یک بیستم سطح مقطع یک ناو معمولی طراحی شده است، عنوان میکند که اگر موشک این هدف را مورد اصابت قرار دهد، هر هدف متحرک بزرگ دیگری را نیز به راحتی مورد اصابت قرار خواهد داد.

موشک خلیج فارس از ارتفاع بسیار بالا بر روی هدف متحرک یا ثابت قفل می کند و سپس به سوی هدف شیرجه می رود. این تصویر با دوربین موشک قابل رویت است.

علاوه بر این توان که موشک خلیج فارس برای ایران ایجاد کرده، ایران توانسته با شلیک موشکهای دور برد به دهانه اقیانوس هند توان دیگری را به نمایش بگذارد. موشک «قدر اِف» موشکی است که پس از شلیک از جو زمین خارج و در دهانه ی اقیانوس هند بر زمین میخورد.

سردار حاجی زاده فرمانده هوا و وفضای سپاه درباره این موشک میگوید: « در بهمن ماه سال گذشته دو عدد موشک با برد 1900 کلیومتر از کویر سمنان به دهانه اقیانوس هند شلیک کردیم و جالب آنکه آمریکایی ها هم حضور داشتند و اجازه دادیم تا هواپیماهای جاسوسیشان این تصاویر را ضبط کنند اما جالب آنکه تا الان این موضوع رو اعلام نکردهاند و از بهمن سال گذشته تا به امروز هیچ اظهار نظری در این رابطه نکردهاند!»

اما این موشکها زمانی می توانند موثر باشند که ایران بتواند به مختصات دقیقی از ناوهای آمریکایی مورد هدف دست یابد و لازمهی این کار رصد دقیق ناوهای دشمن است. این وظیفه به عهده ی پهبادها گذاشته شده. این پهبادها از ارتفاع بسیار بالا و دور از دید رادارها بر روی ناوها قفل می کنند بدون آنکه حتی هواپیماهای روی عرشه بتوانند رهگیری و منهدم‎شان کنند. نکته مهم تر آنکه این پهبادها میتوانند پخش مستقیم تردد ناو را از خلیج فارس به تهران مخابره کنند.

اتفاقی که چند سال قبل در یک اجلاس عمومی با موفقیت اجرا شده و تصاویر مستقیمی از تردد ناوها در منطقه خلیج فارس که توسط پهپادهای ایرانی مخابره شده بود به صورت زنده و مستقیم در تهران به نمایش در آمد.
اکنون این سوال مطرح است با چنین توانایی آیا ناوهای آمریکا برای این کشور نقطه قوت محسوب می شوند و یا یک سیبل متحرک برای موشکهای ایرانی؟

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

در بسياري از مقالات يا توضيحات هوانوردي از يك هواپيماي جنگنده، به واژه هايي چون نسل پنجم، نسل چهارم و... بر ميخوريم. اين واژه ها در واقع يك نوع طبقه بندي غيررسمي هواپيماهاي جنگنده و تنها روش براي شناسايي بهتر جنگنده ها براساس تاريخ و توانمندي هايشان است. براي آشنايي بيشتر با نسلهاي گوناگون جنگنده ها، در اين نوشتار سعي شده با مثال هايي از ابتدا تاكنون وجه تمايزي از نسلهاي گوناگون جنگنده ها را معرفي كنيم.

نسل اول جنگنده ها، بيشتر به جنگنده هايي اطلاق ميشود كه در ابتداي عصر جت و در سالهاي 1945 تا 1955 ميلادي- يعني بعد از جنگ جهاني دوم و تا زمان پايان جنگ كره- توليد شدند. اين هواپيماها، اولين هواپيماهايي بودند كه به موتورهاي توربوجت مجهز شدند، ولي با تمام اين اوصاف قادر به شكستن ديوار صوتي (Sound barrier) نبودند و از نظر توانايي و قابليتهاي جانبي، بسيار به همان هواپيماهاي پيستوني جنگ جهاني دوم شبيه بودند و تنها وجه مثبت آنها، توانايي سرعتگيري سريعتر بود.
اين هواپيماها كه از معروفترين آنها ميتوان F-86 سابر آمريكايي- كه در اختيار نيروي هوايي ايران نيز بود- و هواپيماي ميگ- 15 روسي اشاره كرد كه اغلب مجهز به رادار نبوده و از همان سلاحهاي معمولي توپ و بمبهاي سقوط آزاد و غير دقيق و راكتهاي معمولي استفاده ميكردند.


جنگنده هاي نسل دوم كه طي سالهاي 1955 تا 1960 ميلادي توليد شدند، هواپيماهايي بودند كه سرعت بيشتر، سيستمهاي راداري تشخيص هدف و اولين موشكهاي هوا به هواي هدايت شونده كه سايد ويندر (Sidewinder) نام داشت و هم اكنون نيز از آن بسيار استفاده ميشود، دارا بودند. اين جنگنده ها، در حقيقت با به عمل گيري درسهايي كه در جنگ كره آموخته شد، طراحي و توليد شدند. نمونه جنگنده هاي نسل دوم هواپيماي F-104 (استارفايتر) را ميتوان نام برد. هواپيماهاي نسل دوم اولين جنگنده هايي بودند كه قادر به حفظ سرعتهاي مافوق صوت در پرواز مستقيم بودند. پيشرفتهاي چشمگير در صنعت موشكهاي هوا به هوا، موجب شد كه براي اولين بار در جهان از اين موشكها به عنوان سلاح اوليه و اصلي هواپيما به جاي همان توپ معمولي استفاده شود.

فایل پیوست 12708 فایل پیوست 12709

در حدود سالهاي 1960 تا 1970، نسل سوم جنگنده ها كه بيشتر جنگنده هايي را كه در جنگ ويتنام شركت كردند، پوشش ميدهد، متولد شدند. اكثر اين جنگنده ها اولين هواپيماهاي چند منظوره بودند كه قادر به انجام مأموريتهاي هوا به هوا و هوا به زمين به صورت همزمان بودند. مشهورترين هواپيماي اين نسل هواپيماي جنگنده فانتوم F-4 است كه در نمونههاي گوناگوني ساخته شد و به خدمت نيروي هوايي كشورهاي بسياري در جهان از جمله ايران نيز درآمده است.




پس از آن و درطي سالهاي 1970 تا 1990، روند رو به رشد توليد جنگنده هاي چند مأموريتي به طرز قابل توجهي ادامه يافته و سرانجام منجر به توليد هواپيماي مشهوري چون F-14 (تامكت)، F-15 (عقاب)، F-16 (فالكون)، F-18 (هورنت) و ميگ- 29 شد. در اين هواپيماها، تأكيد بيشتر بر روي قابليت مانور دهي هوايي و نبردهاي نزديك (dogfight) بود با سرعتهاي بالاتر، به همين جهت اين جنگندهها، در نبردهاي هوا به هوا بسيار سريع عمل ميكند.

اف 14 اف 15 اف 16 اف 18



میگ 29

پس از نسل چهارم، مابين سالهاي 1990 تا 2000 نيز جنگنده هايي بسيار مشابه جنگنده هاي نسل چهارم، ولي با قابليتهاي بهبود يافته و سيستمهاي پيشرفته تر مانند هواپيماهاي سوپر هورنت، يوروفايتر تايخون و رافال توليد شدند كه به جنگنده هاي نسل چهارونيم مشهورند.

از سال 2000 ، نسل بسيار جديدي با نام نسل پنجم جنگنده ها پديد آمد. در جنگنده هاي نسل پنجم كه به صورت نمونه ميتوان به Raptor) F-22 ) و( F35(JSF آمريكايي و سوخو 47 روسي اشاره كرد در اين جنگنده ها خلبان ديد كاملي را از صحنه نبرد به وسيله دستگاههاي اويونيكي (الكترونيك پرواز) پيشرفته روي خود داشته و ميدان را كاملاً در كنترل خود دارد. مهمترين ويژگي جنگنده هاي نسل پنجم، رادار گريزي (Stealth) است كه به بقاپذيري جنگنده و محفوظ ماندن از ديد راداري دشمن كمك شاياني ميكند.

سوخو 47 اف 22 اف 35

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

جنگنده جی - 20 متعلق به کشور چین به صورت آزمایشی پرواز کرد.


لینیک دانلود

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 12

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

تنگه هرمز قفل دنياست و کليد آن در دست ايران است
طراح طرح بستن تنگه هرمز در مجلس شوراي اسلامي گفت: همه تحريمها بايد لغو شوند تا تنگه هرمز كاملا آزاد شود.

ایسنا: كریمی قدوسی در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا) منطقه خراسان، اظهار كرد: تعداد امضاهای طرح بستن تنگه هرمز به 150 امضاء رسیده است و بنا داریم در این طرح اجماع باشد؛ چراكه از جمله طرحهای انقلابی است و مردم و نمایندگان آنان با داشتن روحیهای انقلابی در برابر دشمن خیلی قاطع میایستند و جوابشان در عرصه سیاسی روشن، شجاعانه و مقتدرانه است.
وی افزود: ملت ایران تحقیر در برابر غرب را از روز اول نپذیرفتند؛ چراكه تمدن و فرهنگ غنی ایران اسلامی از كشورهای غربی خیلی بالاتر است؛ لذا نمایندگان مردم در مجلس نیز مصلحتاندیشانه حرف نمیزنند و حرف مجلس باید همان حرف مردم باشد.
وی با اشاره به موقعیت تنگه هرمز گفت: خداوند پنج تنگه را در دنیا خلق كرده است كه مهمترین آن تنگه هرمز است و خود غربیها از 30 سال پیش اذعان میکنند كه تنگه هرمز قفل دنیاست و كلید آن در دست ایران است.
طراح طرح بستن تنگه هرمز در مجلس افزود: حال كه غرب قبول دارد كه كلید تنگه هرمز به دست ایران است و حكومت ایران، اسلامی و دینی و بر پایه صلحطلبی و امنیت متقابل است؛ بنابراین تشخیص عبور بیضرر كشتیهای تجاری از آن، بر عهده ایران است.
وی خطاب به كشورهای غربی گفت: كشورهایی كه به تحریمهای ایران پافشاری میكنند بدانند که ملت ایران از طریق مجلس به دولت پیشنهاد میكند تا حقوق ملت را در تنگه هرمز اعمال كند؛ لذا اگر تشخیص دهیم این عبور و مرور برای ما ضرر داشته باشد جلوی آن را میگیریم.
وی خاطرنشان كرد: كشورهای تحریم كننده حق ندارند در صورت ادامه تحریمها، بیضرر از تنگه هرمز عبور كنند و براساس ضربه متقابل و دفاع جلوی نفتكشهایی كه نفت ما را به سمت كشورهای تحریم كننده نفتی میبرند و حقوق مسلم ما را در دنیا نفی میكنند خواهیم گرفت.
كریمی قدوسی با تاكید بر اینكه «همه تحریمها باید لغو شود تا امنیت تنگه هرمز برقرار شود» گفت: از نظر نظامی، قدرت بستن تنگه هرمز صددرصد فراهم است و با تمام احتمالاتی كه داده شده است اگر تنگه هرمز را ببندیم هیچ كشوری نمیتواند آن را باز كند مگر این كه با اراده جمهوری اسلامی ایران باشد. ایران در این زمینه عاقلانه و هوشمندانه عمل خواهد كرد و این تنگه نقطهای است كه میتوانیم تعیین تكلیف كنیم.
وی گفت: بنا داریم در طرح تنگه هرمز، براساس عرف بینالملل به ازای هر شبكه نفت سه درصد از بهای نفت خام آن روز عوارض به خزانه جمهوری اسلامی واریز شود.
وی در پاسخ به این سوال كه آیا كشتیها از طرف عمان میتوانند از تنگه هرمز عبور كنند خاطرنشان كرد:همسایه ما در تنگه هرمز كشور عمان میباشد كه دارای سواحل صخرهای است و هیچ شناوری مگر شناورهای سبك نمیتوانند از آنجا عبور كنند و منطقه امن و بیخطر برای عبور و مرور فقط آبهای داخلی ما به خصوص در 21 مایلی جزایر تنب بزرگ و تنب كوچك است.
طراح طرح بستن تنگه هرمز با اشاره به طرح عربستان برای انتقال نفت با خط لوله گفت: اكثر مخازن نفتی در خلیج فارس در فاصله نزدیك هستند و كمهزینهترین راه انتقال آن حمل و نقل دریایی است، اگر این نفت بخواهد از طریق لوله پمپاژ شود و به دریای سرخ برسد اولا امنیت لولهها تامین نمیشود و ثانیا پمپاژ نفت بسیار هزینهبر خواهد بود. انتقال نفت از طریق خط لوله توجیح اقتصادی ندارد و موجب افزایش قیمت نفت خواهد شد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

نظر یادت نره

مخصوص اعضا

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

:: ادامه مطلب

نظر یادتون نره

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

نظر یادتون نره

هواپیمای بدون سرنشین ایروسوند Aerosonde (محصول AAU Corporation) ، یک پهپاد کوچک است که برای جمع آوری اطلاعات هوایی چون دمای هوا، فشار اتمسفر، رطوبت هوا و باد در بالای سطح اقیانوسها و مناطق دوردست، مورد استفاده قرار می گیرد. این پهپاد توسط شرکت اینسیتو ایجاد شده و اکنون توسط شرکت ایروسوند ال تی دی، تولید می شود.ایروسوند، از موتور اصلاح شده انیا آر۱۲۰، بهره گیری می‌کند و با خود یک رایانه کوچک، تجهیزات هواشناسی و جی پی اس حمل می کند.

پهپاد Aerosonde  بیشتر در دریاهای طوفانی یا هر نقطه صعب‌العبور و یا بد آب‌وهوایی که پژوهشگران علمی بخواهند از نزدیک بررسی کنند، استفاده می‌شود. این هواپیمای 3.3 متری با وزن 12.7 کیلوگرم می‌تواند با یک مخزن سوخت تا 30 ساعت در هوا بماند و در سال 1998 / 1377، اولین پهپادی لقب گرفت که عرض اقیانوس اطلس را طی کرد.

در سال 2007 / 1386 توانست با پرواز در ارتفاع پایین 300 پایی (90 متری) تا هفت ساعت در دل طوفان نوئل دوام بیاورد و پیش از این که در اقیانوس سقوط کند ، اطلاعاتی را از دل طوفان بخواند که تا پیش از این دسترسی به آنها ممکن نبود.

 

دم این هواپیما که به شکل V معکوس است، ویژگی‌های چیزی را که می‌تواند قطعات افقی و عمودی دم باشد با وزن کمتر در خود دارد. قدرت موتور آن نیز یک اسب بخار است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

نظر یادتون نره

پهباد MQ-5 Hunter  محصول نورتروپ گرومان توسط ارتش در عراق و افغانستان پرواز داده می‌شود. پهباد هانتر (به‌ معنی شکارچی ) از زمان جنگ بالکان در خدمت ارتش ایالات متحده است و به تازگی تغییراتی در آن صورت گرفته تا بتواند با سوخت سنگین و مهمات تهاجمی پرواز کند.

فاصله نوک بال‌های آن از هم 10.5 متر است و می‌توان تا 18 ساعت در ارتفاع 18هزار پا (5400 متری) بماند. می‌توان آن را با ایستگاه کنترل مشابه شد و (سایه) و مدل نظامی پرداتور هدایت کرد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

نظر یادتون نره

موشک زمین‌به‌هوا یا موشک سام ( SAM ) یا موشک جی‌تی‌ای‌ام موشکی است که از زمین برای نابود کردن هواپیما شلیک می‌شود و جزئی از سامانه ضد هواپیمای جنگی است.

موشک‌های سام مستقر در زمین می‌توانند از پرتابگرهای ثابت یا متحرک که چرخ‌دار هستند یا روی وسیله نقلیه قرار می‌گیرند شلیک شوند.

سام‌های بزرگتر باید روی پرتابگرهای ثابت قرار گیرند اما می‌توانند به دلخواه روی پرتابگرهای متحرک نیز قرار گیرند یا یدک‌کشی شوند. کوچک‌ترین موشک‌های سام می‌توانند توسط یک نفر حمل و شلیک شوند. اینگونه سام‌ها سامانه‌های ضد هوایی دستی (MANPADS) نام دارند.

سام (SAM) سرواژه‌ای انگلیسی و مخفف عبارت Surface to Air Missile است که به صورت SA نیز نوشته می‌شود.

انواع موشک زمین به زمین :

استرلا ۲

استینگر

ام‌آی‌ام-۱۰۴پاتریوت

میثاق ۱

میثاق ۲

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 20

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

نظر یادتون نره

ایم ۷ اسپارو (AIM7 Sparrow) اولین موشک هوا به هوای راداری ساخت ایالات متحده‌است که در جنگ ویتنام بطور گسترده توسط نیروی هوایی آمریکا و بر روی هواپیمای اف-۴ فانتوم ۲استفاده شد. 

این موشک نقش بسزایی در برتری هوایی ایالات متحده در این جنگ داشت. برد عملیاتی این موشک تا ۴۰ مایل می‌باشد. اما نسل‌های اولیه آن مانند ایم۷بی (AIM7B) تنها از فاصله ۱۵ تا ۲۰ مایلی از دقت قابل قبولی برخوردار بودند.

مشکل اساسی این نوع موشک نداشتن سامانه رادار مختص خود موشک می‌باشد. از این رو موشک جهت رهگیری و تعقیب هدف از رادار هواپیمای شلیک کننده استفاده می‌کند. به این ترتیب که ابتدا خلبان توسط رادار خود هدف را شناسایی و رادار هواپیما را به اصطلاح روی هدف قفل می‌کند. چنانچه تمام شرایط شلیک فراهم باشد، خلبان موشک را رها می‌کند. از این پس حسگر موجود در سر موشک امواج رادار منعکس شده هواپیمای مادر از سمت هدف را تعقیب می‌کند. به همین دلیل خلبان ناگزیر است تا زمان برخورد موشک به هدف، هواپیمای هدف را تعقیب نموده و رادار خود را نیز بر روی آن قفل نگه دارد.

از آنجا که رادار به منزله چشم خلبان در آسمان می‌باشد، خلبان در مدت حرکت موشک تا برخورد تقریبا کور بوده و حتی نمی‌تواند از مانورهای فرار استفاده کند. از این رو این موشک‌ها در عین دقت و کاربرد بسیار، تا حدودی خطرناک نیز هستند.

 

با این وجود این موشک‌ها همچنان توسط ایالات متحده تولید و استفاده می‌شود. آخرین نسل این موشک ایم۷-اف (AIM7-F) می‌باشد که در جنگ‌های اخیر آمریکا در عراق و افغانستان بطور گسترده استفاده شد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

نظر یادتون نره

موشک ایم ۹ سایدوایندر ( AIM9 Sidewinder ) در واقع اولین نوع موشک هوا به هوای ساخته شده توسط ایالات متحده‌است. از آنجا که استفاده از رادار درون هواپیما هنوز اجرایی نشده بود، راهکاری که جهت رهگیری و تعقیب اهداف هوایی در این موشک استفاده شد ؛ اختلاف دمای بسیار زیاد گازهای خروجی از موتور هواپیما و محیط اطراف بود.

به این ترتیب که یک حسگر حرارتی که در واقع یک دوربین فروسرخ می‌باشد در سر موشک نصب شده که دایما در حال تصویربرداری می‌باشد. به دلیل اختلاف دمای زیاد گازهای خروجی از موتور هواپیماها و محیط اطراف، موقعیت هواپیما بصورت یک توده بسیار روشن در تصاویر این حسگر مشخص است که همین توده روشن به عنوان هدف مورد تعقیب موشک قرار می‌گیرد.

از آنجا که این موشک هیچ نوع وابستگی به رادار ندارد، پس از شلیک کاملا مستقل عمل نموده و به اصطلاح شلیک و بعد هیچ می‌باشد. به این ترتیب خلبان پس از شلیک صحیح موشک می‌تواند تغییر مسیر داده و حتی منطقه را ترک کند.

نسل‌های اولیه این موشک برد عملیاتی حدود ۳ مایل (در بهترین شرایط ۵ مایل) داشتند. اما مدلهای بهینه‌سازی شده مانند ایم۹-ایکس (AIM9-X ) که در جنگنده پیشرفته اف-۲۲ راپتور هم استفاده می‌شود تا ۱۵ مایل برد عملیاتی دارند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 20

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

 

نظر یادتون نره

موشک ایم۱۲۰ آمرام (AIM120 Amraam) مدل پیشرفته‌تر موشک ایم۷ می‌باشد. با پیشرفت تکنولوژی، امکان نصب یک سامانه رادار کامل در یک موشک هوا به هوا ایجاد شد. به این ترتیب این نسل از موشکها دارای یک سامانه راداری کامل و مستقل است. این سامانه پیش از شلیک موشک اطلاعات مربوط به هدف را از رادار هواپیما دریافت می‌کند و هدف را مشخص می‌نماید.

بلافاصله پس از شلیک رادار داخلی موشک فعال شده و هدف مشخص شده را بصورت مستقل رهگیری و تعقیب می‌نماید.

به این ترتیب مزیت اصلی این موشک قابلیت شلیک کن و فراموش کن بودن آن است. برد عملیاتی این موشک نیز مانند نسل قبلی خود ۴۰ مایل است. اما در مسافتهای بیش از ۲۷ مایل از دقت کافی برخوردار نیست.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

نظر یادتون نره

شاید بتوان ایم-۵۴ فینیکس (AIM54 Phoenix) را به عنوان بهترین موشک هوا به هوای ساخته شده در دنیا معرفی کرد که با نصب بر روی جنگنده اف-۱۴  این هواپیما را به یکی از اسطوره‌‎های نبرد هوایی مبدل کرده‌است.

این موشک از نظر ساز و کار تفاوتی با موشک AIM120 ندارد . اما رادار بسیار قویتر با برد ۱۲۰ مایل و قابلیت هدفگیری و شلیک از فاصله ۶۰ مایلی و البته با دقت برخورد به هدف باورنکردنی ۹۸ درصد، این موشک را به کابوسی برای هواپیماهای در حال جنگ با نیروی دریایی آمریکا و یا ایران بدل کرده‌است.

علاوه بر مشخصات باورنکردنی موشک فونیکس، قابلیت منحصر به فرد هواپیمای اف-۱۴ در هدفگیری و شلیک ۶ موشک همزمان به ۶ هدف هوایی متفاوت که در هیچ جنگنده دیگری وجو ندارد نیز باعث شده تا این هواپیما به همراه موشک فونیکس به عنوان سلاح برتر هوایی و یا Top Gun شناخته شود.

البته ایالات متحده از سال ۲۰۰۷ هواپیماهای اف-۱۴ خود را از رده خارج ساخته و هم اکنون تنها کشور دارنده این هواپیما در دنیا ایران است. از طرفی تولید موشک فونیکس نیز متوقف گردیده و عملا نیروی هوایی ایران با کمبود این موشک مواجه‌ است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 21

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

نظر یادتون نره

موشک AIM-132 ASRAAM (مخفف Advanced Short-Range Air-to-Air Missile ) را باید یکی از جدیدترین موشکهای کوتاه برد اروپا به حساب آورد البته این موشک اساسا انگلیسی است.
این موشک در لیست موشکهای آمریکایی نیز وارد شده؛ چرا که بنا بود در آمریکا نیز این موشک به عنوان یکی از جایگزینهای موشک AIM-9 Sidewinder به کار گرفته شود.

AIM-132 یک موشک کوتاه برد با سرعت زیاد و پسای کم است. این موشک با تمامی اهداف در دسترس سیستمهای رادار یا سنسورهای الکترو اپتیکال و سیستم هدف گیری نصب شده روی هملت خلبان سازگاری کامل دارد. همچنین از یک موتور راکتی بهره می برد که سرعت خیلی بالایی را در هنگام پرتاب از ریل به آن می بخشد. این موشک اساسا دود کمی تولید می کند. از دیگر قابلیتهای اسرام توان تحمل تا 50 جی فشار است که این قابلیت را به موشک می دهد که بلافاصله پس از شلیک اقدام به صعود نماید.

مهمترین مزیت این طرح نسبت به AIM-9L/M را باید جستجوگر فروسرخ جدید دانست که مشابه سامانه مورد استفاده در AIM-9X است.

این جستجو گر با برد نسبتا زیاد و عکس العمل مناسب در برابر ECM، قابلیت جستجوی +/-90 درجه را در میدان دید داراست و می تواند قسمتهای خاصی از هدف را انتخاب کند(مثلا کابین یا موتور و...).

اسرام یک موشک LOAL است، به این معنی که پس از شلیک موشک روی هدف قفل می کند. این قابلیت این مزیت را دارد که می توان آن را بعنوان یک سلاح داخلی نیز حمل کرد.

بیشترین برد مفید اسرام در حالتی که مسیر نرمال فرض شود 15 کیلومتر و کمترین برد آن 300 متر می باشد. اسرام همچنین به یک کلاهک 10 کیلوگرمی ترکش شونده مجهز است تا بیشترین آسیب را به هدف برساند.

برای ساخت اسرام شرکت BAe Dynamics از بدنه های الحاقی ساخت شرکت ماترای فرانسه در سال 96 بهره برد. در سال 2001 این موشک و نمونه های دیگر موشکهای در دست تولید اروپا به شرکت جدید اروپایی MBDA واگذار شد.

با این حال نیروی هوایی انگلیس این موشک را ابتدا از برنامه تسلیحاتی خود حذف کرد؛ چرا که برخلاف انتظار اسرام در زمینهای ناهموار و عوارض زمینی کارایی خوبی از خود نشان نداد. ظاهرا این مشکل نیز حل شده چرا که در سال 2002 مدل A رسما وارد خدمت انگلستان گردید.

مشخصات موشک هوا به هوا آیم 132 اسرام :

موتور: راکتی با سوخت جامد
قیمت: £200,000
ابعاد:قطر 166 میلیمتر و طول 2.90 متر
سرعت:3.5 ماخ
برد: از 300 متر تا 18 کیلومتر
کاربران: انگلیس، هند، استرالیا

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

نظر یادتون نره

نیروی هوایی عمان طی قراردادی با شرکت ایرباس هشت فروند هواپیمای نظامی C295 را از این شرکت پیش خرید نمود.

قرار است پنج فروند از این هواپیماها با پیکربندی مناسب برای حمل و نقل های تاکتیکی و سه فروند با هدف گشت زنی دریایی تولید شود. در این قرارداد ایرباس متعهد شده تا هواپیمای خود را با توجه به شرایط گرمسیری و گرد و غبار کشور عمان ارتقا دهد.

همچنین پرنده های گشت زنی آنها قابلیت انجام ماموریت علیه دزدان دریایی، مهاجرت غیرقانونی و قاچاق کالا را دارا خواهد بود. عمان نخستین کشوری است که در منطقه حوزه خلیج فارس هواپیمای C295 را سفارش داده است و شرکت ایرباس قرار است سال آینده این پرنده ها را به آنها تحویل دهد.

 این کشور هم اکنون نیز از دو فروند هواپیمای نظامی CN235 که ساخت ایرباس است ، در ناوگان هوایی خود استفاده می کند. گفته می شود علت انتخاب C295 توسط عمان عملکرد عالی آن در محیط های بیابانی می باشد که در این نواحی استحکام و توانایی برای مقابله با گرمای شدید از نکات بسیار مهم و قا بل توجه به حساب می آید.

تا کنون 108 فروند از این هواپیما به شرکت ایرباس سفارش داده شده که هم اکنون 85 فروند از این تعداد در 13 کشور در حال کار می باشد.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

نظر یادتون نره

سامانه کروز  Cruise missile نوعی موشک بی‌سرنشین هدایت شونده‌ است که مسیر آن تا رسیدن به هدف قابل تغییر و هدایت است. در اغلب سامانه‌های کروز از نوعی موتور جت استفاده می‌شود و به همین دلیل معمولا از اصطلاح «موشک» برای آن استفاده نمی‌شود 

موشک‌های کروز می‌توانند تا ۴۵۰ کیلوگرم مواد منفجره حمل کنند. از نظر قدمت سلاح آلمانی وی-۱ اولین کروز عملیاتی است که در سال ۱۹۴۴ علیه انگلیس به کار گرفته شد.بعد از جنگ جهانی دوم هر دو بلوک شرق و غرب دستیابی به موشکهای دورپرواز همراه با انعطاف‌پذیری بیشتر را دنبال کردند تا اینکه در سال ۱۹۷۰ پیشرفت‌هایی در میکروالکترونیک ، رایانه و موتورهای توربوفن کوچک حاصل شد. بهره گیری از این دو پدیده فناوری ساخت موشک‌های کروز امروزی را امکان‌پذیر ساخته‌است.

موشک کروز دارای چهار ویژگی زیر است:

۱- موشک در طبقات پایین جو (۳۰ کیلومتر یا ۱۰۰۰۰ پا) از نیروی برای آئرودینامیکی استفاده می‌کند.

۲- در حین پرواز قادر به تغییر مسیر و ارتفاع است و می‌تواند این کار را به دفعات تکرار کند.
۳- بردی بیشتر از ۵۰ کیلومتر دارد.

۴- در یک پرواز عادی یکسره ، موشک در تمام مسیر هدایت شده و حامل انواع مختلفی از سر جنگی است. با تعریف فوق موشک‌های کروز امروزه طیف گسترده‌ای از موشک‌ها نظیر استیکس روسی، کرم ابریشم چینی، اگزوست فرانسه و هارپون آمریکا) را در بر می‌گیرد. 

موشک‌های کروز را می‌توان از نظر اندازه، سرعت (فراصوتی یا فروصوتی)، اندازه و چگونگی پرتاب (از هوا، زمین، کشتی یا زیردریایی) تقسیم‌بندی کرد. غالبا هر موشک در انواع مختلفی طراحی شده و هر نوع متناسب با یک سکوی پرتاب خاص ساخته می‌شود. برخی اوقات انواع هوایی و زیردریایی اندکی از انواعی که از زمین یا کشتی پرتاب می‌شوند سبک‌تر می‌باشند.

موشک‌های کروز بسته به شیوهٔ پرتاب به سه دسته تقسیم می‌شوند:

زمین‌پایه

هواپایه

دریاپایه

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 17

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

 

نظر یادتون نره

هواپیمای بدون سرنشین شکاری جنگنده آونجر (محصول سیستم‌های هوانوردی جنرال‌ اتومیکس ) در حال پشت‌سر گذاشتن آخرین پروازهای آزمایشی در مرکز عملیات پرواز جنرال اتمیکز واقع در پالمدیل کالیفرنیا است.

هواپیمای جت ضد رادار اونجر (به‌ معنی انتقام‌جو ) مجهز به 1350 کیلوگرم از تجهیزات نظارتی و مهمات مرگبار مانند موشک‌های لیزری هل‌فایر و بمب‌های 225 کیلوگرمی GBU-38 است و می‌تواند به سرعت‌های بالای 850 کیلومتر بر ساعت برسد که خیلی سریع‌تر از مدل‌های پیشین آن ، پرداتور و ریپر است.

از آنجا که سوخت در هر نقطه در دسترس بدنه هواپیما ذخیره می‌شود، می‌تواند به مدت 20 ساعت بر فراز هدف گشت بزند. مخزن داخلی سلاح‌های آن امکان قرار دادن بارهای قابل تعویض را در آن می‌دهد، مانند حسگرهای نظارتی پهن‌باند نسل بعدی.

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

 وجود دزدان دریایی و راه حل های مقابله با آن از سالیان دور به عنوان یک چالش برای نیرو های نظامی محسوب میشده . در پاسخ به این مشکل روبو کوپتر  میتواند به عنوان یک عامل شناساگر خودکار عمل کند . این پهباد هلیکوپتر مجهز به سیستم شناسایی پیشرفته MMSS  بوده که آن را قادر به شناسایی و رهگیری خودکار دزدان دریایی در زمان گشت زنی میکند این سیستم پیشرفته شناسایی متشکل از

حسگرهای مادن قرمز , دوربین های وضوح بالا و تکنولوژی رادار لیزری ( لیدار )بوده و این عوامل باعث میشود تا با کمک نرم افزار مربوطه ربوکوپتر قادر به جمع آوری جامع اطلاعات از محیط پیرامونی و ارسال آن به صورت 3D برای عومل کاربری باشد. سیستم نرم افزار شناسایی بدین ترتیب عمل میکند که اطلاعات ذخیره شده به صورت 3D که با استفاده از لیزر های دور برد در محیط لیدار ا جمع آوری شده را با اطلاعات و تصاویر سایر اجزا سیستم مانند حسگرهای مادون قرمز و دوربین های تصویری تطابق میدهد و منجر به شناسایی هدف حتی در دریاهای شلوغ میشود . این سیستم آزمون های اولیه را با موفقیت پشت سر گذاشته و آزمون نهایی آن در خارج از سواحل کالیفرنیا در سال 2012 انجام خواهد شد

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

بودجه پایه وزارت دفاع آمریکا در سال مالی ۲۰۱۰ بالغ بر ۵۰۰ میلیارد دلار بوده است که بخش اعظمی از آن صرف پروژه های مرتبط با توسعه و ساخت هواپیماها، تانک ها، کشتی ها و دیگر تجهیزات نظامی می شود.آنچه در ادامه خواهید خواند، درباره برخی از پرهزینهترین و گرانقیمتترین تجهیزات نظامی آمریکا است.
نورث روپ گرومن. بی- ۲ اسپریت(روح) Northrop Grumman B-2 Spirit

بی- ۲ یکی از بهترین بمب افکن های رادارگریز آمریکا بوده که از قابلیت حمل سلاح و بمب های اتمی و غیر اتمی برخوردار است. قابلیت رادارگریزی پیشرفته، این اجازه را به بی- ۲ می دهد تا به راحتی در خطوط مجهز دفاعی دشمن نفوذ کرده و اهداف خود را منهدم نماید. بر اساس برنامه ریزی های اولیه، سفارش ساخت ۱۳۲ فروند از این هواپیما در نظر گرفته شده بود که به دلیل هزینه های بالای تولید قرارداد اولیه برای تولید ۲۱ فرود در سال ۱۹۸۷ به امضا رسید. هزینه تولید بی- ۲ در سال ۱۹۹۷، رقمی بالغ بر ۷۳۷ میلیون دلار بوده که در حال حاضر این رقم با توجه به هزینه های مربوط به تامین قطعات و نگهداری حدودا به ۲ میلیارد دلار افزایش یافته است.
بل – بوئینگ. وی- ۲۲ اُسپری(عقاب دریایی) Bell-Boeing V-22 Osprey

وی- ۲۲ هواگردی چند منظوره با قابلیت نشست و برخاست به صورت عمودی همانند یک هلکوپتر است. اما با توجه به قابلیت چرخش موتورها و تبدیل شدن به یک هواپیما، وی- ۲۲ می تواند از هر هلکوپتری سریع تر پرواز کرده و به حداکثر سرعت هواپیماهایی که از موتور توربو پرآپ برخوردار هستند دست یابد. اولین عملیات نظامی این هواگرد به سال ۲۰۰۷ و در جنگ عراق صورت پذیرفت. از سال ۲۰۰۸ هزینه پروژه وی- ۲۲، ۲۷ میلیارد دلار بوده و بر اساس گزارش های منتشر شده هزینه تولید هر فروند از این هواگردها ۶۷ میلیون دلار است.
نورث روپ گرومن. یو اس اس جورج اچ.دبلیو بوش USS George H.W. Bush /CVN-77

این ناو هواپیمابر به افتخار سرباز کهنه کار و رئیس جمهور سابق آمریکا جورج اچ.دبلیو بوش نامگذاری شده است. این کشتی آخرین ناو جنگی با قابلیت حمل گستره وسیعی از تجهیزات نظامی است که برای نیروی دریایی آمریکا ساخته شده است. ساخت این ناو در سال ۲۰۰۱ و با هزینه تولیدی بالغ بر ۶٫۲ میلیارد دلار آغاز و در سال ۲۰۰۹ با به پایان رسیدن پروژه، در ویرجینیا به آب انداخته شد. با توجه به طول تقریبی ۳۳۵ متر ناو هواپیمابر بوش، یکی از طولانی ترین کشتی های جهان است. حداکثر سرعت این ناو بالغ بر ۳۰ گره دریایی بوده که نیروی خود را از ۲ راکتور هسته ای تعبیه شده در این کشتی دریافت می کند.
لاکهید مارتین. اف- ۳۵ لایتنینگ ۲ (صائقه) Lockheed Martin F-35 Lightning II

اف- ۳۵ به عنوان بخشی از پروژه مشترک میان آمریکا، بریتانیا و سایر متحدان مطرح با عنوان “جنگده های تهاجمی مشترک” شکل گرفته است. این هواپیما برای انجام ماموریت های هوایی، دریایی و شناسایی طراحی و ساخته شده است. اف- ۳۵ می تواند به توپ گاتلینگ و هشت نوع موشک مختلف مجهز گردد. از سوی دیگر قابلیت حمل بمب اتمی بی- ۶۱ نیز از دیگر امتیازهای برجسته این هواپیما محسوب می شود. هزینه تولید هر فروند اف- ۳۵، ۱۲۲ میلیون دلار بوده و آمریکا طی قراردادی به ارزش ۳۲۳ میلیارد دلار، قصد دارد دو هزار فروند از این هواپیما را به ناوگان هوایی خود اضافه نماید. در زمان امضای این قرارداد در سال ۲۰۰۱، لاکهید مارتین رکورد بزرگترین قرارداد نظامی تاریخ را به خود اختصاص داد.
مک دانل داگلاس. اف/اِی- ۱۸ هرنت(زنبور سرخ) McDonnell Douglas F/A-18 Hornet

اف/ای- ۱۸ توسط شرکت مک دانل داگلاس معرفی و توسط شرکت بوئینگ که در سال ۱۹۹۷ این شرکت را خریداری کرد به تولید خود ادامه داد. وظیفه اصلی این جنگنده انجام ماموریت های شناسایی و پشتیبانی هوایی است. هرنت می تواند به حداکثر سرعت ۱۱۹۰ مایل بر ساعت رسیده و در مدت زمان کوتاهی به سقف پروازی ۵۰ هزار پایی دست پیدا کند. هزینه تولید هر فروند از این هواپیما برابر با ۵۷ میلیون دلار است.
بوئینگ. ایی اِی- ۱۸ جی گرولر Boeing EA-18G Growler

هدف از طراحی و ساخت این جنگنده حضور در جنگ های الکترونیک است. ایی ای- ۱۸ می تواند با استفاده از امواج الکترومغناطیسی، تجهیزات و سلاح های دیگری که در این زمینه در اختیار دارد باعث اختلال در سیستم های راداری و ارتباطی دشمن شود. آغاز تولید این محصول به سال ۲۰۰۷ باز می گردد و از سال ۲۰۰۹ فعالیت عملیاتی خود را آغاز کرده است. هزینه تولید هر فروند از این هواپیما برابر با ۶۷ میلیون دلار است.
جنرال داینامیکس. خودرو جنگی چند منظوره Expeditionary Fighting Vehicle

این خودرو نظامی از قابلیت حرکت در آب و خشکی برخوردار است. از این وسیله می توان برای انتقال نیروها از دریا به خشکی استفاده کرد. این در حالی است که این خودرو جنگی در خشکی از قابلیت هایی همانند یک تانک سود می برد. هزینه تولید هر دستگاه از این وسیله بالغ بر ۲۲ میلیون دلار بوده و انتظار می رود هزینه کلی این پروژه تا سال ۲۰۱۵ برابر با ۱۵ میلیارد دلار باشد.
گرومن. ایی- ۲ دی هاوک آی(چشم شاهین) Grumman E-2D Advanced Hawkeye

ایی- ۲ دی در واقع بهترین مدل از این سری هواپیما بوده که از سال ۱۹۶۰ تاکنون در حال تولید است. سیستم پیشرفته رادار این هواپیما قدرت کنترل و بررسی محیط پیرامون آن را تا سه برابر افزایش داده است. ایی- ۲ اولین پرواز خود را در سال ۲۰۰۷ انجام داده و هزینه تولید ۲۳۲ میلیون دلاری را برای گرومن به همراه داشته است. سیستم های الکترونیکی هوایی جدید در کنار قابلیت ارتباط با ماهواره و سوخت گیری در آسمان از دیگر ویژگی های شاهین تیز بین گرومن محسوب می شود. تحویل این هواپیما به نیروی دریایی آمریکا نیز از سال ۲۰۱۰ آغاز شده است.
بوئینگ. سی- ۱۷ گلوب مستر ۳ Boeing C-17 Globemaster III

این هواپیمای ترابری- نظامی آمریکا از سال ۱۹۹۳ فعالیت عملیاتی خود را آغاز کرده است. توانایی حمل ۱۰۰ سرباز با امکانات نظامی کامل این هواپیما را به یکی از مهره های کلیدی آمریکا در جنگ عراق و افغانستان مبدل کرده بود. این در حالی است که هزینه تولید هر فروند سی- ۱۷ برابر با ۱۹۱ میلیون دلار است. این هواپیما در نیروی هوایی کشورهای بریتانیا، کانادا و ناتو نیز به فعالیت می پردازد.لاکهید مارتین. اف- ۲۲ رپتور Lockheed Martin F-22 Raptor

بدون هیچ گونه شک و تردیدی و به اعتقاد بسیاری از کارشناسان صنایع نظامی و هوایی جهان، اف- ۲۲ بهترین جنگنده حال حاضر جهان است. حتی با نگاهی مختصر به ظاهر این پرنده خوش ساخت نیز می توان به درستی این اظهار نظرها پی برد. هرچند اطلاعات چندانی در ارتباط با مراحل و مواد مورد استفاده در ساخت این هواپیما از سوی وزارت دفاع آمریکا منتشر نشده است اما قابلیت شکستن دیوار صوتی، رادار گریزی کامل و حمل موشک های کروز را می توان به عنوان بخش کوچکی از توانایی های رپتور در نظر گرفت. هزینه ساخت هر فروند از این هواپیما بر اساس اطلاعات منتشر شده از سوی نیروی هوایی آمریکا بالغ بر ۱۵۰ میلیون دلار و هزینه کلی تولید آن بالغ بر ۶۵ میلیارد دلار است. هزینه های سنگین تولید اف- ۲۲ باعث شد تا وزارت دفاع آمریکا در سال ۲۰۰۹ خواستار توقف این پروژه شود. پس از آن مجلس سنا به این درخواست رای مثبت داده و سه ماه بعد با قانونی شدن لایحه سیاست نظامی آمریکا بودجه این پروژه به طور کامل قطع شد

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 14

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

:: موضوعات مرتبط: نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

بمب های سری < Mark 80 > (به اختصار < MK80 >) ملقب به چشم مار (Snakeye) به خانواده ای از بمب های هدایت ناپذیر و سقوط آزاد گفته می شود که به وسیله ایالات متحده آمریکا در دهه 1950 توسعه یافته و تاکنون در جنگ های بسیاری شرکت کرده داشته است.این خانواده از 4 بمب به نام های مارک 81 ، 82 ، 83 و 84 تشکیل شده است.این بمب ها به ترتیب دارای وزن های 250 (118 کیلوگرم) ، 500 (227 کیلوگرم)، 1000 (454 کیلوگرم) و 2000 پوندی (907 کیلوگرم) هستند.همچنین این بمب ها پایه و اساس ساخت بمب هایی با هدایت های مختلف همانند بمب هدایت لیزری > GBU-10 که از روی MK 84 ساخته شده بوده اند.

ابتدا به چگونگی ورود و استفاده از این بمب ها در کشورمان و در ادامه به معرفی چهار عضو این خانواده میپردازیم.

دو فروند اف - 4 ای نیروی هوایی ایران ؛ هر یک مسلح به 6 تیر بمب مارک 81

این بمب ها در زمان حکومت پهلوی و به منظور استفاده در هواپیماهای بمب افکن نیروی هوایی شاهنشاهی خریداری شد.گر چه از تعداد بمب های خریداری شده در زمان رژیم سابق اطلاعات چندانی در دست نیست اما طبق شواهد و گفته های فرماندهان ، میزان خرید این بمب ها به اندازه ای بوده است که تاکنون و پس از گذشت بیش از 30 سال از خرید آن ها و پشت سر گزاشتن 8 سال جنگ همچنان نیروی هوایی از آن ها در رزمایش ها و مسابقات گانری خود استفاده می کند و این خود گواه آن است که ذخیره بمب های سری MK نیروی هوایی بسیار بزرگ است.در واقع از زمان پیروزی انقلاب تاکنون همچنان بیشترین ذخیره بمب ها و تسلیحات هوا به زمین نیروی هوایی ایران را همین بمب های سری مارک 80 تشکیل می دهند.در دوران جنگ با عراق ، نیروی هوایی ایران با مشکل کمبود تسلیحات هدایت شونده و سکوهای پرتاب آن ها روبرو بود.برای مثال در نیروی هوایی تنها هواپیماهای اف-4 دی بودند که توانایی پرتاب بمب های هدایت لیزری < GBU-10 > را داشتند.به همین دلیل پر مصرف ترین سلاح هوا به زمین نیروی هوایی در جنگ همین بمب ها بود.خلبانان ایرانی با پرواز در ارتفاع کم و پنهان از دید رادار ها و تکیه بر مهارت خود اقدام به بمباران انواع اهداف حتی در عمق خاک دشمن می کردند و ماموریت های درخشانی (همچون انهدام نیروگاه اتمی اوسیراک یا عملیات انتقام) را در کارنامه سری مارک 80 به ثبت رساندند.در ایران هواپیماهای اف - 5 ، اف- 4 ، برخی از جنگنده های اف- 14 (که توانایی پرتاب بمب به آن ها اضافه شده است) ، صاعقه و آذرخش توانایی پرتاب این بمب را دارند.خلاصه مطلب آن که بمب های سری مارک 80 در ایران کارنامه درخشانی دارند.

< MK 81 >

بمب MK 81 ، یک بمب چند منظوره با توانایی استفاده علیه اهداف مختلف و به وسیله انواع هواپیمای بمب افکن است. این بمب که سابقه طراحی آن به دهه 1950 میلادی بر می گردد دارای وزن 250 پوند است.همانند دیگر عضوهای خانواده مارک 80 ، بمب مارک 81 نیز دارای طراحی و ایرودینامیک ساده است.به منظور کاهش سرعت بمب بالچه هایی (بالچه های این بمب MK 14 نام دارند) در انتهای آن نصب شده است تا هواپیمای بمب افکن زمان کافی برای دور شدن از هدف را داشته باشد و ترکش های بمب به هواپیما برخورد نکند.حدود 45 درصد از وزن بمب را مواد منفجره (TNT) و مابقی را پوسته و بالچه ها تشکیل می دهند.استفاده از پره ها و بالچه های باز شونده (پس از پرتاب) اجازه بمباران در ارتفاع و سرعت پایین را بدون خطر برخورد ترکش ها به هواپیمای بمب افکن می دهد.از این بمب به صورت گسترده در جنگ های ویتنام ، ایران و عراق ، خلیج فارس و ... استفاده شده است.

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 19

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

این ماشین پر قدرت یک راکت انداز قدرتمند ساخت چکوسلواکی است که به نام RM-70 شهرت دارد . این راکت انداز در 22 ژانویه سال 1972 وارد به خدمت شد که در واقع این راکت انداز نمونه بهینه سازی شده یا مدرنیزه شده ی راکت انداز RM-51 است . این راکت انداز قدرتمند یعنی RM-70 جایگزین راکت انداز Ural-375D شد .

این نفربر به 3 نمونه : RM-70/85M و RM-70 Modular و RM-70 شناخته می شود . جالب است که بدایند در حدود 15 تا 19 کشور از این راکت انداز قدرتمند استفاده می کنند . یکی از ویزگی های این راکت انداز در این است که این ماشین قادر است هم وظیفه جنگی و عملیاتی خود را انجام دهد و هم وظیفه نیروی رسانی.

در واقع این ماشین هم یک نفربر است و هم یک راکت انداز چراکه قادر است 8 نفر را حمل کند و هم می تواند به کالیبر 122.4 mm تجهیز شود که هم اکنون فقط از این راکت انداز دو کاره فقط به عنوان یک راکت انداز استفاده می شود .

=========================
مشخصات عمومی :

وزن : 33.7 تن
طول : 8.75 متر
عرض : 2.5 متر
ارتفاع : 2.7 m
سرنشینان در نمونه اولی : 6 نفر
میزان سرنشینان در نمونه آخر : 8 نفر
کالیبر : 122.4 mm
میزان برد راکت ها : 20 km
اسب بخار : 250
نیروی حرکت : 400 km بدون سوختگیری
سرعت : 85 km در ساعت
کشور های استفاده کننده از این راکت انداز دو کاره :
آنگولا - کونگو - اکوادور - فنلاند - گرجستان - آلمان - اندونزی - لبنان - لهستان - اسلواکی - سریلانکا - ونزوئلا - زامبیا - اروگوئه - ویتنام - چوکوسلواکی - آفریقای جنوبی - تایوان

=========================

 

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 11

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 2

|

مجموع امتیاز : 2

در طی درگیری های نظامی بعد از جنگ جهانی دوم، پدافند هوایی در مواجهه با تهدیدات هوایی در مواردی که نیروی پدافند کننده از فناوری های روز عقب نبوده بسیار موفق ظاهر شده است. از اینرو امروزه سامانه های دفاع هوایی جای خود را به عنوان راه حلی قابل اعتماد در ذهن فرماندهان تثبیت کرده اند. از مناطق اصلی میدان نبرد تا مراکز پشتیبانی، اماکن سیاسی و اقتصادی و ... با  قرار گرفتن تحت پوشش پدافند هوایی از امنیت لازم برای ایفای نقشی در جریان جنگ برخوردار می شوند.

ضرورت سرکوب پدافند هوایی دشمن

در سوی مقابل تلاش نیرویی که برای تعیین روند جنگ، نیاز به انهدام تأسیسات و اهداف مورد نظر خود دارد مفهوم سرکوب پدافند هوایی دشمن(SEAD) را بوجود آورده است. در این راهبرد، از سامانه های کشف و هشدار تا تسلیحات دشمن مورد هدف هستند اما با توجه به تغذیه سلاح ها از طریق داده ها، قطع فرایند تولید اطلاعات مورد نیاز دشمن، هوشمندانه و به صرفه تر بوده و زودتر نتیجه لازم را حاصل می کند. بدین ترتیب راه آسمان دشمن برای هواپیما، بالگرد و موشک های خودی باز و امن شده و با از بین رفتن حمایت پدافند هوایی، هوا و فضا برای دشمن ناامن می شود.

در میان انواع آشکارسازها، رادارها به علت شیوه عملکرد و حجم اطلاعات تولیدی از بیشترین اهمیت برخوردارند و از اینرو کوشش برای ساخت تسلیحات ضد رادار در کشورهای پیشرو اولویت بالایی دارد. البته همین شیوه عملکرد رادارهای معمول که بر مبنای ارسال امواج و دریافت بازتاب آن است باعث شد تا هدف قرار دادن آنها نیز روشهای کاملاً ممکن و عملی داشته باشد بدین ترتیب که با استفاده از یک گیرنده امواج رادار، می توان موقعیت فرستنده آن را نسبت به خود سنجیده و به سمت آن حرکت کرد. موشک ها به عنوان یک سلاح مناسب برای حمل این گیرنده ها به کار گرفته شدند که در نتیجه تا حد امکان ضمن حفظ نیروی خودی از آتش پدافند دشمن، حمله مؤثری را نیز به انجام می رسانند.

اولین استفاده ها از موشک های ضد رادار به دهه 1960 باز می گردد. در آن دوره سامانه های به کارگرفته شده چندان هوشمند نبوده، با خاموش شدن رادار مورد حمله، هدف را از دست داده و درنتیجه احتمال اصابت بالایی نداشتند. بعدها با افزودن سامانه های هدایت اینرسی تا حدودی مشکل فوق حل شد.

انواع موشک های ضد رادار تا به امروز، هوا به سطح و سطح به سطح کروز بوده اند و اگر موشک هایی که توانایی آشیانه یابی منبع جنگ الکترونیک دشمن را دارند در نظر بگیریم گونه های هوا به هوا و سطح به هوا هم برای این منظور ساخته شده اند.

در ایران موشک های ضد رادار هوا به سطح خریداری شده از خارج و بهسازی شده در داخل و همچنین موشک های سطح به هوای ارتقاء داده شده با قابلیت هدف قرار دادن منبع جنگ الکترونیک معرفی شده بودند اما اخیراً توسط فرماندهی نیروی هوافضای سپاه خبر از وجود موشک ضد رادار بالستیک ساخت ایران داده شد.

عملکرد این موشک بالستیکی است یعنی با زاویه های متوسط حدود 45 درجه یا بیشتر از آن شلیک شده و پس از اوجگیری و خاموش شدن موتور با رسیدن به نقطه اوج مسیر، حرکت منحنی شکلی بر اساس قوانین علم بالستیک را پیموده و به سمت زمین سرازیر می شود. در واقع موشک های بالستیک روی مداری بیضوی حرکت می کنند که کره زمین روی یکی از کانون های آن قرار دارد. به طور معمول این موشک ها پس از خاموش شدن موتور دیگر قابل هدایت نیستند زیرا هدایت آنها با استفاده از سامانه کنترل بردار رانش صورت می گیرد اما نمونه هایی برخوردار از سطوح متحرک روی بدنه نیز ساخته شده است که در نتیجه در قوس نزولی(به اصطلاح فاز ترمینال) نیز قابل هدایت و تصحیح مسیر هستند.

کشورمان ایران، از سازندگان مطرح موشک بالستیک با برد، محموله و دقت های متفاوت است که بجز چند نوع اولیه، همه آنها  از طرح های بومی بهره مند هستند. به طور عادی این موشک ها برای انهدام اهداف زمینی مانند پایگاه های دشمن به کار می روند اما در سال گذشته ایران پس از چین دومین کشوری بود که موشک بالستیک ضد کشتی خود را رونمایی کرد. این موشک که خلیج فارس نام دارد، از یکی از روش های هدایت اپتیکی یا حرارتی استفاده می کند و محصولی با کاربردی جدید از خانواده موشک های بالستیک محسوب می شود که پیشتر در گزارش هایی به به معرفی آن پرداخته بودیم.

اجرای عملیات ضد رادار نیز مأموریت جدیدی برای موشک های بالستیک کشور و حتی در جهان است که با توجه به مزیت های این رده از موشک های می تواند مورد بررسی قرار گیرد.کاربرد موشک های ضد رادار بالستیک می تواند هم مورد اصابت قرار دادن رادارهای زمین پایه دشمن و هم رادارهای مستقر بر کشتی های جنگی  باشد.

با توجه به اهمیت سرکوب دفاع هوایی دشمن در نبرد، استفاده از موشک های بالستیک در شرایطی که امکان استفاده از هواپیماهای رزمی برای سرکوب پدافند هوایی دشمن نیست راه حل کاملاً مناسبی خواهد بود.

در یک نبرد احتمالی در صورت حضور جنگنده های دشمن در فضای خودی با فرض بدترین حالت یعنی استیلای هوایی او بر آسمان ما، هم هواپیماهای حامل موشک ضد رادار و هم پرتابگرهای موشک بالستیک در معرض خطر نابودی قرار دارند اما پرتابگرهای زمینی با استتار بالا از هر نقطه ای می توانند شلیک کنند و تا لحظاتی قبل از شلیک کاملاً‌ از دید دشمن پنهان هستند؛ در صورتی که هواپیماها در چنین فرضیه ای شاید موفق به بلند شدن از روی زمین هم نشوند. بعلاوه موشک های بالستیک مد نظر اگر از نوع سوخت جامد باشند بنابر اعلام منابع رسمی در زمانی حدود 30 ثانیه برای شلیک آماده می شوند و حتی فرصت کافی برای خروج پرتابگرها از منطقه و استتار مجدد هم برای بسیاری از آنها وجود خواهد داشت و البته ممکن است تعدادی از آنها نیز توسط جنگنده های تهاجمی دشمن منهدم شوند.

در صورت خاموش شدن رادار از سوی دشمن که راه حل ساده ای برای خلاص شدن از شرّ موشک های ضد رادار است، موشک بالستیک با تکیه بر هدایت سنتی خود یعنی روش های هدایت درونی یا اینرسیایی، به سمت مختصات هدف خواهد رفت و در نتیجه ادامه مأموریت آن با مشکل چندانی مواجه نمی شود.

اما سرعت حرکت موشک های بالستیک ضد رادار ایرانی که سه نوع محتمل آن را در ادامه گزارش معرفی خواهیم کرد بسیار بالا خواهد بود بطوریکه تنها بعضی از موشک های ضد رادار دور برد از این نظر با آنها قابل قیاس خواهند بود. بجز همین عامل سرعت که کار ردگیری به موقع و درگیر شدن با موشک را برای دشمن سخت می کند، استفاده از فناروی های پنهانکاری راداری در خود این موشک ها، عدم انتشار امواج به دلیل ماهیت غیرفعال(پسیو) بودن جستجوگر به کار رونده در آنها و سقف پرواز نچندان بالای آنها کار درگیری را برای واحدهای پدافند هوایی دشمن بسیار دشوار می کند.

عملکرد موفق موشک های ضد موشک پاتریوت، تاد و استاندارد(در سامانه ایجیس ناوهای آمریکایی) علاوه بر داشتن محدودیت در میزان سرعت هدف، به ردگیری شدن موشک در فاز ابتدایی و سقف ارتفاعی که فاز میانی موشک در آن رخ می دهد نیز بستگی زیادی دارد به طوریکه اگر زمان اجزای عملیات موشک ضد رادار کوتاه باشد، این ضد موشک ها برای رسیدن به وضعیت مناسب برای درگیری به مشکل بر می خورند. در فاز نهایی موشک بالستیک نیز مسئله سرعت و زاویه سیر بالا برای موشک های کوتاه تا میانبرد خود را نشان داده و کار را برای سامانه های دشمن دشوار می کند.

در مجموع نمی توان مدعی بود هیچ موشک بالستیکی توسط سامانه های ضد موشک دشمن مورد اصابت قرار نخواهد گرفت اما برای موشک هایی با برد متوسط قطعاً اینکار با سامانه های موجود دشوار خواهد بود و برای بالستیک های کوتاه نظیر خلیج فارس بسیار دشوارتر. در نهایت با شلیک همزمان چند موشک بالستیک قطعاً تأسیسات دشمن مورد هدف قرار خواهد گرفت خصوصاً به عنوان یک راه حل در شرایط ناچاری می توان تعدادی از این موشک ها که دارای فناوری پائین تری هستند یا اساساً از سامانه های پیشرفته تهی شده اند را به عنوان قربانی جهت پر کردن ظرفیت سامانه های دشمن مصرف نمود.

هر چند قیمت یک موشک بالستیک کوتاه برد از یک موشک کروز ضد رادار تا حدودی گرانتر است اما سرعت حرکت زیاد، احتمال بالای اصابت به هدف و احتمال بسیار کمتر مورد هدف قرار گرفتن(در مقایسه با یک موشک کروز) عوامل مهمتری در انتخاب آن برای واکنش های سریع و نقش آفرینی در راهبرد پاسخ ویرانگر به تهاجم دشمن، هم در انهدام رادارهای زمینی و هم کشتی های او است.

کدام موشک ها؟

با توجه به برد اعلام شده 300 کیلومتری برای موشک بالستیک ضد رادار ایرانی، شاید تنها نام موشک خلیج فارس به ذهن خطور کند اما با نگاهی به سایر نمونه های معرفی شده در کشور، می توان دید موشک های دیگری نیز قابلیت قرار گرفتن به عنوان بستر توسعه نمونه بالستیک ضد رادار را دارند.

به گزارش مشرق، یکی از آنها فاتح-110 است. این موشک راهکنشی(تاکتیکی) که تمام مراحل طراحی، ساخت، آزمایش، تولید انبوه و توسعه نمونه های جدید آن در داخل کشور و به دست متخصصان داخلی انجام شده است از افتخارات صنایع پیشرفته کشور محسوب می شود.

بیشترین برد اعلام شده برای نمونه های مختلف فاتح-110 حدود 250 کیلومتر است که 16 درصد با میزان اعلام شده برای نمونه ضد رادار اختلاف دارد. بنابراین این موشک که عنوان دار دقیقترین موشک بالستیک کشور و دارای هدایت با بالک های موجود در دماغه مخروطی خود(کانارد کنترل) است که در نتیجه، حرکت آن می تواند تا زمان برخورد به هدف تصحیح شود توانایی خوبی برای تبدیل شدن به موشک مد نظر دارد. یکی از راه ها برای این منظور کاهش میزان سرجنگی موشک از 450 کیلوگرم فعلی(در نمونه با برد 250 کیلومتر) است زیرا برای انهدام یک رادار، مقادیر مواد منفجر کمتر نیز کافی خواهد بود.

سرعت فاتح-110 نیز بسیار بالا و بالغ بر 1500 متر بر ثانیه است که میزان قابل توجهی برای این موشک 3620 کیلوگرمی محسوب می شود. در برخی رسانه های داخلی، خطای دایروی این موشک 10 متر عنوان شده که با این میزان سرجنگی محمول، به تنهایی برای انهدام هدف آسیب پذیری مثل رادار مناسب است اما با توجه به اینکه همه موشک های شلیک شده به این میزان دقت دست نمی یابند با استفاده از جستجوگر آشیانه یاب راداری، مشکل حل شده و نوع احتمالی ضد رادار فاتح-110 با درصد آماری بسیار بالایی به خطای بسیار کمی دست خواهد یافت.

موشک بعدی قابل بررسی، نسل جدید فاتح-110 با نام خلیج فارس است که با توسعه منطقی فاتح، با برد بیشتر و سرجنگی سنگین تر با مأموریت تخصصی ضد کشتی ساخته شده. نمونه فعلی خلیج فارس دارای هدایت اپتیکی یا حرارتی بوده، برد آن 300 کیلومتر و میزان سرجنگی آن 650 کیلوگرم است.

از نظر برد، این موشک تطابق کامل با میزان اعلام شده دارد و با توجه به عدم نیاز جستجوگرهای راداری به دماغه منحنی، می تواند در نمونه ضد رادار از دماغه مخروطی بهره مند شود. در اینصورت سرعت نمونه احتمالی ضد رادار آن بیشتر از سرعت نمونه ضدکشتی یعنی بیش از 3 برابر صوت(حدود 900 متر بر ثانیه در ارتفاع بالا و بالغ بر 1020 متر بر ثانیه در ارتفاع پائین) خواهد بود.

دیگر مورد قابل بررسی، موشک تندر است. این موشک که بر اساس موشک های سطح به هوای HQ-2 چینی(صیاد-1 ایرانی)  ساخته شده حدود 190 کیلوگرم سرجنگی دارد. نوع سطح به هوای این موشک برای رسیدن به سقف پرواز 27 کیلومتری طراحی شده است که در حالت بالستیک ضمن رسیدن به ارتفاعات بیشتر به بردهای بیش از 150 کیلومتر دست می یابد. در واقع بنابر اذعان منابع خارجی برد نمونه های چینی در حالت سطح به سطح دست کم به 180 تا 200 کیلومتر می رسد. این موشک نیز دارای سطوح کنترل آیرودینامیکی بوده و از نظر تئوری، مسیر آن تا لحظه اصابت به هدف، قابل تصحیح و کم کردن خطا است.

بیشترین سرعت دست یافتنی با این موشک 10.8 متری که از دو مرحله پیشران اولیه سوخت جامد به عنوان شتاب دهنده و سوخت مایع به عنوان موتور اصلی نیرو می گیرد 1200 تا 1250 متر ثانیه(بیش از 4 برابر سرعت صوت) است. هر چند برد تخمینی تندر تفاوت بیشتری نسبت به فاتح-110 با عدد 300 کیلومتر اعلام شده دارد اما، وجود پیشران سوخت مایع در مرحله دوم به معنی قابلیت بالقوه در کنترل میزان سوخت و کم کردن نیروی رانش تولیدی در ارتفاعات پائین جو است. در نتیجه پیشران تندر مدت بیشتری می سوزد و با توجه به میزان افزایش مقدار ضربه ویژه تولیدی موتور، برد آن را نیز افزایش می دهد.

در واقع با توجه به فیزیک موشک های بالستیک، در بخشی از فاز ابتدایی(فاز بوست) که موشک در جو غلیظ(ارتفاعات پائین) حرکت می کند هرچه نیروی کمتری مصرف شود بهتر است و در عوض با افزایش رانش در ارتفاعات بالا، موشک در نهایت به برد و سرعت بیشتری دست می یابد. سرعت بیشتر موشک نیز در هنگام ورود به جو به معنی کاهش زمان ممکن برای واکنش نشان دادن توسط دشمن و کاهش احتمال مورد اصابت قرار گرفتن موشک بالستیک یا سرجنگی جداشده آن است.

با یک نگاه منطقی به سه نمونه موشک مطرح شده، خلیج فارس را می توان به احتمال بالاتری پایه توسعه موشک یالستیک ضد رادار کشور دانست. وجود پرتابگر تکی تمام متحرک و سه فروندی نیمه متحرک برای فاتح-110 و خلیج فارس در قیاس با پرتابگر ثابت تندر، ارزش عملیاتی بالاتری نیز برای آنها بوجود می آورد.

برد اعلام شده 300 کیلومتر، ضمن پوشش تمامی محدوده خلیج فارس، بخشی از خاک کشورهای حاشیه آن را نیز پوشش می دهد. با توجه به استقرار تعداد زیادی از پایگاه های آمریکایی در این محدوده و به تبع آن سامانه های پدافند هوایی، این موشک ضد رادار برای شکستن خط اول دفاع هوایی دشمن در منطقه به صورت سریع و مطمئن، بسیار مفید خواهد بود.

وجود چنین سلاحی در مواجهه با سایر کشورهای هم مرز نیز تا عمق قابل توجهی، نهایتاً تا 300 کیلومتر، پدافند دشمن را از رادار و مزایای آن محروم خواهد کرد. البته رادارهای جدید آسیب پذیری کمتری برای ردگیری شدن دارند اما بالستیک بودن موشک ها و ثابت بودن رادارهای هدف، احتمال اصابت به این دسته رادارها را هم تا حد قابل قبولی بالا می برد.

همچنین امکان ردگیری و آشیانه یابی منبع ایجاد جنگ الکترونیک دشمن نیز توسط موشک ها ممکن و حتی عملیاتی شده در دنیا و ایران است و در نتیجه افزودن این توانایی به انواع موشک های ضد رادار کشور از جمله بالستیک، توانایی بیشتری در انهدام طیف بیشتری از اهداف ایجاد می کند.

استفاده از آشکارسازهای دیگر نظیر رادارهای پسیو زمینی یا سامانه های ESM که امروزه به صورت بومی در کشور تولید می شوند برای کمک به هدفگیری این رادارها خصوصاً پیش از پرتاب مفید است.

در آخر باید گفت کشتی های دشمن که همگی به چند نوع رادار مجهز هستند نیز هدف ساده ای برای این موشک ها محسوب می شوند که در صورت خاموش کردن رادار و در نظر گرفتن تحرک شناور، هر چند احتمال اصابت این موشک ها به آن کم می شود اما راه برای سایر سامانه ها نظیر موشک های کروز باز می شود تا فارغ از دفاع موشکیِ «رادارپایه» دشمن، ناو را در صفحه شطرنج، کیش و مات کنند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 13

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

رادارهاي برد بلند و متوسط كه به صورت فعال عمل مي‌كنند اولين حساسه مجموعه پدافند هوايي هستند اما آنچه امروزه برای کشورمان اولويت اصلي محسوب مي شود، شناسايي هواپيماهاي با سطح مقطع راداري پايين، موشك‌هاي كروز و هواپيما‌هاي برد بلند استراتژيك دشمن است.

برنامه ساخت انواع اصلی رادارهای بومی با توجه به نیازهای نیروهای مسلح، ظرفیت علمی و امکان تکمیل فناوری های لازم، تدوین شده و متخصصان صنعت و دانشگاه در نقاط مختلف کشور در این برنامه ها همکاری کرده اند.

اكثر سامانه‌هايي كه پيش از انقلاب در اختيار ایران قرار گرفته بود سامانه‌هاي لامپي بودند که اشعه بالایی را نیز در فضای اطراف خود منتشر می کردند و یکی از بخش های رادارها که بیشتر دفعات بروز ایراد را داشت همین لامپ ها بودند. با توجه به پیشرفت فناوری در دنیا، استفاده از این لامپ ها در سامانه ها منسوخ شده و به جای آن از فناوری ترانزیستور، مدارهای مجتمع و فناوری های حالت جامد استفاده می شود که هم اکنون اکثر سامانه های داخلی از فناوری لامپی تهی و به جای آنها از فناوری های جدیدتر گفته شده استفاده شده است. در آینده نزدیک نیز تمامی سامانه های داخلی با زیربخش های ساخته شده از فناوری های نوین جایگزین می شوند.

همچنین با توجه به شرايط اقليمي و جغرافيايي مختلف اعم از كوهستان‌هاي بلند و مرزهاي آبي وسيع در ایران و اینکه پردازش سامانه‌هاي راداري در كوهستان و دريا متفاوت است تغييرات لازم بر روي سامانه‌های موجود به انجام رسیده تا حذف نويزهاي دريايي و بازتاب های ناخواسته محیط های کوهستانی ممکن شده و اهداف مورد نظر تا برد مؤثری بسیار بیشتر از قبل مورد شناسایی و ردگیری قرار گیرند که این امر در راستای افزایش سامانه های موجود در راستای استفاده بهینه از آنها است.

طبیعتاً برای رفع تمامی نیازها راهی جز خرید سامانه های جدید ویا ساخت آنچه مورد نیاز است وجود نداشته و نیروهای مسلح کشورمان با ترکیبی از هر دو راه به سوی آینده حرکت نمودند. از جمله رادارهایی که ساخت آنها مد نظر بوده رادارهایی با عملکرد در باند وی-اچ-اف از نوع بایاستاتیک با برد متوسط در حدود 120 کیلومتر، رادار دوربرد و مولتی استاتیک با قابلیت ردگیری در حین جستجو و برد 500 کیلومتر، رادار جستجو و نظارت هوایی مونواستاتیک با برد نسبتاً بالا و دو بعدی و همچنین با برد در حدود 300 کیلومتر و سه بعدی و نمونه ای با قابلیت مقابله با جنگ الکترونیک تا 360 کیلومتر و انواعی از رادارهای پسیو است. فرکانس هایی که در دسته وی-اچ-اف قرار می گیرند از قابلیت بالایی در کشف اهداف پنهان کار برخوردارند که در ادامه به آن اشاره می شود.

گفتنی است رادارهایی که در آن فرستنده و گیرنده یکی هستند مونواستاتیک، آنهایی که فرستنده و گیرنده در دو نقطه متفاوت و فاصله دار هستند بایاستاتیک و مجموعه هایی با چند گیرنده و چند فرستنده جدا از هم مولتی استاتیک گفته می شود.

گفتنی است یکی از روش های پنهان کاری رادار استفاده از سطوح زاویه دار یا منحنی در بدنه هواگرد به طوری است که بازتابش امواج به محل فرستنده برنگردد. با استفاده از رادارهایی با فرستنده و گیرنده فاصله دار که در محل های متفاوتی نصب شده اند، بازتاب های حاصله از هواگرد رادار گریز توسط گیرنده ای دیگر دریافت شده و در نتیجه هدف کشف می شود.

در زمینه خرید رادارهای پیشرفته خارجی نیز دو مورد مطرح، رادارهای «نبو» و «کاستا» هستند. کاستا یک رادار تاکتیکی هشدار هوایی با توانایی ویژه ای برای کشف اهداف در پس زمینه و محیط های آلوده به اخلال الکترونیکی است که در باند UHF کار می کند. بیشینه برد کشف این رادار که اهداف را به صورت سه بعدی ردیابی می کند 150 کیلومتر، پوشش 360 درجه در افق و 25 ئرجه در بلندا و تا سقف 6 کیلومتر را داشته و دارای توانایی ردگیری همزمان 30 یا 50 هدف است.

رادار کاستا در اختیار قرارگاه پدافند هوایی خاتم النبیاء ارتش

کاستا از توانمندی بالایی در آشکارسازی و ردیابی اهداف با سطح مقطع راداری بسیار کم برخوردار است. این رادار از نوع تمام متحرک بوده و به همین دلیل از قابلیت جابجایی بالا و توانایی حضور سریع در مکان های مورد نظر برای ایجاد پوشش راداری برخوردار است. رادار آن سه تکه بوده که در حال حرکت به صورت جمع شده قرار دارند به طوریکه بخش میانی در زیر و دو بخش دیگر در طرفین و بالا استقرار یافته و برای شروع به کار این سه قسمت به طور خودکار به هم متصل شده و پایه ای که آنتن روی آن مستقر است.

در مجموع به ارتفاع حدود 14 متر می رسد. بنابرا اعلام منابع خارجی این رادار در زمان 20 دقیقه آماده به کار شده یا از حالت استقرار به حالت حرکت در جاد تغییر وضعیت می دهد.

کاستا با آنتن های جمع شده در رژه نیروهای مسلح

نبو نیز یک رادار کششی برد بلند و مخصوص هشدار زودهنگام هوایی است که در قسمت بعدی گزارش به آن خواهیم پرداخت. متخصصان توانمند داخلی برای بهسازی این رادارها با استفاده از علم بومی خود فعالیت هایی را آغاز نموده اند.

رادار ملی

اولین نمونه راداری که به صورت بومی طراحی و ساخته شد رادار ملی است. این رادار در کنار گيرنده‌هاي ديجيتالي «ناظر 1 و 2» که به سامانه های راداری موجود در آن زمان افزوده شدند ساخته شد.

در سال 1377 مقدمات طراحي و توليد رادار ملي به وجود آمد. بر همين اساس از این سال تلاش‌هاي فراواني انجام گرفت که در نهايت به طراحي و ساخت رادار ملي منجر شد.

نتيجه تحقيقات کارکنان مجرب رادار پیرامون فناوری هاي روز دنيا باعث شد تا رادار ملي با شرايط برد بسيار بالا و تفکيک‌پذيري فاصله‌اي و زاويه‌اي بسيار خوب و از همه مهم‌تر براي قطع وابستگي از دنيا ساخته شود. در واقع با توجه به ساخت داخل بودن این رادار برد بلند امکان پوشش سطح گسترده ای از کشور که قبلاً مقدور نبود با ساخت تعداد کافی از آن ممکن شد.

رادار ملی

مهم‌ترين مزيت رادار ملي، راحتی کار برای تيم فني و فرآیند تعمیراتی است زیرا اين رادار به دلیل استفاده از فناوری های نوین به سرعت عيب‌يابي و رفع عيب مي‌شود. مزيت ديگر آن آسايش تيم عملياتي است زیرا اين رادار علائم(اسکوپ‌) بسيار روشن و واضحي دارد و کاربر آن، اهداف مورد نظر را از بين اهداف ثابت به راحتي پيدا مي‌کند. مزيت ديگر رادار ملی خودکار شدن بسیاری از عملکردهای آن است بطوريکه به راحتي به شبکه مکانيزه و يکپارچه پدافند‌ هوايي کشور متصل مي‌شود.

محدوديت رادار ملي بويژه در مورد محدوديت‌هاي راه‌اندازي، نسبت به رادارهاي موجود کمتر است. درحال حاضر رادار ملي حداقل در شرق، شمال و غرب کشور وارد خدمت شده و به عنوان بخشی از زنجیره نظارت هوایی در فواصل طولانی و هشدار زودهنگام به کار می رود.

رادار ملی نشان داده است که شرايط جوي در کارکرد آن تأثير بسیار اندکی دارد و در تمام فصول سال و انواع محیط های مرطوب، کوهستانی و حتی کویری ازمایش شده و کمترین ایراد و محدودیت را نسبت به رادارهای موجود نشان داده است. اين رادار هم براي اخطار اوليه و هم براي رهگيري هوايي کاربرد دارد و داده های تولیدی توسط آن به مراکز فرماندهی و آتشبارهای عملیاتی ارسال می شود تا سریع ترین واکنش نسبت به شرایط نشان داده شود.

80 درصد طراحی رادار ملی توسط متخصصان پدافند هوایی و مابقی آن با کمک سایر مجموعه های علمی و صنعتی کشور به انجام رسیده است.

برد رادار ملی در حدود 450 کیلومتر است که آن را در رده رادارهای برد بلند هشدار زودهنگام قرار می دهد. آنتن رادار آن ساختاری سه تکه و میله ای-شبکه ای دارد. در نتیجه از جرم آنتن کم شده و مقاوت آن در مقابل باد نیز مناسب است. این رادار از نوع ثابت است که در مواضع مشخص راداری نصب شده و به نظر می رسد که نوع نیمه متحرک یدک شونده نیز داشته باشد.

کاشف-1

به گزارش مشرق، کاشف-1 راداری تمام متحرک، میانبرد، در باندS با برد بیشینه 150 کیلومتر و سقف 14هزار متر بوده و عملکرد آن دو بعدی است به این معنی که دو مختصه مکانی هدف را نسبت به خود می سنجد که شامل فاصله مستقیم و زاویه بوده و پس از پردازش، مختصات x و y آن را نمایش می دهد که احتمالاً مربوط به فاصله افقی و ارتفاع است.

کاشف-1

این رادار که با نام TM-ASR-1 نیز معرفی شده است توان خروجی 800 کیلووات داشته و با توجه به برد خود به عنوان رادار هشدار ثانویه بکار می رود. با توجه به فرکانس مورد استفاده، کاشف توانایی کشف اهداف با سطح مقطع راداری پائین مانند پهپادهای کوچک و موشک های کروز را هم دارد. برای تضمین عملکرد بالای کاشف در فضای نبرد قابلیت مقابله با جنگ الکترونیک(ECCM) نیز برای آن ایجاد شده است.

پس از کشف هدف و ردیابی آن، رادار اطلاعات را به مرکز فرماندهی و کنترل ویا آتشبارهای پدافند هوایی ارسال می کند. آنتن این رادار که از نوع سهموی(Parabolic) است قابلیت گردش 360 درجه و با سرعت های دورانی 3، 6 یا 12 دور بر دقیقه را به تناسب موقعیت راهکنشی(تاکتیکی) و حضور تهدیدات در منطقه مدنظر دارد. کاشف همچنین نقشه ای از کلاتر(بازتاب های عوارض سطحی) داده و می تواند مناطق حساس را به صورت تقویت شده در نمایشگرهای چندمنظوره خود نمایش دهد. کاشف توانایی کشف اولیه بیش از 100 هدف و ردیابی در حین جستجوی 20 هدف را دارد.

تمامی زیرسامانه های این رادار شامل مولد برق، اتاق خدمه و سامانه های پردازش و کنترل و ارتباطات و اجزای مکانیکی بازکردن و حرکت دادن رادار در یک کامیون مستقر شده اند که یکی از عوامل تحرک بالای این مجموعه است. قابلیت این رادار در آماده شدن به کار و یا خروج از وضعیت کاری برای حرکت به منطقه ای دیگر بسیار بالا بوده و در زمان کمتر از 30 دقیقه آماده به کار می شود. متوسط زمان بین دو ایراد در کاشف-1 بیش از 1000 ساعت و متوسط زمان لازم برای تعمیر ایراد در آن کمتر از 30 دقیقه است. در نتیجه علاوه بر افزایش اطمینان پذیری آن، کارکردن و تعمیرات لازم نیز در زمان کوتاهی انجام شده و رادار به چرخه عملیاتی باز می گردد. این رادار در محیطی با سرعت باد 25 متر بر ثانیه(90 کیلومتر بر ساعت) و رطوبت 95% توانایی کارکرد دارد.

کاشف-2

نسل دوم از این خانواده از رادارهای ایرانی، کاشف-2 است که با بهسازی های مختلف بر روی کاشف-1 بوجود آمده است. برد نهایی این رادار تا 200 کیلومتر بوده که حدود 33% افزایش  نسبت به نسل قبلی را نشان می دهد. کاشف-2 توانایی ردگیری و ثبت اطلاعات تا 1000 هدف را دارد که افزایش 900 درصدی آن نسبت به نمونه پیش از خود بسیار قابل توجه است. همچنین برق مصرفی آن 30 کیلووات است.

فرستنده و گیرنده در این رادار کاملاً از زیرسامانه هایی با فناوری حالت جامد بهره مند شده اند که باعث افزایش قابلیت های عملیاتی و همچنین افزایش اطمینان پذیری زیرسامانه های مربوطه می شود. از اینرو قطعاً فاصله بین دو بروز ایراد در کاشف-2 بیشتر از نسل قبلی شده است.

یک تفاوت مشهود ظاهری در دو نسل کاشف، آنتن رادار آنها است که در نسل دوم به جای آنتنی با سطح یکپارچه از سطح مشبک استفاده نموده اند. هر دو نوع آنتن ها از سه تکه متصل به هم تشکیل شده اند که در حال حرکت از هم باز شده و در طرفین و بالای خودروی حامل قرار می گیرند.

آنتن کاشف-2 به دلیل مشبک بودن، جرم کمتری داشته و در نتیجه به توان الکتریکی کمتری برای چرخش نیاز دارد و دوام اجزای متحرک آن نیز بیشتر گردیده و مقاومت آن در برابر باد نیز تا حدودی بهبود می یابد.

در مجموع رادارکاشف-2 به عنوان نمونه ای میانبرد، پرتحرک، سرعت آماده شدن بالا، ظرفیت عملیاتی بالا و قیمت مناسب که ساخت تعداد کافی از آن را ممکن می سازد در حلقه های میانی پدافندی قابلیت استقرار در نواحی مختلف را داشته و با توجه به اتصال از طریق خطوط امن انتقال داده به شبکه یکپارچه کنترل و فرماندهی هوشمند مرتبط بوده و پوشش کارآمدی را به وجود می آورد.

خانواده رادارهای کاشف علاوه بر کاربرد به فرم مونواستاتیک در رژه نیروهای مسلح به صورت گیرنده و فرستنده جدا از هم نیز مشاهده شده اند که نشان دهنده استفاده از این رادارها در شبکه پدافند هوایی کشور به حالت بایاستاتیک ویا مولتی استاتیک است. البته در قسمت های بعد گزارش نیز یک نوع رادار که عملکرد بایاستاتیک دارد را با جزئیات معرفی خواهیم نمود. در مجموع باید گفت کاشف های ایرانی از اجزای مهم شبکه دفاع هوایی کشور برای ردگیری اهداف پنهانکار بوده و با تحرک بالای خود در نواحی لازم مستقر می شوند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 15

|

تعداد امتیازدهندگان : 4

|

مجموع امتیاز : 4

به گزارش مشرق با نزدیک شدن زمان شروع بازی های المپیک 2012 لندن هزاران سرباز ارتش انگلستان به این شهر و نواحی اطراف آن سرازیر شدند. بهانه حضور این نظامیان تامین امنیت بازی های المپیک است اما بسیاری از کارشناسان این حرکت را یک نمایش برای شرکتهای سازنده تجهیزات امنیتی و نظامی می دانند.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , نیروی دریایی , ,

|

امتیاز مطلب : 22

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 10

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

هر چند ساخت رادارهای تاکتیکی و برد متوسط برای رفع نیاز سریع و مقطعی لازم است اما یک مجموعه پدافندی هر چه زودتر از وجود تهدیدات و کم و کیف آنها مطلع و آگاه شود فرصت بیشتری برای پردازش شرایط و اتخاذ بهترین تصمیم دارد. برای این منظور رادارهای دوربرد و قابل تر و طبیعتاً پیچیده و گران قیمت تری مورد نیاز است. تهدیدات مدرن امروزی که عموماً چه در ابعاد کوچک باشند و چه بزرگ از فناوری های پنهان کاری راداری(رادار گریزی) تا حد ممکن بهره مند می شوند بر پیچیدگی کار رادارهای برد بلند می افزایند.

میزان داده های دریافتی از فضای بزرگتر طبعاً بیشتر است و پردازش آنها و حذف اطلاعات غیر مفید(بازتاب های راداری ناخواسته) را نیز باید به موارد فوق افزود. بنابراین رادارهای دوربرد برای ایفای نقش بسیار مهم «هشدار زود هنگام» در این روزگار باید از فناوری بالایی نیز برخوردار باشند. باید در نظر داشت به طور معمول به رادارهایی با برد بیش از 300 کیلومتر رادار دوربرد گفته می شود.

همانطور که در قسمت های پیشین گزارش گفته شد برای غلبه بر ویژگی های پنهانکاری هواگردهای مدرن یک راه استفاده از رادارهای با طول موج بلند نظیر VHF و HF است. هر چند به دلیل همین طول موج بلند که در رده متر است خطایی در رده چند ده تا چند صد متر در موقعیت یابی دقیق هدف ایجاد می شود اما با توجه به نقش این رادراها در شبکه پدافندی که تشخیص اولیه هدف است این خطا مشکلی بوجود نمی آورد و در عوض اهدافی به کوچکی بمب های هدایت شونده بالدار دورایستا نیز کشف و مسیریابی می شوند.

پس از پایان جنگ تحمیلی و فرارسیدن دوران بازسازی تجهیزاتی نیروهای مسلح، علاوه بر استفاده از راداهای سامانه های دوربرد موشکی به منظور ایجاد پوشش دوربرد، راداهای مستقلی نیز تأمین شد از جمله رادار چینی JY-14 که در بخش اول گزارش به آن پرداختیم. اما از جمله رادارهای سامانه های دوربرد در ایران باید به اسکوارپیر و P-14 در سامانه پدافند هوایی موشکی اس-200 به ترتیب با بیشینه برد تا 500 و تا 600 کیلومتر اشاره نمود که استقرار این سامانه در نقاط مختلف کشور پوشش دوربرد مناسبی را به عنوان اولین حساسه نیروی پدافند هوایی کشور فراهم کرده است.

اما شاید بهترین و پیشرفته ترین رادار اعلام شده در مجموعه دفاع هوایی کشور، رادار روسی «نبو» باشد. نبو یک رادار کششی برد بلند و مخصوص هشدار زودهنگام هوایی است که در باند وی-اچ-اف کار می کند. این رادار تمام دیجیتالی به عنوان یکی از پیشرفته ترین رادارهای زمین پایه جهان که حضور آن در ایران تعجب کارشناسان خارجی را نیز برانگیخت با استفاده از فناوری های پیشرفته ای چون آنتن آرایه کاوش الکترونیکی فعال(AESA) و البته با المانهایی در فرم یاگی و هدایت الکترونیکی امواج کار برای شناسایی اهداف، رهگيري و تعقيب زاويه اي تک پالس ها را نیز به انجام می رساند و قابليت تصوير سازي 4 بعدي براي بی اثر کردن اخلالگرهاي ديجيتال را دارد.

نبو قابلیت شناسایی طیف وسیعی از هواگردها شامل بیش از 100 هداف آیرودینامیک، موشک های بالستیک و کروز را در برد و سقف پرواز کوتاه تا بلند دارد. قابلیت های مقاومت در برابر جنگ الکترونیک دشمن به اذعان منابع غربی بسیار بالا است. همچنین نحوه عملکرد این رادار مقاوت بسیار بالایی در برابر موشک های ضدرادار فراهم کرده و تا حدودی در عملکرد آنها ایجاد اختلال نیز می نماید. برای این رادار برد 350 کیلومتر و سقف پرواز 100 کیلومتر اعلام شده است.

امروزه نبو نیز از پیشرفت های بومی کشور بی نصیب نمانده و توسط متخصصان داخلی در برخی زمینه ها در حال طی کردن فرآیند بهسازی است.

مطلع الفجر-1

برای رفع نیاز کشور در سطح مورد نظر، برای مدت طولانی، جلوگیری از ایجاد وابستگی، و پوشش تمام کشور در هر زمینه شاید بهترین راه، جز اتکا به توان داخلی نباشد. از اینرو همانطور که در بخش های پیشین گزارش گفته شد برنامه ساخت رادارهای دوربرد نیز در کشور در دستور کار قرار گرفت که رادار ملی به عنوان اولین رادار ایرانی راداری دوربرد نیز بود.

اما نیازهای جدید متخصصان را به سمت ساخت رادارهایی با تحرک مناسب و بالا هدایت کرد که رادارهای میانبرد و دوربرد مطلع الفجر از جمله آنها هستند. لازم به ذکر است در زمینه رادارها برد مورد نظر برای دوربرد خطاب کردن یک سامانه در حدود 400 کیلومتر به بالا بوده و بردهای کمتر از آن تا حدود 30 کیلومتر به طور معمول توسط مسئولان امر به عنوان میانبرد معرفی می شود.

رادار مطلع الفجر-1 از اولین نمونه های رادارهای داخلی با توانایی مناسب در کشف اهداف پنهانکار است. وجود این رادار که در زمره رادارهای با برد متوسط به بالا قرار می گیرد در باند VHF کار می کند و محصول تفکر استفاده از کلیات یک سامانه موجود برای رسیدن به سامانه ای پیشرفته و قابل، با اتکا به توانمندی نیروهای داخلی در زمینه های پیشرفته ای چون مخابرات، الکترونیک و رایانه است.

نحوه عملکرد سخت افزاری آنتن رادار مطلع الفجر بدین صورت است که اجزای آن در حال حرکت به صورت جمع شده روی سقف کانتیرنر حاوی تجهیزات هستند. پس از استقرار در ناحیه مورد نظر، آنتن ها که به فرم یاگی هستند از حالت جمع شده باز می شوند. این مجموعه روی پایه ای که به صورت تلسکوپی جمع شده است قرار دارند که با باز شدن این پایه، مرکز آنتن ها در ارتفاع حدوداً 8 متری سطح زمین قرار می گیرد. در مطلع الفجر-1 از 12 آنتن یاگی شکل که مشابه آنتن های مرسوم گیرنده امواج تلویزیونی هستند استفاده شده است.

برد این رادار که 360 درجه را پوشش می دهد در حدود 300 کیلومتر بوده و سقف ارتفاع قابل پوشش آن 20هزار متر است که بیشتر از پیشترین سقف پرواز بسیاری از هواپیماهای نظامی معمول بوده و ارتفاع تاکتیکی اهداف را ارائه می دهد. رادار به همراه مکانیزم های استقرار، سامانه های پردازشگر، کنترل و نمایشگرهای کاربران، ادوات مخابراتی و سامانه تولید برق همگی توسط یک تریلر حمل می شوند که توان تحرک بالایی به آن می دهد. این رادار از سامانه های ضدجنگ الکترونیک نیز بهره مند است و پایداری خوبی در فضای نبردهای مدرن خواهد داشت.

قابلیت کدینگ بر اساس الگوهای بومی با احتمال کشف پائین، شبکه عیب یابی خودکار، قابلیت پرش فرکانسی هم به صورت تصادفی و هم تابع الگوریتم مورد نظر در کنار طراحی مدولار(ماژولار) و امکان گسترش از دیگر ویژگی های قابل ذکر سامانه مطلع الفجر-1 است. این رادار قابلیت عملکرد شبانه روزی داشته و کاربری و تعمیر و نگهداری آن آسان است.

همچنین قابلیت جهش فرکانسی تا 100 پله، برخورداری از سامانه های ضدجنگ الکترونیک، امکان استفاده به صورت شبیه ساز آموزشی و قابلیت ردگیری همزمان 100 هدف و نگهداری سابقه اهداف از دیگر توانمندی های این رادار است.

طول موج این رادار بالا بوده(فرکانس پایین) که قابلیت کشف اهداف پنهانکار(رادار گریز) را به خوبی فراهم می کند. مواد جاذب امواج راداری که در هواپیمای پنهانکار استفاده می شود طول موج بالا را بازگشت داده و در نتیجه کشورهایی که به چنین رادارهایی دسترسی دارند از فاصله مناسبی موفق به کشف چنین هواپیماهای ارزشمندی می شوند.

مطلع الفجر-2

پس از استفاده های عملیاتی از رادار مطلع الفجر-1 در تمرین ها و رزمایش های گوناگون و نقاط مختلف کشور، و همچنین با پیشرفت علم و فناوری های مرتبط طبیعی است بهسازی و ارتقاء در این سامانه به مرحله اجرا گذاشته شود. رادار مطلعالفجر 2، يك رادار متحرك برد بلند مراقبت هوايي و هشدار زودهنگام در باند VHF است كه ميتواند به طور مستقل عمل کرده ويا به عنوان بخشي از يك سامانه پدافندي و البته جزئی از شبکه یکپارچه پدافند هوایی باشد.

اين رادار قابل استفاده در تمام شرايط آب و هوايي و يك رادار مدرن با پردازش كوهرنت و با اجزای تماماً بهره مند از نيمه هادي ها است كه ميتواند اهداف هوايي را تا برد 480 كيلومتر و همچنين اهداف با سطح مقطع پايين را آشكارسازي و ردگيري كند.

در مطلع الفجر-2 نیز مانند نسل قبلی تمامی اجزای سامانه بر روی یک تریلر نصب شده است. تغذيه رادار ميتواند توسط دو ديزل ژنراتور نصب شده بر آن يا توسط برق شهر انجام شود. مدت زمان لازم براي آماده به كار كردن رادار توسط سه خدمه آن، كمتر از دو ساعت است. با توجه به تحرک بالای این رادار و مدت زمان مناسب راه اندازی با توجه به رده عملیاتی آن که رادارهایی بزرگ و دوربرد است قابلیت تغییر موضع تاکتیکی این رادار نیز قابل توجه بوده و برای ایجاد پوشش بهتر در نقاط مورد نظر می تواند جابجا شود.

در روش پردازش کوهرنت یا منسجم(Coherent) که در مطلع الفجر-2 از آن استفاده شده تمامی سیگنال های ارسالی با مشخصات یکسان از نظر فاز فرستاده می شوند و از اثرات تصادفی آنها پیشگیری می شود در حالی که در روش غیرکوهرنت یا نامنسجم سیگنال های ارسالی دارای اختلاف فاز هستند. از نتایج به کارگیری چنین روشی، توانایی تشخیص کوچکترین اختلافات سرعت اهداف است که ناشی از اختلافات سیگنال های بازگشتی است که در هنگام ارسال هیچ اختلافی(درواقع اختلاف فاز) با هم نداشتند. همچنین تداخل کمتر و مزایای سیگنالی بهتری در این روش نسبت به روش نامنسجم دارد.

در این رادار با 2 کانال مستقل به صورت همزمان و با استفاده از همه ظرفیت،قابلیت ردیابی و آشکارسازی فرکانس ها فراهم شده است که به این ترتیب با جایگزینی یک کانال در صورت ایجاد اشکال در فرستنده،گیرنده ویا مسیر آنتن کانال دیگر، پایداری عملکردی و قابلیت اعتماد بالایی در زمینه شناسایی و ردگیری اهداف هوایی ایجاد شده است.

استفاده از تجهیزات الکترونیکی پیشرفته نظیر نیمه هادی ها باعث افزایش مدت زمان قابل کارکرد و کاهش احتمال بروز خرابی در این رادار شده و میزان زمان مورد نیاز برای تعویض و تعمیر قطعات آن را نیز کاهش داده است.

مطلع الفجر-2 که عملکردی سه بعدی دارد از برد مناسب، از قابلیت اندازه گیری زاویه، جهت، سرعت و ارتفاع اهداف پروازی به روش مقایسه سیگنال بین 2 کانال مستقل موجود در رادار برخوردار است.

تجهیزات فرستنده و گیرنده در این نسل از رادارهای مطلع الفجر به طور کامل بومی سازی شده و به مرحله تولید انبوه رسیده است.

با توجه به تصاویر منتشر شده از بازدید رهبر معظم انقلاب از نمایشگاه دستاوردهای دفاعی در تابستان سال جاری به نظر می رسد بارز ترین تفاوت ظاهری مطلع الفجر-2 با نسل پیش از خود در بکارگیی تعداد بسیار بیشتر آنتن است. مطلع الفجر-1 تنها از 12 آنتن در دو ردیف روی هم که به صورت متقارن در دو طرف پایه استوانه ای نگهدارنده چیده شده اند استفاده می کند در حالی در که در نسل جدید آن از 32 آنتن در دو طبقه به فاصله حدود 2 متر و در هر طبقه دو ردیف استفاده شده است.

در هر ردیف 8 آنتن به طور متقارن حول استوانه نگهدارنده قرار گرفته اند. بنابراین ارتفاع نهایی آنتن ها از سطح زمین باید به حدود 10 متر رسیده باشد که در افزایش پوشش دهی ارتفاعات پایین تر بی تأثیر نیست.

هر چند در تصاویر منتشر شده از مطلع الفجر-1 تفاوت هایی در مکانیزم باز شدن آنتن ها به چشم می خورد اما در مطلع-2 این تفاوت ها جدی تر بوده و همچنین پایه نگهدارنده نیز با برش دادن و حذف بخش هایی از بدنه استوانه ای آن سبک تر شده است. سنگین تر شدن مجموعه آنتن ها و پایه نسبت به قبل باعث شده تا در نسل جدید این رادار از جک های قوی تری برای برداشتن بار از روی تریلر در هنگام استقرار استفاده شود.

با استفاده از این رادار دوربرد که 60 درصد افزایش در برد نسبت به نسل قبلی داشته است مساحت بسیار بیشتری از کشور با هر دستگاه از آن تحت پوشش قرار می گیرد. به عنوان مثال تمام آسمان خلیج همیشه فارس تنها با یک رادار مطلع الفجر-2 که به عنوان مثال در جنوب غربی استان فارس مستقر باشد از شرق تنگه هرمز و سواحل کشور کوچک امارات تا سواحل کشور کوچک تر کویت و در جنوب نیز تمام مساحت کشورهای بحرین و قطر تحت پوشش قرار گرفته و ده ها هدف مختلف را با دقت بالا کشف و ردیابی می کند.

البته این عمق از نظر ایمنی در برابر موشک های ضدرادار چندان ایجاد نگرانی نمی کند زیرا امواج ساطع شده از این رادار توانایی ایجاد اختلال در حسگرهای این نوع موشک ها را دارد اما برای محفوظ ماندن از خطر سایر موشک های ضد اهداف زمینی استقرار در عمق بیشتر با توجه به برد بالای این رادار همچنان پوشش مناسبی رو فراهم می کند.

باید اشاره کرد به دلیل انحنای زمین، کمینه ارتفاع قابل پوشش توسط رادار در بردهای بالاتر کاهش می یابد که برای رفع این مشکل استقرار رادار در ارتفاعات، استفاده از رادارهایی با قابلیت پوشش ارتفاعات پایین و یا رادارهای ماوراء افق و رادار کیهانی مشکل را حل می کند. در قسمت بعد این گزارش به رادار کیهانی خواهیم پرداخت.

تولید داخل بودن انواع رادارهای میانبرد و دوربرد برای ایجاد یک پوشش کامل در نواحی مختلف بسیار راه گشا بوده و تمامی مسیرهای ورودی به کشور و شیارهایی که برای نفوذ مهاجمین خطرناکی چون موشک های کروز و تسلیحات هواپرتاب دورایستا استفاده می شود به طور دائم زیر نظر خواهد بود.

:: موضوعات مرتبط: نیروی زمینی , نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 16

|

تعداد امتیازدهندگان : 5

|

مجموع امتیاز : 5

1391/4/19 دوشنبه فراخوان استخدام پدافند هوايي خاتم الانبياء (ص) ارتش جمهوري اسلامي ايران قرارگاه پدافند هوايي خاتم الانبياء (ص) ارتش جمهوري اسلامي ايران به منظور تأمين نيروي انساني درجه داري خود ، از بين دارندگان مدرك ديپلم به صورت پيماني (5 ساله) داوطلب پسر مي پذيرد. الف ) شرايط استخدام : 1- تابعيت جمهوري اسلامي ايران 2- متدين به دين مبين اسلام و اعتقاد و التزام به ولايت فقيه و احكام اسلامي 3- نداشتن سوء پيشينه كيفري ، سياسي و اخلاقي 4- عدم سابقه اعتياد به مواد مخدر 5- داشتن سلامت رواني و جسماني برابر گواهي اداره بهداشت و درمان (حداقل قد 160 سانتيمتر) 6- موفقيت در آزمايش هاي ورودي (علمي ، روان سنجي ، معاينات ، آمادگي جسماني و مصاحبه هاي حضوري ) 7- داشتن مدرك تحصيلي قبولي ديپلم متوسطه در يكي از رشته هاي رياضي فيزيك ، علوم تجربي و علوم انساني با معدل كل حداقل 14 (فرزندان معظم شهدا از اعمال شرط معدل معاف مي باشند) 8-با توجه به شبانه روزي بودن دوره آموزش داوطلبان بايد مجرد بوده و تا اتمام دوره آموزشي مجرد بمانند 9- گزينش داوطلبان با رويكرد بومي سازي انجام خواهد شد و تعيين محل خدمت بر اساس نياز مناطق و ترجيحا اولويت هاي انتخابي پذيرفته شدگان خواهد بود . يادآوري: (1)ثبت نام از داوطلبان صرفا از متولدين نيمه دوم سال 70 و سالهاي 71 ، 72 و 73 به عمل مي آيد. تبصره الف: در مورد فرزندان معظم شهداء ، از متولدين نيمه ي دوم سال 65 به بعد نيز تا سال 73 ثبت نام به عمل خواهد آمد. تبصره ب: داوطلباني كه خدمت سربازي را انجام داده اند مدت آن دوره به حداكثر سن آنان اضافه خواهد شد. (2)استخدام مشمولين وظيفه عمومي مستلزم مشخص بودن وضع مشموليت آنان از نظر اداره وظيفه عمومي بوده و ارائه ي مدارك رسمي در اين مورد الزامي است (برابر مقررات، از مشمولين غايب و دارندگان كارت معافيت پزشكي ثبت نام به عمل نخواهد آمد) (3)مدت قرارداد خدمت نظامي پيماني 5 سال و تمديد آن مجاز نمي باشد. (4)پس از پايان دوره 5 ساله به كاركنان پيماني ، كارت پايان خدمت دوره ي وظيفه ي عمومي داده خواهد شد. (5)رسمي شدن كاركنان پيماني صرفا منوط به مقررات و ضوابط آجا در آن زمان خواهد بود. ب) امتيازها: 1- دانش آموزان در طول مدت آموزش حداقل يكساله ، شبانه روزي بوده و كليه هزينه ها از قبيل لوازم كمك آموزشي ، خوراك ، پوشاك ، مسكن و بهداشت و درمان رايگان خواهد بود و ماهيانه مبلغي به عنوان حقوق ، برابر قوانين و مقررات به آنان پرداخت مي گردد. 2- دانش آموزان پس از پايان دوره آموزش ، به درجه گروهبان يكمي نايل و از حقوق ماهيانه ، برابر نظام هماهنگ پرداخت حقوق كاركنان دولت برخوردار مي گردند. 3- فارغ التحصيلان از تسهيلات منازل سازماني ، وام هاي مصوب ، كارت اعتباري حكمت ، بيمه خدمات درماني و بيمه عمر براي خود و عائله تحت تكلف و ساير خدمات رفاهي برابر مقررات و ضوابط موجود برخوردار خواهند شد. پ) مدارك مورد نياز براي ثبت نام : 1- دو قطعه عكس 43 سياه و سفيد. 2-اصل شناسنامه عكس دار. 3-كارت پايان خدمت و يا گواهي اشتغال به خدمت يا كارت معافيت دائم غير پزشكي و يا برگه اعزام به خدمت. 4- اصل گواهي موقت و ريز نمرات ديپلم. 5- اصل كارت ملي يا شماره ملي. 6-خانواده درجه يك شهدا ، جانبازان ، آزادگان ، فرزندان كاركنان نيروهاي مسلح و بسيجيان فعال هنگام ثبت نام ، اصل و رو گرفت مدرك معتبر از سازمان مربوطه را جهت برخورداري از امتيازهاي مصوب ارائه نمايند. ت)نحوه ثبت نام : 1-داوطلبان لازم است با به همراه داشتن اصل مدارك خواسته شده از تاريخ 1/5/91 در ساعات اداري (8:00 تا 13:00) يكي از روزهاي هفته به طور حضوري به محل هايي كه ثبت نام به عمل مي آورند مراجعه و در ضمن تحويل مدارك نسبت به ثبت نام خود اقدام نمايند. تبصره : پايان مهلت ثبت نام براي داوطلبان تهران و شهرستان 25/5/91 مي باشد. 2-ثبت نام به صورت حضوري انجام مي شود، لذا به مداركي كه با پست ارسال شده باشد ترتيب اثر داده نخواهد شد. 3-زمان و مكان آزمون ورودي، هنگام ثبت نام به اطلاع داوطلبان خواهد رسيد. ث) نشاني محل هاي ثبت نام : 1-تهران : اتوبان بسيج مستضعفين- سه راه تختي- اتوبان هجرت- قرارگاه پدافند هوايي خاتم الانبياء (ص) آجا – ساختمان شماره 66 مديريت گزينش و استخدام- تلفن 35922198-021 2-اصفهان : سه راه ملك شهر- فلكه ملك شهر – ورودي خانه اصفهان – خيابان گلخانه – نرسيده به تقاطع اول- سمت چپ- دفتر استخدام – تلفن: 4407145-0311 3-تبريز : جاده آذر شهر- منطقه پدافند هوايي شمال غرب - دفتر استخدام – تلفن: 4301370-0411 4-بوشهر : ميدان حر–جنب بيمارستان تامين اجتماعي - دفتر استخدام منطقه پدافند هوائي جنوب – تلفن:4551439-0771 5-مشهد : انتهاي خيابان نخ ريسي- منطقه پدافند هوايي شمال شرق – جنب بانك سپه - دفتر استخدام – تلفن:3442828-0511 6-بابلسر : جاده بابلسر به ساري – گروه پدافند هوايي بابلسر- دفتر استخدام – تلفن:5240033-0112 7-اراك : كيلومتر 4 جاده خمين – جنب پادگان مالك اشتر – گروه پدافند هوايي اراك - دفتر استخدام – تلفن:4132721-0861 8-كرمانشاه : بلوار شهيد كشوري – نرسيده به ميدان امام – مهمان سراي نگين - دفتر استخدام – تلفن:4234838-0831 9-اهواز : اتوبان شهيد ستاري- گروه پدافند هوايي اهواز - دفتر استخدام – تلفن:4435430-0611 10-شيراز : بلوار مدرس- درب دوم پايگاه هوايي - دفتر استخدام نيروي هوايي – تلفن:7209357-0711 معاونت نيروي انساني قرارگاه پدافند هوايي خاتم الانبياء (ص) آجا – مديريت گزينش و استخدام

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

در دوران جنگ جهانی دوم، همیشه بمباران کشورهای دور از دسترس مسئله ای مشکل ساز برای نیروی هوایی کشورهای درگیر در جنگ بود. چرا که خطرات زیادی یک بمب افکن را در حین پرواز دوربرد به کشور دشمن تهدید می کرد. رهگیری شدن به وسیله جنگنده های دشمن، اتمام سوخت، خرابی موتورها و نقص فنی، همه و همه از عواملی بودند که مانع از موفقیت در بمباران های استراتژیک دوربرد می شدند. پس از جنگ جهانی دوم، کم کم این ایده توسعه زیادی پیدا کرد و نتیجه همین پیشرفت، رقابت شدید شوروی و آمریکا، یعنی دو طرف جنگ سرد در ساخت بمب افکن های سنگین دوربرد شد. یکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی که همواره موجب وحشت غرب بود، بمب افکن مافوق صوت سنگین Tu-22M، یعنی نمونه اصلاح شده همان بلایندر قدیمی بود. در مقاله زیر، به تفصیل به تشریح توانایی های این بمب افکن فراموش شده البته قدرتمند و مقتدر خواهیم پرداخت.


توانایی لحظه به لحظه بمباران طرف مقابل در جنگ سرد، برای شوروی و آمریکا حکم یکی از بزرگترین آرزو هایشان را داشت. ظاهراً هنوز قدرت بمباران های سنگین دو طرف به حدی نرسیده بود که آمریکا و شوروی بتوانند با هم درگیر نبرد های این چنینی شوند. بنابراین، هر دو کشور شروع به توسعه موشک های قاره پیمای خود کردند و هر روز با دست یافتن به فناوری پیشرفته تری، هر یک از طرفین قدرت خود را به رخ طرف مقابل می کشیدند. موشک های دوربرد تا اواخر جنگ سرد همچنان یکی از موضوع های داغ بحث های نظامی بین آمریکا و شوروی بود، اما انگار این دو کشور هم به این نتیجه رسیده بودند که هرگز بمباران موشکی نخواهد توانست جای عملیات انسانی را به طور کامل بگیرد، یعنی کاملاً جایگزین آن شود. در نتیجه آمریکا و شوری هیچ گاه از گسترش نیروی بمباران استراتژیکی که به وسیله هواپیماهای سنگین و دوربرد انجام می شد غافل نشدند.


بمب افکن مافوق صوت Tu-22M3 در حال انجام آزمایش واماندگی
توپولف Tu-22M و تاریخچه Tu-22 بلایندر، جد بزرگ بک فایر
Tu-22 از هواپیماهایی بود که هنوز تاریخ نخستین پرواز آن معلوم نیست. این هواپیما احتمالاً در اوایل دهه 60 نخستین پروازهای خود را انجام داد و در خدمت نیروی هوایی و نیروی دریایی شوروی قرار گرفت. ناتو که با بررسی عکس های هوایی به وجود این هواپیما پی برده بود، آن را بلایندر نام نهاد. با بررسی شکل بال های- پسگرای این هواپیما و ابعاد آن، سرعت آن حداکثر دو ماخ پیش بینی گشت که بعدها معلوم شد سرعت بلایندر هیچ گاه از 1.4 ماخ فراتر نرفته است. این هواپیما بمب افکنی با حداکثر وزن برخاست حدود هشتاد تن بود و موتورهای آن با یک پیکربندی نا متعارف در عقب بدنه و درست در زیر سکان عمودی قرار داشتند. مشهورترین مدل بلایندر، مدل بلایندر C است که به تجهیزات گسترده ECM یا دفاع الکترونیکی مجهز بود و در خدمت نیروی دریایی شوروی سابق قرار گرفت. عراق به عنوان هم پیمان نزدیک شوروی در آن سال ها، یکی از مشتریان Tu-22 بود و در زمان جنگ ایران-عراق هم این کشور، استفاده نسبتاً گسترده ای از این بمب افکن علیه ایران به عمل آورد. هواپیمای Tu-22M، یعنی بمب افکن مورد بحث این مقاله، از نظر ساختار کلی و البته نام شاید به Tu-22 شباهت هایی داشته باشد، اما توپلوف 22 مدل ام که به بک فایر مشهور است، اساساً هواپیمای دیگریست.



بمب افکن مافوق صوت Tu-22M از مدل های اولیه
توپولف Tu-22M چگونه به وجود آمد
پس از طراحی بمب افکن Tu-22 هیئت طراحی توپولف کار را بر روی طرح بمب افکنی بر پایه ی بلایندر آغاز کرد. توپولف از ابتدا می خواست با تغییر زاویه پسگرایی بال ها و نصب موتورهای جدید با قدرت افزون تر نمونه ای اصلاح شده از Tu-22 را ارائه دهد. این طرح، طرح شماره 106 نام گرفت اما چندان که باید و شاید موفق نبود. شرکت توپولف طرح شماره 125 که بمب افکنی با بردی بیش از 4.800 کیلومتر و سرعتی بالغ بر 2.500 کیلومتر بر ساعت بود را نیز در سال 1962 به دولت آن زمان شوروی ارائه کرد. پس از تحلیل های فراوان، طرح 125 شرکت توپولف رد و طرح T-4 شرکت سوخو مورد قبول واقع گردید. با این که امیدها برای شرکت توپولف داشت به تدریج از بین می رفت، اما این شرکت دوباره دست به طراحی جدیدی با کد 145 زد. طرح 145 هواپیمایی اصلاح شده بر پایه ی Tu-22 بود که توانایی انجام ماموریت ها را چه در سرعت های زیر صوت و چه در سرعت های بالای صوت داشت. برای آن که حداقل نیاز های این هواپیما برای برد آن مرتفع شود، نیاز به استفاده از بال های متغیر بود تا طرح 145را تبدیل به بمب افکنی با انعطاف پذیری بالا و قابلیت پرواز در هر شرایط سرعت پروازی بنماید. بر اساس پیش بینی ها، هواپیمای جدید سرعتی بالغ بر 2.300 کیلومتر بر ساعت و بردی بین شش تا هفت هزار کیلومتر داشت. پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت.

بمب افکن Tu-22M3 که زاویه پسگرایی بیشتر بال های آن به خوبی مشهود است
توپولف Tu-22M چگونه بمب افکنی بود
با معرفی بمب افکن سوپر سونیک بک فایر، آرزوهای نیروی هوایی شوروی برای داشتن بمب افکنی مدرن و در حد و اندازه های بمب افکن B-1B آمریکایی به بار نشست. بک فایر برای نخستین بار در سال 1969 در کازان مشاهده شد. برای نخستین بار در سال 1971 در آسمان رامنسکوی، در شرق مسکو بک فایر اقدام به انجام سوختگیری هوا به هوا کرد. این مسئله اگر شاید در وهله ی اول چندان هم مهم نباشد، اما همین عمل سوختگیری هوایی به منزله تهدیدی جدی برای آمریکا بود. توپولف برد این هواپیما را 2.200 کیلومتر اعلام کرده بود، در حالی که CIA معتقد بود برد این هواپیما می بایست از چهار هزار کیلومتر بیشتر باشد. DIA هم برد هواپیما را بدون سوختگیری AA، در حدود پنج هزار کیلومتر اعلام کرده بود. اگر به این برد زیاد، سوخت گیری هوا به هوا هم اضافه می شد، بک فایر به یک بمب افکن میان قاره ای به خصوص با توان حمله به کشوری چون آمریکا تبدیل می شد. بک فایر از موضوعات مورد بحث سران دو کشور شوروی و آمریکا در مذاکرات سالت 2 بود؛ هر چند که شوروی در این مذاکرات پذیرفت تا به جهت اطمینان از عدم حمله اتمی به کشور آمریکا، لوله ی سوختگیری هوایی Tu-22M را حذف نماید، اما روس ها چندی بعد این لوله ها را دوباره نصب کردند.

Tu-22M0- Backfire A- نخستین مدل بمب افکن بک فایر که به دلیل کارائی پایین تنها دو فروند از آن تولید شد. این دو فروند برای مقاصد آموزشی در سال 1973 به مرکز تمرینات هوایی منتقل شدند.
Tu-22M- Backfire A- اولین فروند از بمب افکن بک فایر که که کارائی و عملکرد آن مثبت تشخیص داده شده و ورود نمونه های بعدی آن به خدمت صحیح و به جا ارزیابی گردید.
Tu-22M2- Backfire B- مدل B بمب افکن بک فایر، اولین مدل از این بمب افکن سنگین بود که دستخوش اصلاحاتی در مقیاس بزرگ شد. این مدل به موتورهای نیرومند تر NK-22 مجهز گردید و برد آن به صورت رسمی تا پنج هزار و صد کیلومتر و بالاترین سرعت آن تا 1.800 کیلومتر بر ساعت افزایش یافت. این نمونه برای نخستین بار می توانست تا سه فروند موشک هوا به سطح Kh-22 را در زیر بدنه خود حمل نماید. اگر چه این مدل سیستم تعقیب اتوماتیک عوارض زمین را نداشت، اما مع الوصف قادر بود به خوبی از پس پرواز در ارتفاع پایین هم برآید. تعداد 211 فروند از این مدل در فاصله ده سال، یعنی بین سال های 1973و 1983 تولید شد. در همان ابتدای تولید، موتورهای جدیدتر NK-23 هم معرفی گردیدند که اصولاً نمونه های تقویت شده موتورهای قبلی بودند، اما این نمونه از موتورهای جدید به هدف های مورد انتظار دست نیافتند. گفتنی است که نخستین پروازهای آزمایشی این مدل از Tu-22M از سال 1973 شروع شد.
Tu-22M2Ye- Backfire B- مدل Ye بک فایر نمونه ای از بک فایر بی بود که مجهز به موتورهای جدید NK-25 و سیستم پیچیده کنترل پرواز شده بود. اما باز هم این تغییرات انتظارات را برآورده نکرد و این طرح هم همچنان مسکوت ماند.
Tu-22M3- Backfire C- به جرات می توان گفت که این مدل، پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید دراز تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش یافت. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را نیز مرتفع نمود. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر آن چه M2 حمل می کرد، اسلحه های مختلف را حمل نماید. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند.
Tu-22MR- اگرچه با ورود ماهواره های فضایی به عرصه ماموریت های جاسوسی هواپیماهای شناسایی تقریباً از رده خارج شدند، اما نمونه های انگشت شماری از Tu-22M3 ها برای انجام ماموریت های شناسایی بهینه سازی شدند. در Tu-22MR محفظه های نگهداری بمب جای خود را به سنسورها و حسگرهای مفصل هوایی داده اند. با تمام این اوصاف، در توانایی اخلال گری سیستم های الکترونیکی دشمن یا ECM نه مدل M2 و نه مدل M3 یا MR چندان موفق نبوده اند و همیشه برای تکمیل این نقش، هواپیماهای اسکورت دیگری که باید به عنوان مکمل به عملیات اضافه شوند، الزامی بوده اند.


بمب افکن توپولف Tu-22M در حال حمل یک فروند موشک کیچن
به احتمال فراوان ساخت بمب افکن قدرتمند B-1B لنسر آمریکایی، واکنشی نسبت به ساخت بک فایر بوده است. بک فایر درست مخالف بسیاری از بمب افکن های رده خود، دارای پیکربندی ویژه ای است، چنان که موتورهای توربوفن آن در داخل و قسمت های کناری بدنه واقع شده اند. این ترکیب، بک فایر را بیشتر به یک جنگنده عظیم الجثه مشابه می سازد تا یک بمب افکن استراتژیک. بک فایر چهار خدمه دارد، یک خلبان در قسمت جلو سمت چپ، کمک خلبان در قسمت جلو سمت راست، افسر ارتباطات در قسمت عقب سمت چپ و یک افسر ناو بر در قسمت عقب سمت راست که البته افسران قسمت عقب کابین هیچ دیدی نسبت به جلوی هواپیما ندارند، اگر چه پنجره های کناری وسیع و بزرگی برای آنان در نظر گرفته شده است. تا کنون هیچ بک فایری به کشورهای خارجی صادر نشده است، اگر چه کشورهایی مثل ایران و چین در سال های 1990 علاقه فراوان خود را به داشتن این بمب افکن در خدمت نشان داده اند. هر چند گزارش هایی هم مبنی بر پیشنهاد این بمب افکن به کشور هند، مجهز به موشک های نزدیک برد Kh-15S وجود دارد. با تمام اوصاف، روسیه هنوز هم بزرگترین پرواز دهنده بمب افکن مشهور دوران جنگ سرد یعنی بک فایر است و این هواپیما به دلیل لغو پروژه T-60S به دلیل هزینه های زیاد تا آینده نامعلوم به عنوان بمب افکن اول استراتژیک روسیه در خدمت باقی خواهد ماند.

نظر یادتون نره ه ه ه ه

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 16

|

تعداد امتیازدهندگان : 6

|

مجموع امتیاز : 6

هواپیمای بی 1بی، از خانواده بمب افکن های سنگین وزن آمريكايی است که به عنوان جایگزینی برای هواپیمای بی 52 تولید شد. مدتها تفکر بر این بود که باید جانشینی شايسته که بتواند به خوبی از عهده وظیفه بمب افکن قدیمی و پا به سن گذاشته بی 52 بر آید، طراحی و توليد شود.

بمب افكن سنگين وزن B1-B در نمايي از روبرو
چرا که هواپیمای بوئینگ 52، بمب افکنی بسیار قدیمی و متعلق به دهه پنجاه بود که تکافوی نیازهای نیروی هوایی را نمی کرد و همه روزه چند عدد از آن ها به جمع هواپیماهای از رده خارج شده با بازنشسته به موزه های هوایی سپرده می شدند. به خصوص با اعلام طرحی جدید برای بمب افکنی مدرن ملقب به بلک جک توسط شوروی سابق، دیگر برای نیروی هوایی آمریکا بمب افکن های پیر بی 52 حرفی برای گفتن نداشتند. در این جا بود که با ارئه طرح هواپیمای فوق مدرن B1-A، کارخانه راک ول اینترنشنال وظیفه تولید آن را بر عهده گرفت، اما پس از چندی، متخصصان متوجه آسیب پذیری بسیار بالای این بمب افکن در مقابل رادار شدند و در نتیجه تصمیم بر آن گرفته شد که گونه ای جدیدتر با امکانات بیشتر و ویژگی رادار گریزی بیشتر عرضه شود.

آتش پس سوز موتورهای قدرتمند B1-B
نهایتاً موجب طراحی و تولید هواپیمای B1-B شد. هواپیمای B1-B یک بمب افکن دوربرد و میان قاره ای است که قابلیت شلیک انواع موشک های هوا به سطح ASM مانند کروز و بازه گوناگونی از بمب های همه منظوره و یا هدایت شونده و بمب های هسته ای را نیز دارا است. این بمب افکن بسیار پیشرفته، می تواند بدون سوخت گیری مجدد، از یک قاره به قاره ای دیگر سفر کند، ماموریت خود را انجام داده و سپس مراجعت کند. یکی از ویژگی های چشم گیر این بمب افکن، بالهای متغیر آن است که از تکنولوژی جمع شوندگی برای سرعت های بالا استفاده می کند.

بمب افكن B1-B يك هواپيماي رادار گريز است
در این فناوری، با عقب رفتن بال ها در سرعت های بالا، فشار وارده بر آنها کم شده در نتیجه از میزان پسای اضافی که بالها در سرعت های بالا تولید می کنند کاسته می شود. مزیت دیگر بال متغیر این است که برای برخاست، می تواند بالهای خود را به میزان حداکثر باز کرد تا با سرعت کمتری توانایی تیک آف وجود داشته باشد. هواپیمای B1-B از چهار موتور توربوفن F-101 GE با سیستم پس سوز استفاده می کند که توانایی کشش هر یک حدود 13500 کیلوگرم است. به دلیل داشتن چنین موتورهای قدرتمندی است که این هواپیما را می توان جز هواپیماهای مافوق صوت به حساب آورد، چرا که این بمب افکن می تواند با سرعت حداکثر 1.2 ماخ در سطح دریا پرواز کند که از این لحاظ نیز برتری قابل توجهی نسبت به هواپیمای B-52 دارد. این هواپیما طولی قریب به 44 متر داشته و عرض آن با بالهای کاملا باز حدود 40 متر بوده و با بالهای بسته به حدود 23 متر می رسد. حداکثر وزن برخاست این هواپیما بالغ بر 200 تن است که رقم جالبی است.

خروجی موتورهای نيرومند بمب افكن B1-B
اولین مدل این هواپیما در سال 1985 تحویل شد و بعد از آن از سال 1986 به خدمت نیروی هوایی آمریکا در آمد و تا به امروز در سمت خود باقی است، هر چند که به تدریج ظهور بمب افکن هایی چون B-2 عرصه را بر وی تنگ کرده اند. این هواپیما برای پرواز به چهار خدمه شامل خلبان اصلی، افسر تهاجم، افسر دفاع نظامی و فرمانده هواپیما نیاز دارد. همچنین سقف پروازی این هواپیما، يعنی حداکثر ارتفاعی که هواپیما قابلیت پرواز را دارد) حدود 9100 متر یا 30000 فوت است. قیمت این هواپیما حدود 200 میلیون دلار است که رقم واقعاً سر سام آوری براي دارنده آن است و هزینه نگهداری آن نیز نسبتاً چیزی از قیمت آن کم ندارد. البته برنامه هایی برای بهینه سازی و بهبود بخشی از امکانات و توانایی های این بمب افکن قدرتمند و مخوف در دست تکمیل است که تا چند ماه آینده کامل شده و باز شاهد هواپیمای بمب افكن پیشرفته تر و توانمندتری از پیش باشيم.

 

 

نظر یادتون نره ه ه ه ه

 

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 8

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3

TU-160 BLACKJACK



قرار بود توپولف ،۱۶۰ قدرتمندترین هواپیمای بمب افکن روسیه، در ۱۸ دسامبر ،۱۹۸۱ همزمان با سالروز تولد «لئونید برژینف»، رئیس جمهور وقت شوروی برای انجام نخستین پرواز آزمایشی در آسمان جلوه گر شود، اما سه هفته پیش از این تاریخ، که در حقیقت روز قدرت نمایی نظامی – هوایی شوروی در مقابل ساخت هواپیمای B-1 آمریکا محسوب می شد، ماهواره جاسوسی آمریکا، در حرکتی تمسخر آمیز آخرین اطلاعات محرمانه ساخت این بمب افکن را منتشر کرد و در مطبوعات خود نام «بلک جک» black jack بر آن گذاشت.

این تنها ترفند برای کاستن وجهه نظامی – هوایی شوروی نبود، بلکه در نخستین پرواز آزمایشی، یکی از دو نمونه توپولف ۱۶۰ در حین پرواز ناپدید شد و باز رسانه های جهان، خصوصا آمریکا و شوروی را فاش کننده اندوه دوم دولتمردان شوروی کرد.

گمان می رفت ساخت توپولف ۱۶۰ که برگرفته از توپولف ۱۴۴ و میازیشچف M-18 و سو خو بود به شرکت میازیشچف سپرده شود، اما به منظور کم کردن هزینه ها و صرفه جویی در زمان آزمایش ها ساخت بلک جک به شرکت توپولف سپرده شد و سرپرستی پروژه را نیز و. ن. بینژنیوک بر عهده گرفت.



به رغم تمامی مشکلات، ساخت بلک جک در ۱۹۸۴ در کارخانه گوربانف کازان، تحت نظر نیروی هوایی شوروی آغاز شد. در ابتدا قرارداد روی ساخت ۱۰۰ فروند توپولف ۱۶۰ بسته شد، اما با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، ساخت توپولف ۱۶۰ با ۲۵ فروند خاتمه یافت. در کشاکش رویدادهای تاریخی فروپاشی شوروی، ۱۹ فروند از توپولف ۱۶۰ و ۲۱ فروند توپولف ۹۵ (Tu- 95 MSBears) در هنگ ۱۸۴ اوکراین نگهداری شد تا اینکه کارخانه گوربانف کازان دستور تکمیل پروژه توپولف ۱۶۰ را از وزارت دفاع روسیه دریافت کرد. «نیل هیرولین»، مدیر این کارخانه هزینه تکمیل پروژه را ۴۵ میلیون روبل اعلام کرد و این مبلغ با کمترین مخالفتی از سوی وزارت دفاع روسیه پذیرفته شد. در همان روزها دولت روسیه تمامی سعی و تلاش خود را برای بازپس گیری توپولف های ۱۶۰ از اوکراین به کار بست و اوکراین را با انعقاد یک قرارداد موظف کرد تا در قبال بدهی دریافت گاز، توپولف های ۱۶۰ و ۹۵ را به روسیه بازگرداند. حال روزگار برگشته بود؛ اوکراین فروشنده توپولف ها و روسیه خریداری بود که سر قیمت و قرارداد باید چانه می زد. این قرارداد تیتر یک بسیاری از روزنامه های روز ۲۳ فوریه ۱۹۹۵ روسیه را به خود اختصاص داد و طنز مطبوعات روسیه شد. اما هدف روسیه جدی تر از آن بود که به مسائل حاشیه ای بپردازد. کمتر از دو سال قرارداد اوکراین – روسیه وارد مرحله اجرایی شد و در ۱۹ ژوئن ،۱۹۹۶ دینکین، رئیس نیروی هوایی روسیه موفق به بازدید توپولف های ۱۶۰ و ۹۵ روسیه در خاک اوکراین شد. گزارش او از وضعیت هواپیماها خرسند کننده نبود. او به مقامات ارشد خود نوشت: متاسفانه هواپیماها در چنان وضعیت بدی قرار دارند که به سختی می توان از آنها استفاده کرد. از این رو خریداری توپولف ها باز به تعویق افتاد و اندکی از التهاب های مطبوعات روسیه کاست.

اوکراین که از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی درصدد بود از این بمب افکن های پرسروصدا و خبر ساز خلاصی یابد، در جولای ،۱۹۹۹ وزیر دفاع خود، کوزموک را در صحنه مطبوعات ظاهر کرد تا اعلام کننده آمادگی رسمی کیف برای ارائه «۱۰ بمب افکن استراتژیک توپولف ۱۶۰ و ۱۵ فروند توپولف ۹۵» به جای بدهی گاز به روسیه باشد.

در ۱۲ اکتبر ۱۹۹۹ نیز نیروی هوایی روسیه صراحتاً اعلام کرد «موافقتنامه روسیه – اوکراین این اجازه را به اوکراین می دهد که با تحویل ۱۱ بمب افکن استراتژیک بخشی از بدهی چند میلیونی مربوط به انرژی گازش را بپردازد. » اما مذاکرات چند دوره ای به دلیل اختلاف بر سر قیمت گذاری توپولف ها نهایتاً به پیمان نامه ای شامل تحویل ۸ فروند توپولف ۱۶۰ و ۳ فروند توپولف ۹۵ شد. باقی بدهی گاز اوکراین نیز با تحویل ۱۱ بمب افکن استراتژیک و ۶۰۰ موشک هوا به هوا در اواسط فوریه ۲۰۰۲ به روسیه پرداخت شد. (قیمت پیشنهادی اوکراین ۲۵ میلیون دلار برای هر فروند بود).

در اجرای مرحله اول پیمان نامه ابتدا ۲ بمب افکن توپولف ۱۶۰ از پایگاه پریلوکی در منطقه چرنیکوف اوکراین به پایگاه هوایی انگلس روسیه پرواز کرد و موشک های هوا به هوا نیز از طریق راه آهن به روسیه منتقل شد. ۳ بمب افکن توپولف ۹۵ و ۶ توپولف ۱۶۰ نیز از اکتبر ۱۹۹۹ به روسیه بازگردانده شد.

و امروز توپولف ۱۶۰ یا همان بلک جک با پشتی خمیده و سری باریک، بال های متغیر که ۴ موتور توربوفن SAMARA-NK 32TRDDF زیر آن قابل جاسازی است، همچنان قدرتمندترین بمب افکن نظامی روسیه محسوب می شود.

بال های متغیر که از ۲۰ تا ۶۵ درجه قابل حرکت هستند به TU-160 این امکان را می دهد که با سرعتی مافوق صوت و مادون صوت پرواز کند. بلک جک قادر است در هر ثانیه ۶۰ تا ۶۰ متر صعود عمود داشته باشد و به ارتفاع هایی تا ۱۵ هزار متر دست یابد. همچنین در حین پرواز می تواند به وسیله دو هواپیمای سوخت رسان IL-78 و ZMS-2 سوخت گیری کند و پروازی بدون توقف داشته باشد.

دو محفظه تسلیحاتی بلک جک توانایی حمل موشک ها و بمب هایی از قبیل موشک استراتژیک کروز، موشک کوتاه برد هدایت شونده SRGM و بمب های اتمی و غیراتمی را دارد. موشک های کوتاه برد هدایت شونده و استراتژیک کروز به توپولف ۱۶۰ قدرت حمله اتمی به هدف های ثابت از پیش تعیین شده را می دهد. هر چند که امروز با تکمیل پروژه و مسلح شدن به تجهیزات غیر اتمی مدرن، امکان حمله به اهداف متحرک و تاکتیکی را نیز یافته است.

توپولف ۱۶۰ به ترکیبی از دو سیستم پیشرفته هوانوردی و هدف گیری مجهز است که متشکل از رادار (برای شناسایی اهداف زمینی و دریایی در مسافت های طولانی)، دستگاه های هدف گیری، بمب نوری – الکترونیکی و سیستم رهگیری زمینی است.

بلک جک به صندلی پرتاب شونده K-36DM نیز مجهز است.

تجهیزات کابین خلبان از نوع الکترو مکانیکی است و اهرم های کنترل موتور هواپیما بین صندلی های خلبان تعبیه شده است. حتی یک محل استراحت برای خلبان، یک سرویس بهداشتی و یک محفظه برای گرم کردن غذا در محوطه داخلی هواپیما منظور شده است.

آخرین تحقیقات روی بلک جک برای طراحی سکوی معلق حمل بورلاک [Burlak= وسیله نقلیه معلق فضایی که برای حمل محموله هایی به وزن ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلوگرم در مناطق قطبی و در ارتفاع ۵۰۰ تا ۶۰۰ کیلومتر از سطح دریا استفاده می شود] معطوف شد. در این طرح بورلاک که موتوری با سوخت جامد و بال مثلثی شکل دارد، زیر بدنه بلک جک جاسازی می شود.
مشخصات
نام _________________________________________توپو� �وف-۱۶۰
وظیفه ______________________________________ بمب افکن استراتژیک لانگ رنج
کشور سازنده ________________________________ روسیه
طراح _______________________________________ شرکت توپولوف
سازنده _____________________________________ هواپیما سازی کازان
مبنای قدرت _________________________________ ۴ موتور توربوفن مدل

SAMARA-NK 32TRDDF
فشار موتور __________________________________ ۲۵۰۰۰ کیلو گرم (هرکدام)
طول _______________________________________ ۱/۵۴ متر
ارتفاع ______________________________________ ۱/۱۳ متر
طول بالها ____________________________________ حداقل ۶/۳۵ متر و حداکثر ۷/۵۵
سرعت ______________________________________ ۲۲۰۰ کیلومتر بر ساعت
سقف پرواز ___________________________________ ۱۶۰۰۰ متر
وزن (خالی) ___________________________________ ۰۰۰/۱۱۰ کیلوگرم
وزن سوخت ___________________________________ ۶۰۰/۱۴۸ کیلوگرم
حداکثر وزن هنگام برخواست ______________________ ۰۰۰/۲۷۵ کیلوگرم
بار معمولی ___________________________________ ۰۰۰/۹ کیلوگرم
حداکثر بار ____________________________________ ۰۰۰/۴۰ کیلوگرم
رنج پروازی ___________________________________ ۰۰۰/۱۴ کیلومتر(بار معمولی)
۵۰۰/۱۰ کیلومتر (حداکثر بار)
سقف سرویس _________________________________ ۰۰۰/۱۵ متر
سرعت صعود __________________________________ ۶۰ الی ۷۰ متر در ثانیه
خدمه ________________________________________ ۴ نفر
قیمت ________________________________________ ؟؟؟
سال شروع به ساخت __________________________ ۱۹۷۵ م
اولین پرواز ___________________________________ ۱۹/۱۲/۱۹۸۱ م
تولید انبوه ____________________________________ ۱۹۸۴ م
تسلیحات _____________________________________
۱۲ عدد موشک اچ-۵۵ و یا ۲۴ عدد اچ-۱۵ ، اچ-۵۹ ، اچ-۳۵ ، اف آ بی ۵۰-۷۰-۱۰۰-۲۵۰-۵۰۰-۱۵۰۰ ، کاب ،

اما خبری تازه:

ارتش روسیه مجهز به بمب افکن تو-۱۶۰ می شود

“الکساندر زلین” فرمانده کل نیروهای هوایی فدراسیون روسیه سه شنبه به خبرنگاران اطلاع داد که یک بمب افکن استراتژیک دیگر از نوع “توپولف-۱۶۰″ در ماه آپریل به نیروهای هوایی کشور عرضه می شود.وی افزود که پیشبینی می شود در سال جاری ۳-۴ فروند از این نوع هواپیما به نیروهای هوایی تحویل داده شوند.هم اکنون در نیروهای هوایی فدراسیون روسیه ۱۵ فروند توپولف-۱۶۰ وجود دارد. در کل طی چند سال آینده قرار است تعداد این بمب افکن ها به ۳۰ فروند رسانده شود.
 

 

 

نظر یادتون نره ه ه ه ه

:: موضوعات مرتبط: نیروی هوایی , ,

|

امتیاز مطلب : 9

|

تعداد امتیازدهندگان : 3

|

مجموع امتیاز : 3