بسم الله الرحمن الرحیم  






بوئینگ  CH-46 ملقب به شوالیه دریا یک هلی کوپتر برد متوسط می باشد که برای تفنگداران نیروی دریایی ایالات متحده توسعه یافته است .اولین و مهمترین هدف ساخت این هلی کوپتر حمایت و پشتیبانی از نیرو های حمله کننده و خط مقدم می باشد و مدل اولیه آن یعنی  CH-46A  نیز در سال 1962 اولین پرواز خود را انجام داد و در سال 1965 به خدمت سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده درامد . در سال 1971 با ساخت بیش از 500 فروند ، کار ساخت این پرنده در تمامی مدل ها متوقف گردید .در حال حاضر شوالیه دریا به تدریج و با آهنگی کند ، جای خود را به  MV-22 Osprey می دهد .این هلیکوپتر بیشتر جهت پشتیبانی از تفنگداران دریایی و عملیاتهای نجات و جستجو همچنین عملیاتهای امدادی مشغول خدمت میباشد.




  MV-22 Osprey      


در سال 2004 یگان ترابری نیروی دریایی ایالات متحده این پرنده را بازنشسته و به جای آن از هلی کوپتر MH-60S   ملقب به Knighthawk  استفاده کرد .کشورهای استفاده کننده از این هلی کوپتر عبارتند از :ژاپن ، عربستان ، سوئد و همچنین تعدادی از آن در خدمت نیروهای حافظ صلح می باشد .نمونه تجاری این پرنده به عنوان Vertol شناخته شده است .شوالیه دریا از دو موتور توربو شفت T58-GE-8 ساخت شرکت جنرال الکتریک که دارای 1250 اسب بخار است بهره می برد و همچنین دارای دو روتور  می باشد که موتورها در دو طرف روتور عقب نصب شده اند .همچنین این هلی کوپتر می تواند در صورت اظطراری و با داشتن تنها یک موتور به پرواز ادامه دهد .تعداد خدمه این هلی کوپتر شامل 5 نفر که عبارتند از :2 نفر خلبان ، 1 نفر فرمانده ،1 نفر مسئول تیر بار ، 1 نفر کمک  تیربار چی می باشد .




MH-60S

CH-46 توانایی حمل و جا به جایی 17 سرباز کاملا مسلح در عملیات های نظامی و پشتیانی و حمل 1850 کیلوگرم بار را دارد و در صورت بلند کردن اجسام و وسایل ( از طریق اویزگاه هایی که در زیر بدنه پرنده نصب می باشد )تا وزن 4500 کیلوگرم را می تواند حمل کند .شوالیه سیاه جهت پشتیبانی و دفاع از دو تیربار 12.7 میلی متری در دو طرف و یک تیر بار 7.62 میلی متری در انتهای هلی کوپتر ( قسمت مدخل ورودی )استفاده می کند .


انواع مدل ها :


CH-46A : مدل اولیه آن که در مجموع 160 فروند از آن تولید شد .

UH-46A  :این مدل برای ناوگان حمل و نقل نیروی دریایی امریکا در سال 1964 ساخته شد و در ناوهای هلی کوپتر بر و کشتیها مورد استفاده قرار گرفت

CH-46D: مدل بهبود یافته برای تفنگداران دریایی ایالات متحده ، مجهز به پره روتور اصلاح شده و موتور های قدرتمند تر که هر کدام دارای 1400 اسب بخار نیرو بود  و توانایی جا به جایی 3100 کیلو گرم بار و حمل 25 سرباز را داشت که تحویل آن از سال 1966 آغاز شد .

UH-46D : یک هلیکوپتر چند منظوره جهت پشتیبانی و حمل ونقل در نیروی دریایی  که شبیه مدل CH-46D بود .

CH-46F : این آخرین نمونه از شوالیه سیاه می باشد که دارای تجهیزات ناوبری پیشرفته تر و رادار ارتقا یافته است و در فواصل میان سال های 1968 تا 1971 تحویل نیروی دریایی گشت .

CH-46E : مدا ارتقاء داده شده که مجهز به پره های روتور جدید ، بدنه تقویت شده و موتور هایی با قدرت 1870 اسب بخار بود و 275 فروند از CH-46 های USMC به این استاندارد ارتقاء پیدا کردند .

CH-113 : ملقب به لابرادور ( Labrador ) که نسخه کانادایی می باشد و در عملیات های جست و جو و نجات به کار می رود .

CH-113A : این مدل جهت پشتیبانی و جابجایی سربازان و حمل محموله های نظامی کانادا استفاده می گردد .







مشخصات :


کشور سازنده : ایالات متحده آمریکا

شرکت سازنده : بوئینگ

سال ورود به خدمت : 1965

تعداد خدمه : 5 نفر

طول : 13.92 متر

طول روتور : 16 متر

ارتفاع : 5.1 متر

وزن خالی : 7 تن

بیشترین وزن : 11 تن

موتور :  دو دستگاه توربو شفت مدل T58-GE-8 ساخت جنرال الکتریک

قدرت موتور : 1250 اسب بخار ( برای هر موتور )

ماکزیمم سرعت : 265 کیلو متر بر ساعت

حداکثر برد : 680 کیلومتر

برد رزمی : 300 کیلومتر

اسلحه : 2 قبضه تیربار 12.7 میلی متری و یک قبضه تیربار 7.62 میلی متری

توانایی نفربرها در حمل و نقل سریع سربازان در نقاط مختلف خطوط نبرد، از خطوط تدارکاتی گرفته تا خط مقدم نبرد و حتی درون استحکامات دشمن، باعث شد تا کارشناسان نظامی به این وسایل نقلیه نظامی لقب " تاکسی میدان نبرد " بدهند.

استفاده از خودروهای زره پوش به عنوان حمل کننده سربازان در میادین جنگ برای اولین بار در زمان جنگ اول جهانی مطرح شد. در آن زمان با توجه استفاده گسترده از انواع مسلسل ها و توپخانه های سنگین توسط طرفین درگیر میدان نبرد به مکانی بسیار خطرناک برای نیروهای پیاده تبدیل شده و در نتیجه آن تلفات واحدهای پیاده نظام بسیار گسترش یافت.

اولین نفربرهای زره پوش که به صورت عملیاتی وارد خدمت شدند مدلهای " مارک 9 " در ارتش انگلستان بودند. این نفربرها بر پایه تانکهای "مارک 5" انگلیسی طراحی شده بودند تا بتوانند نیروهای پیاده را در طول میدان نبرد حمل کرده و از آنها در برابر گلوله ها و ترکش ها حفاظت کنند.

این روش در جنگ دوم جهانی نیز دنبال شد و تعداد زیادی از نفربرهای زره پوش مختلف در ارتش های متفقین و متحدین وارد خدمت شدند. این نفربرهای زره پوش عمدتا بر پایه کامیونها و خودروهای چرخ دار طراحی می شدند که چرخ های آنها با شنی جایگزین شده و بدنه آنها نیز زره پوش می شد.

ظهور نفربرها در میدان نبرد به تولد گونه جدیدی از واحدهای پیاده نظام به نام "پیاده نظام موتوریزه" منجر شد. این واحدها سوار بر نفربرهای خود شده و با سرعتی به اندازه تانکها حرکت کرده و در نقاط مختلف میدان نبرد حاضر می شدند. به همین دلیل بسیاری از کارشناسان از نفربرها به عنوان "تاکسی های میدان نبرد" یاد می کنند. این نفربرها معمولا برای حفاظت از نیروهای پیاده به انواع تیربار و یا نارنجک اندازها مسلح می شدند.

در سالهای پیش از پیروزی انقلاب اسلامی چندین گونه از نفربرهای زرهی به سازمان رزم نیروهای مسلح ایران اضافه شد که در طول 8 سال دفاع مقدس مورد استفاده نیروهای نظامی کشورمان قرار گرفت. عمده نفربرهای خارجی وارد شده به کشور ما نفربرهای سری " BTR-60 " ، " BMP-1 " ، " BMP-2 " ساخت شوروی سابق و نفربر زرهی " M113 " ساخت ایالات متحده آمریکا بودند. در این مطلب شما را با این نفربرها و همچنین بروز رسانی های انجام شده بر روی آنها در سالهای اخیر توسط صنایع داخلی آشنا می کنیم.

BTR-60
در اواخر دهه 1950 میلادی ارتش اتحاد جماهیر شوروی سابق به یک نفربر چرخ دار برای جایگزین زره پوشهای سری BTR 152 خود داشت. این خودرو که " BTR-60 " نام داشت برای اولین بار در سال 1963 میلادی در جریان رژه نیروهای مسلح شوروی توسط عموم و وابستگان نظامی خارجی رویت شد.

در یک نمای کلی، " BTR-60 " یک نفربر 8 چرخه با قابلیت حمله 3 نفر خدمه و 8 سرباز مسلح است. طول این خودرو 7.5 متر، عرض آن 2.8 متر و ارتفاع آن نیز 2.3 متر است. این نفربر دارای قابلیت عبور از موانع آبی مثل انواع رودخانه ها را نیز دارد و برای این منظور با یک سیستم پیشران مجزا که در عقب این خودرو نصب شده است مجهز شده است.

این نفربر در داخل به سه بخش تقسیم شده است که عبارت است از: بخش خدمه خودرو، بخش سربازان و بخش سیستم پیشرانه که به ترتیب در درون این خودرو نصب شده است. بدنه این زره پوش از جنس فولاد ساخته شده است و بر اساس گزارشات موجود در برابر گلوله های 7.62 میلی متری و همچنین انواع ترکش ها مقاوم است.

در بحث تسلیحات نیز روسها خود به صورت سنتی این نفربر را با یک تیربار مدل KPVT با کالیبر 14.5 میلی متر یا تیربار مدل DShK با کالیبر 12.7 به عنوان سلاح اصلی و یک یا دوقبضه تیربار PKT با کالیبر 7.62 میلی متر به عنوان سلاح ثانویه مسلح می کردند.

مشخص است که این گونه از نفربرها عمدتا برای همراهی یگان های زرهی مجهز به تانکهای سنگین طراحی شده اند تا بتوانند با پیشروی در پناه این تانکها سربازان را به خطوط اصلی برسانند. در دوره رژیم پهلوی و خصوصا در دهه 1960 میلادی با روی کار آمدن دموکراتها در آمریکا، انتقادات زیادی متوجه رژیم شاه شد و بعضی از کارشناسان و دولتمردان این کشور سعی کردند تا به نوعی جلوی کمکهای نظامی بیشتر آمریکا به ایران را سد کنند. در این برهه بود که شاه ایران دست به یک حرکت متقابل زده و در یک اقدام بیشتر نمایشی دست به خرید مقداری تجهیزات نظامی از اتحاد شوروی و بعضی از کشورهای بلوک شرقی زد.

نفربرهای سری BTR -60 نیز بخشی از این خرید تسلیحاتی بودند که به قصد تحت فشار قرار دادن بیشتر آمریکا برای حمایت از رژیم شاه انجام شد. در حقیقت شاه ایران می خواست با این حرکت متقابل آمریکا را برای فروش سلاح های بیشتر تحت فشار قرار دهد.

نفربرهای سری " BTR-60 " در سالهای جنگ تحمیلی به حمل و نقل سربازان و تجهیزات مورد نظر آنان در خطوط اولیه میدان نبرد پرداختند. در سالهای پس از پایان جنگ تحمیلی و با توجه رویه صنایع دفاعی مبنی بر ارتقاء وسایل موجود طرح هایی برای استفاده بهینه تر از این وسیله نقلیه چابک طرح شده است.

با نگاهی به تصاویر موجود در خبرگزاری های داخلی می توان به این تیجه رسید که فرماندهان نظامی ایران با نصب توپهای ضد هوایی سری ZSU – 23 -2 تصمیم گرفته اند که یک گونه از سامانه پدافند هوایی متحرک را در اختیار نیروهای پیاده و زرهی قرار دارند. حقیقت این است که تجربه جنگهای اخیر در منطقه نشان داده است که کشورهای غربی در هر جنگی حساب خاصی را برای بالگردها به عنوان ابزاری برای حمله و نابود کردن قوای زمینی طرف مقابل باز کردند . استفاده گسترده آمریکایی ها از بالگردهای سری آپاچی و یا سوپر کبری در افغانستان و عراق نشان دهنده این استراتژی است.

با استفاده از مدلهای موجود از این سامانه ضد هوایی در صنایع دفاعی که با سامانه های هدف گیری دیجیتال و یا موشکهای دوش پرتاب ترکیب شده و بر روی نفربرهای " BTR-60 " مستقر شده اند می توان یک پوشش هوایی نسبی را در ارتفاع پایین برای واحدهای زمینی فراهم کرده و دست به ناامن کردن فضا برای پرنده های مهاجم حریف در ارتفاع پایین زد.

در صورت لزوم حتی می توان با پایین آوردن توپهای 23 میلی متری از آنها به عنوان یک سلاح سرکوب کننده در برابر واحدهای پیاده دشمن استفاده کرد. مسلما گلوله 23 میلی متری که برای ساقط کردن هواگردهای گوناگون طراحی شده است شجاع ترین سربازان دشمن را نیز مجبور به پنهان شدن می کند!

M113
نفربر زره پوش دیگری که در نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران حضور مشخص و قابل لمس دارد، نفربر M113 ساخت کمپانی " FMC " در ایالات متحده آمریکا با نرخ تولید بیش از 80 هزار دستگاه در گونه مختلف یکی از مشهورترین و پرتولیدترین گونه های نفربر نه فقط در جهان غرب و بلکه در سرتاسر دنیا می باشد.

در واقع این نفربر از دهه 1960 تا اواخر دهه 1980 میلادی به عنوان ستون فقرات واحدهای پیاده نظام مکانیزه نیروی زمینی آمریکا عمل کرده و موفق بسیار خوبی را نیز در بازار صادرات بدست آورد. این نفربر در هر 5 قاره دنیا حضور داشته و به صورت فعال مورد استفاده قرار می گیرد. از همان ابتدای سالهای دهه 1960 میلادی به غیر از مدل اصلی این نفربر گونه های دیگری از این نفربر با نقش های گوناگونی همچون مدلهای: فرماندهی، آمبولانس زره پوش، حامل خمپاره یا حامل موشک ضد تانک " تاو " و گونه های بسیار دیگری وارد خدمت شد.

تصویر بالا متعلق به نفربر براق و تصویر پایین نفربر M113 مجهز به زره های اضافی ساخت صنایع دفاع

این نفربر دارای مشخصات کلی به این شرح است: طول: 4.86 متر، عرض: 8.82 متر و ارتفاع این نفربر نیز در حدود 2.5 متر است. " M 113 " با وزنی در حدود 11.5 تن توانایی حمل دو نفر خدمه و 11 سرباز مسلح را دارا می باشد. در مدل اولیه این زره پوش از یک موتور بنزینی به قدرت 209 اسب بخار استفاده می شد که به دلیل مصرف بالا و همچنین احتمال بروز حریق در موتورهای بنزینی یک سیستم پیشرانه با سوخت گازوئیلی با توان 215 اسب بخار جایگزین شد.

با وجود این سیستم پیشران این نفربر می تواند مسافتی در حدود 480 کیلومتر را با سرعتی در حدود 66 کیلومتر بر ساعت طی کند. اما باید اعتراف کرد که این نفربر آمریکایی دارای نقاط ضعف فراوانی بود که باعث شده است صنایع دفاعی ایران سرمایه گذاری آنچنانی برای ارتقاء این نفربر انجام ندهد و بیشتر توان خود را صرف ارتقاء نفربرهای سری " BMP " ساخت شوروی سابق کند.

از مشکلات مشخص این نفربر می توان به ارتفاع زیاد آن اشاره کرد که آن را به هدفی مشخص و سهل و وصول برای یگان های ضد زره دشمن تبدیل می کند. برای درک این موضوع کافی است که تصاویر موجود از این نفربر را با سری " BMP " مقایسه کنید تا متوجه شوید که این نفربر تا چه حد بلند ساخته شده است.

این خودرو زرهی در مدل استاندارد خود فاقد سامانه های فیلترینگ هوا برای مقابله با عوامل " ش م ه " و همچنین فاقد نارنجکهای دودزا برای ایجاد پرده تدافعی از جنس دود است. از نظر تسلیحاتی نیز این نفربر آمریکا تنها با یک قبضه مسلسل کالیبر 12.7 میلی متر مدل M2 مسلح شده است که امروزه عمدتا در ایران با مسلسل روسی " دوشکا " جایگزین شده است. امروزه با توجه به خریداری نفربرهای کلاس " بی ام پی " از روسیه و قابلیتهای بهتر این نفربر به نظر می رسد که احتیاج چندانی در صنایع دفاعی برای ارتقاء این نفربر احساس نمی شود.

BMP
اما در ادامه مطلب به نفربری می رسیم که چهره نبردهای پیاده نظام را برای همیشه تغییر داده و باعث به وجود آمدن تغییرات زیادی در بحث تاکتیکهای پیاده نظام و همچنین طراحی نفربرها در کل جهان شد. در رژه ماه نوامبر سال 1967 میلادی کارشناسان دفاعی و وابستگان نظامی کشورهای مختلف جهان نفربر جدیدی را در رژه نیروهای مسلح اتحاد جماهیر شوروی مشاهده کردند.

اما در آن زمان این نفربر دارای مشخصاتی بود که آن را به سرعت از سایر هم خانواده های خود متمایز می کرد. تا به آن روز تمامی نفربرها با عنوان " APC: Armored Personal Carrier " یا " نفربر زره پوش " شناخته می شدند. خودروهایی که تنها وظیفه داشتند تا از سربازان در برابر گلوله و ترکش ها در میدان نبرد حفاظت کرده و آنان را به سرعت به خظ مقدم نبرد منتقل کنند.

این نفربرها عمدتا به مسلسل های سنگین مجهز بوده و سلاح دیگری را برای درگیری با نفرات دشمن در اختیار نداشتند. اما نفربر روسی مورد نظر دارای یک برجک توپ 73 میلی متری و همچنین یک پرتاب گر موشک ضد تانک هدایت شونده " مالیوتکا " بود. این خودرو نظامی در حقیقت اولین خودرو در کلاس " IFV: Infantry Fighting Vehicle " یا " خودروی جنگی پیاده نظام " بود.

" BMP-1 " روسها دارای خاصیتهای منحصر بفرد دیگری نیز بود. نفرات پیاده در این زره پوش روسی دارای محفظه هایی بودند که به آنها اجازه می داد بدون پیاده شدن از نفربر خود سلاح های خود را مسلح کرده و از دورن " BMP " با نفرات دشمن درگیر شوند. همچنین این زره پوش به سامانه تصفیه کامل عوامل جنگ ش م ه نیز مجهز بود و خدمه می توانستند بعد از انجام یک حمله شیمیایی، میکروبی و یا هسته ای به سرعت در میدان نبرد حضور پیدا کنند.

حضور این نفربر مدرن روسی به تعداد بالا در پشت دیوار برلین ترس زیادی را در بین فرماندهان نظامی بلوک غرب ایجاد کرد. در حقیقت آنها با نفربری مواجه بودند که علاوه بر داشتن تحرک بالا، قدرت آتش مناسب و دارای ابعاد کوچکی بود که هدف قرار دادن آن را مشکل می کرد . این نفربر در کنار سیل بی پایان تانکهای روسی یک کابوس واقعی برای فرماندهان ناتو در اروپای غربی بود.

" BMP-1 " می تواند به غیر از 3 نفر خدمه خود 8 سرباز مسلح را نیز حمل کند. این 8 سرباز در دو ردیف 4 تایی پشت به پشت یکدیگر نشسته و در صورت لزوم در جلوی خود دارای محفظه ای هستند که می توانند آن را باز کرده و سپس از درون آن محفظه ها به شلیک بپردازند. اما یکی از نکات ضعف این نفربر روسی به مانند " M113 " آمریکایی بحث حفاظت است. تجربه عملیات طوفان صحرا در جریان جنگ خلیج فارس در سال 1991 میلادی نشان داد که بدنه خودروی بی ام پی در برابر گلوله های 25 میلی متری شلیک شده از طرف نفربرهای برادلی آمریکایی توان مقابله نداشتند.

همین مسئله باعث شد تا صنایع دفاعی ایران زره های مخصوص حفاظتی را که بر روی نفربرهای M113 نصب شده است را بر روی BMP های ایرانی نیز نصب کرده و این نفربر را در برابر گلوله های 30 میلی متری نیز محافظت می کند. در زمینه پخش کننده دود باید این نکته را ذکر کرد که در BMP-1 این قابلیت وجود دارد که از اگزوزهایی که در کناره نفربر تعبیه شده است برای تولید دود سفید رنگ بسیاری غلیظی استفاده کرد که به سرعت فضای اطراف نفربر را پوشش داده و دید دشمن را از بین می برد. البته در مدل BMP-2 نارنجک اندازهای مخصوص تولید دود در اطراف برجک نفربر نصب شده است که وظیفه تولید دود و استتار کردن نفربر را بر عهده دارد.

بی ام پی – 1 با وزنی در حدود 13 تن دارای طولی در حدود 6.7 متر، عرض 2.94 متر و ارتفاع 2 متر است. این نفربر از یک موتور 6 سیلندر با قدرت 300 اسب بخار استفاده می کند که سرعتی بین 40 تا 60 کیلومتر و بردی در حدود 500 کیلومتر را برای این نفربر به ارمغان می آورد. این زره پوش روسی توانایی انجام عملیاتهای آبی – خاکی را نیز داشته و به می تواند به راحتی با سرعتی در حدود 8 کیلومتر بر ساعت از مسیرهای آبی نیز عبور کند.

اما عضو دیگر خانواده BMP که امروزه به نوعی تشکیل دهنده ستون فقرات یگان های پیاده مکانیزه ارتش و سپاه را تشکیل می دهد نفربر مدل " BMP-2 " است. با توجه به پیشرفت فناوری زره در خودروهای زرهی در دنیا روسها سعی کردند تا به جای توپ 73 میلی متری از یک توپ سبک تر با کالیبر 30 میلی متر استفاده کنند.

در این مدل از نفربر بدنه قدری کوچک تر شده و به جای 8 سرباز 7 سرباز در پشت این خودرو حمل می شود. هدف اصلی روسها در " BMP-2 " ارتقاء سامانه جنگ افزاری نفربر مورد نظر بود. توپ 73 میلی متری که در مدل قبلی استفاده می شد در برد بیش از 500 متر دقت خود را از دست می دهد و همچنین موشک مالیوتکای آن نیز در بردهای زیاد در بحث هدایت دچار مشکل می شود. روسها بعد از جایگزین کردن توپ 73 میلی متری با نمونه 30 میلی متری ، موشک مالیوتکا را نیز با موشک هدایت شونده مدل " AT-5 " جایگزین شد." BMP-2 " از نظر سیستم پیشرانه به ماننده مدل قبلی تجهیز شده و از لحاظ برد و سرعت نیز به مانند مدل پیشین است.

وزیر دفاع عنوان کرد
مشخصات 6 دستاورد جدید دفاعی/افزایش قدرت تحرک شناورهای نظامی



خبرگزاری فارس: سردار وحیدی در حاشیه بازدید از نمایشگاه صنایع دفاعی، در جمع خبرنگاران به تشریح ویژگیها و مشخصات 6 دستاورد جدید دفاعی که امروز با حضور رییسجمهور رونمایی شد، پرداخت.
خبرگزاری فارس: مشخصات 6 دستاورد جدید دفاعی/افزایش قدرت تحرک شناورهای نظامی

به گزارش خبرنگار حوزه دولت خبرگزاری فارس، سردار احمد وحیدی وزیر دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح در حاشیه مراسم گرامیداشت روز ملی صنعت دفاعی به تشریح دستاوردهای رونمایی شده توسط رئیس جمهور در این نمایشگاه پرداخت.

وی با اشاره به رونمایی از موشک فاتح 1D-110 افزود: این موشک از دقیقترین و پیشرفتهترین موشکهای بالستیک زمین به زمین با سوخت جامد مرکب است که در یک دهه اخیر نقش مؤثری در ارتقاء توان دفاعی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران داشته است.

وی افزود: با توجه به نیازمندیهای نیروهای مسلح و بخصوص موضوع پر اهمیت دقت اصابت، نسلهای مختلف از این موشک با ویژگیهای خاص طراحی و به تولید انبوه رسیده است.

وزیر دفاع ادامه داد: پس از آزمایش موفق نسل چهارم موشک فاتح 110 این موشک که دارای توانمندیهای وسیعی نسبت به نسلهای قبلی میباشد وارد خدمت شده است.

سردار وحیدی با اشاره به توانمندیهای این موشک گفت: قدرت نقطه زنی در هر نوع شرایط آب و هوایی، افزایش طول عمر موشک، افزایش زمان استقرار موشک مسلح بر روی سکوی پرتاب جهت شلیک به موقع، کاهش زمان تستهای قبل از پرتاب و حین پرتاب، کاهش زمان ترک موضع پرتاب و عدم نیاز به بازدیدهای دورهای کوتاه مدت از توانمندیهای مهم این موشک است.

وی با اشاره به دستاورد دیگر رونمایی شده در این روز گفت: یکی از گلوگاههای فنی در طراحی و ساخت شناورهای سنگین، تامین توان و قوه محرکه شناور است و سازمان صنایع دریایی وزارت دفاع برای تکمیل زنجیره توانمندیهای طراحی و ساخت شناورها این مهم را در دستور کار خود قرار داد و موفق شد موتور دریایی بنیان 1 را در روز صنعت دفاعی سال گذشته به بهره برداری برساند.

وزیر دفاع ادامه داد: در تداوم این اقدام راهبردی، متخصصان کارآزموده صنایع دریایی موفق شدند موتور دریایی بنیان 4 با تعداد 16 سیلندر و قدرت 5 هزار اسب بخار و 18 تن وزن بر روی شناورهای بزرگ نظامی نصب کنند.

سردار وحیدی با اشاره به ساخت آزمایشگاه پرنده آرمیتا گفت: پروژه سکوی تستهای پروازی با نام آرمیتا با هدف آزمایش سامانههای هوایی در شرایط واقعی پرواز ساخته شده است که با هدف آزمایش سامانه پرتاب هواپیمای جنگی، آزمون سامانه دستگاه تولید اکسیژن هواپیما، آزمون سامانه اویونیک پیشرفته هواپیما و آزمایش اویونیک پیشرفته به خلبانهای هواپیمای جنگنده انجام شده است.

وی با اشاره به ساخت خودروی تاکتیکی ارس افزود: خودروی تاکتیکی - فرماندهی ارس با 3.4 تن وزن و توان 133 اسب بخار با دو کابین یکپارچه به عنوان خودروی حامل فرماندهان، خودروی هجومی و خودروی پشت خاکریز قابلیت استفاده در تمام مناطق عملیاتی صعب العبور و شهری را دارد.

وزیر دفاع ادامه داد: قابلیت زرهی، پوشش تلفیقی، گرم کن گازوئیلی و محافظ پشت سر از مهمترین ویژگیهای این خودرو محسوب میشود.

وحیدی در ادامه به دستاورد دیگر دفاعی رونمایی شده به نام خمپاره انداز وفا اشاره کرد و ادامه داد: سامانه خمپاره انداز برد بلند 160 میلی متری وفا که در برد توپخانههای معمولی اجرای آتش میکنند، دارای مشخصات عملیاتی به شرح زیر است: افزایش قدرت سر جنگی به میزان دو تا سه برابر، عمر بالای مهمات نسبت به گلولههای موشکی، پراکندگی کمتر نسبت به گلولههای موشکی و نواخت تیر 5 تا 8 گلوله در دقیقه است.

وحیدی همچنین به رونمایی از سامانه جهتیاب و شنود شاهد اشاره کرد و گفت: این سامانه پولیس سیگنالی و جهت یابی در بانکهای WHFو UHF و مدلاسیونهای مختلف را در فاصله زمانی بسیار کم انجام میدهد.

وی ادامه داد: سامانه شاهد قادر است سیگنالهای ثابت، آنالوگ و جهش فوقانی را تشخیص داده و مورد پردازش قرار دهد و امکان شنود چند کانال را به طور همزمان فراهم کند.

ناگفتههایی از زندگی 9 ماهه صدام در «حفره عنکبوت»

خبرگزاری فارس: فردی که ماهها صدام را در حفرهای در مزرعه خود پنهان کرده بود، ناگفتههایی را درباره حضور 9 ماهه وی در حفره عنکبوت بازگو کرد.
خبرگزاری فارس: ناگفتههایی از زندگی 9 ماهه صدام در «حفره عنکبوت»

به گزارش فارس به نقل از روزنامه آمریکایی "واشنگتن پست"، "علاء نمیق" تمایل زیادی برای صحبت کردن درباره این موضوع [پناه دادن به صدام پس از حمله آمریکا به عراق] ندارد. خیلی سخت است که درباره این موضوع صحبت کند. حدود یک دقیقه وی سرش را به علامت رد صحبت کردن درباره این موضوع تکان میدهد. سرانجام وی قانع میشود که صحبت کند و بدون توقف صحبت میکند.

در حالی که غرور در چشمانش موج میزند، گفت: من حفره را برای وی [صدام] حفر کردم.

"حفره عنکبوت" برای جهانیان نام آشنا است، حفرهای که در نزدیکی مزرعه نمیق قرار دارد و دیکتاتور سابق عراق در آنجا توسط نظامیان آمریکایی در روز 13 دسامبر 2003 دستگیر شد.





حفره عنکبوت، محلی که صدام 9 ماه در آنجا مخفی شده بود

نمیق و برادر بزرگترش قیس، کمتر آشکارا درباره چگونگی کمک به صدام صحبت میکنند، فردی که 9 ماه نیروهای آمریکایی و عراقی به طور گستردهای به دنبال وی برای بازداشتش بودند.

اما هم اکنون، در حالی که چای خود را در رستوران کوچکی که در کنار مزرعهاش افتتاح کرده، مینوشد درباره حفره عنکبوت صحبت کرد.

وی درباره چگونگی مخفی کردن صدام گفت: وی [صدام] اینجا آمد و از ما درخواست کمک کرد و من پاسخ مثبت به درخواست وی دادم.

نمیق 41 ساله که لباس عربی بلندی به تن داشت، ادامه داد: وی به من گفت که ممکن است به دلیل پناه دادن به او بازداشت و شکنجه شود.

وی افزود: اما در سنت قبیلهای ما و احکام اسلامی، زمانی که کسی درخواست کمک کند، ما به او کمک میکنیم.

صدام حسین متولد روستایی در نزدیکی شهر تکریت است و زمانی که ارتش آمریکا به دنبال وی بود، صدام متقاعد شده بود که بهترین مکان برای پنهان شدن، پیش افراد قبیلهاش است.



صدام حسین، دیکتاتور سابق عراق در روزهای اوج قدرت

نمیق گفت که پس از بازداشت صدام، وی و برادرش قیس نیز بازداشت شدند و حدود شش ماه را در زندان ابوغریب سپری کردند.

نمیق به خبرنگار واشنگتن پست گفت: من همه چیز را به تو نمیگویم. روزی تمام چیزهایی را که میدانم خواهم گفت. شاید من کتابی بنویسم. شاید هم یک فیلم. اما من همه چیز را به تو نمیگویم.

وی گفت: پس از حمله مارس 2003 آمریکا به عراق، خانواده وی، به جابجایی صدام در خانههای مختلف کمک زیادی کردند.

نمیق ادامه داد: صدام هرگز از تلفن استفاده نمیکرد و می دانست که آمریکایی ها به صدای وی گوش میدهند.

وی افزود: صدام به طور گستردهای به مطالعه و نوشتن میپرداخت، شعر و نثر، نوشتههای وی توسط نیروهای آمریکایی که اقدام به بازداشتش کردند، مصادره شد.

نمیق گفت: صدام برای همسر و دخترانش مطالبی را نوشت اما وی هرگز آنها را ندید. تنها بازدید کنندگان از صدام، دو پسرش عدی و قصی بودند که نمیق ترتیب ملاقات آنها با صدام را در سفرهای مخفیانه به مزرعه میداد.

صدام در زمانی که خود را پنهان کرده بود، سخنرانیهای آتشینی را منتشر میکرد و از طرفدارانش میخواست که با آمریکا مبارزه کنند.

نمیق گفت که وی و برادرش سخنرانیهای صدام را با ضبطی کوچک ضبط میکردند.

وی افزود: از آنجایی که میدانستیم آمریکاییهای صدای ضبط شده را آنالیز میکردند تا به محل اختفای صدام پی ببرند، حدود 10 مایل به سمت شهر سامرا رانندگی میکرد و در کنار جادهای پارک میکرد و اقدام به ضبط صدای ترافیک عبوری از خیابان میکرد.

نمیق گفت: صدام میدانست که سرانجام روزی بازداشت و اعدام خواهد شد. در قلبش، میدانست که همه چیز اتفاق میافتد و وی دیگر رئیس جمهور نیست بنابراین وی، اقدام جدیدی را آغاز کرد، جهاد علیه اشغالگران. صدام هر آنچه که داشت حتی دو پسرش را در راه وطن قربانی کرد.




صدام حسین پس از بازداشت در کنار حفره عنکبوت

نمیق گفت زمانی که در ابوغریب بوده، بازجوی زنی از وی بازجویی میکرد و بارها از وی پرسیده که سلاح های کشتار جمعی کجا مخفی شدهاند و مکان پنهان شدن معاونان ارشد صدام کجاست.

وی افزود: سلول من در ابوغریب 24 ساعته تاریک بود و نگهبانان همیشه سلول من را مرطوب نگه میداشتند.

نمیق از ضرب و شتمهای نگهبانان آمریکایی، اعدام ساختگی و موسیقی کر کننده نیز سخن به میان آورد.

نمیق گفت: من توانستم حمله سگها و شکنجه را تحمل کنم اما توانایی تحمل صدای موسیقی کر کننده را نداشتم.

هنوز به طور کامل مشخص نشده است که مکان اختفای صدام حسین چگونه لو رفته است اما برخی رسانهها اعلام کردهاند که قیس مکان پنهان شدن صدام را به نیروهای آمریکایی لو داده است، موضوعی که وی شدیدا آن را رد کرده است.

صدام حسین در جاده عوجا و در روستایی که در آنجا متولد شده بود، دفن شد. "حفره عنکبوت" جایی که وی در آنجا برای ماهها مخفی شده بود نیز با بتن پر شده است.

جنگنده اف-111، نتیجه تحقیقات گسترده مؤسسات هوافضایی آمریکا چون ناسا وF-111 شرکت های مشهور هواپیماسازی بود که سالها بر روی طرح هواپیماهایی با بالهایی متغیر برای سرعت های مختلف پروازی و استفاده از مزیت های هر دو نوع بال، یعنی بال معمولی و پسگرا کار کرده بودند.


این هواپیما، یک جنگنده چند منظوره و یک بمب افکن سبک، چه برای نیروی دریایی چه برای نیرو ی هوایی آمریکا به شمار می رفت که قادر به پرواز در سرعت های مافوق صوت نیزبود. در ابتدای انجام تست ها و آزمایش های اولیه، موتورهای هواپیما به شدت با مشکل وامانده شدن و استال کردن مواجه بودند که دلیل عمده آن، طراحی ناکارآمد ورودی های موتورهای آن بود که سرانجام، پس از یک دوره انجام تحقیقات بر روی انواع ورودی، مشکل موتورهای این هواپیما نیز به خوبی مرتفع شد. هواپیمای اف-111، جنگنده ای با بال های متغیر است، بدین معنی که زاویه بال های آن، در طی شرایط مختلف پروازی، از 16 درجه تا 72 درجه قابل تغییر است.

از سالها پیش، محققان دریافته بودند که بال های معمولی بدون عقب گرایی، دارای ویژگی های مناسبی برای پرواز در سرعت های پایین و انجام نشست و برخاست های بی نقص بوده و بالهای پس گرا نیز، برای سرعت های زیاد، بی نظیر می باشند. در نتیجه همیشه بال جنگنده ها با ترکیبی از این دو نوع طراحی می شد. تا جایی که تفکر بر این شد که سیستمی طراحی شود که قادر باشد با توجه به شرایط پرواز، به طور خودکار زاویه بال ها راتنظیم کرده و بدین گونه توانایی های فراوانی به جنگنده عطا کند. نتیجه، همان سیستم بال متغیر بود که این سامانه، علاوه بر گران بودن، دارای وزن زیادی نیز هست و این وزن را به کل وزن برخاست هواپیما اعمال می کند که خود یک نقص به شمار می آید.

درشرایط برخاست که حداکثر نیروی برا لازم است، بال ها تماماً رو به جلو باز شده وبیشترین برا را تولید می نمایند. با افزایش سرعت، بال ها به تدریج بسته شده و برای سرعت های بالا، سازگاری لازم را پیدا می کنند. از مشهور ترین هواپیماهای بال متغیر،می توان به هواپیمای اف-14 تامکت آمریکایی و سوخو-24 فنسر روسی اشاره کرد. طرح قرارگرفتن دو خلبان این هواپیما، به صورت کنار هم، مانندF-111 هواپیماهای مسافربری است که بدین گونه، از کپی آلات پروازی برای هر دو خلبان در دو کابین جلوگیری شده و تماس دوخلبان نیز آسان تر خواهد بود. صندلی نجات این هواپیما به صورت کپسولی است و قابلیت باز شدن در هر شرایط سرعت و ارتفاع و حتی زیر آب را نیز دارد. این کپسول که حاوی هردو خلبان است، پس از به آب افتادن روی آب شناور می ماند.

این هواپیما، حتی بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی و تنهابا سوخت داخلی خود، دارای برد فوق العاده زیاد به میزان 4.000 کیلومتر است که این میزان، با اضافه کردن مخازن سوخت در بیرون افزایش نیز می یابد. اف-111، قادر به حمل دو بمب اتمی معمولی وتعدادی بمب های عادی دیگر در مقرهایی نیزدیک به بدنه است. حداکثر وزن برخاست این هواپیما که به طرز غیر قابل باوری زیاد می باشد، میزانی معادل 45 تن است. این جنگنده، قادر است به کمک موتورهای پرات اند ویتنی TF-30 که در جنگنده های اف-14 تحویل شده به ایران نیز به کار رفته بود، به سرعت هایی بالغ بر5/2ماخ و حداکثر ارتفاعی برابر با 18 کیلومتر نیز دست یابد.

طول این هواپیما 22 متر و طول دو سر بال های آن در حالت کاملاً باز به 19 متر می رسد که این طول، در حالت بال کاملاً بسته به 11 متر کاهش پیدا خواهد کرد که شرایط بسیارمناسبی را برای پارک روی ناو هواپیمابر به وجود می آورد. ناگفته نماند که تنها فروش خارجی این هواپیما به کشور استرالیا بوده است. همچنین این هواپیما در اواخر جنگ ویتنام نیز به طور تقریباً محدودی به خدمت گرفته شد که جزو امن ترین هواپیما ها به شمار آمده و تنها تلفاتی برابر با 6 فروند داشت. این هواپیمای نامی، برای نخستین بار در اکتبر 1967 پرواز کرده و پس از تولید 563 فروند تا بسته شدن خط تولید، درسال 1996 به خیل هواپیماهای بازنشسته و البته افسانه ای آمریکا پیوست.


مشخصات

نوع کاربرد: بمب افکن
شرکت سازنده: جنرال داینامیکس
تعداد خدمه: 2 نفر( خلبان و افسر تسلیحات)
اخرین قیمت: 75 میلیون دلار
نوع موتور: 2 عدد پرات اند ویتنی TF30-P-100 توربوفن با 25100 پوند تراست در هر کدام با پس سوز
طول: 22 متر
عرض: در حالت بالهای باز 19 متر و در حالت بسته 11.9 متر
ارتفاع: 5.13 متر
حداکثر سرعت: 2.5 ماخ یا 2700 کیلومتر
ارتفاع پروازی: 60000 پا
وزن خالی: 21376 کیلوگرم
بیشترین وزن: 45 تن
برد: با تانکر های اضافی سوخت 5700 کیلو متر
وزن تسلیحات: 11250 کیلوگرم

کارخانه صنعتی خودروهای زرهی شهید کلاهدوز شامل:
خط تولید انواع نفربر و تانک های سبک و سنگین و خودروهای شنی امداد رسان و مین روب یا مین کوب و کیوسک ها و چند محصول غیر نظامی دیگر که نیازی نمیبینم عنوان کنم ...

در این تاپیک هم فقط تصاویری از خط تولید تانک و نفربرها و مرکز نوسازی خواهید دید و به خودروی مین کوب و خودروی شنی امداد رسان در تاپیک های جداگانه میپردازیم:

























تصاویر آپ شده در گالری سایت :

http://www.gallery.arteshi.com/thumb...bum=242&page=2

آزمايش يك جت مافوق صوت آمريكا كه بر روي يك بمبافكن نيروي هوايي انجام شد، با از دست رفتن كنترل آن، تنها 15 ثانيه پس از پرواز، در اقيانوس آرام سقوط كرد.

به گزارش سرويس فناوري خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، اين هواپيماي X-51A Waverider روز سهشنبه 24 مرداد ماه آزمايش شد، براي سفر در سرعت شش ماخ طراحي شده بود، سرعتي كه با آن ميتوان مسافت ميان لندن و نيويورك را در 45 دقيقه طي كرد.

در اين پرواز آزمايشي، يك باله كنترلي جت مافوق صوت موفق عمل نكرده و هواپيماي بدون سرنشين، پيش از روشن شدن موشك ابتدايي آن از كنترل خارج شد.

اين سومين بار است كه پروژه 300 ميليون دلاري نيروي هوايي آمريكا انتظارات ارتش را برآورده نكرده است. پرواز پيشين در ژوئن 2011 انجام شد كه طي آن موتور جت فراصوت روشن نشد.

چارلي برينك، مدير پروژه X-51A در بيانيه اي اعلام كرد: متاسفيم كه يك مشكل در اين زيرسيستم پيش از روشن شدن موتور اسكرمجت هواپيما منجر به عدم موفقيت آن شد. تمام دادههاي ما نشان داده كه ما شرايط درستي را براي روشن شدن موتور مهيا كرده بوديم و اميد داشتيم كه به اهداف آزمايشي خود دست يابيم.

اين هواپيما از پايگاه ادواردز نيروي هوايي آمريكا در صحراي موجاوه در حالي كه به بال يك بمبافكن عظيم B-52 متصل بود، به آسمان پرواز كرد.



X-51A سپس از حدود 15 كيلومتري نزديك دماغه پوينت ميگوي كاليفرنيا از بمبافكن جدا شد. يك رانشگر موشك بايد روشن شده و سرعت جت را تا 4.5 ماخ افزايش ميداد و اگر همه چيز به درستي پيش ميرفت، موتور آن به افزايش سرعت پرداخته و تا سرعت شش ماخ آن را تا ارتفاع 21 كيلومتري بالا ميبرد.

طبق برنامه، اين ماموريت بايد 300 ثانيه بطول ميانجاميد كه طولانيترين زمان پروازي براي اين هواپيما تا به امروز بوده است.

پس از اين پرواز آزمايشي، قرار بود هواپيما در دريا سقوط كند.

پرواز فراصوت كه به سرعتهاي بيشتر از پنجبرابر سرعت صوت گفته ميشود، گام بعدي براي هواپيماهاي آينده است.

اين پروژه توسط ناسا و پنتاگون با هدف استفاده از آن براي هواپيماهاي رادارگريز ارتش و سلاحهاي جديد سرمايهگذاري شده است.

در حال حاضر سريعترين هواپيماي مسافري جهان Cessna Citation X است كه از سرعت 1126 كيلومتر در ساعت يا 0.9 ماخ برخوردار بوده و تنها قادر به حمل هفت مسافر است.



http://isna.ir/fa/news/91052616473/%...86%D9%88%D8%B3

در رده بعدي آن فالكون 7X با سرعت 1102 كيلومتر بر ساعت و گلفاستريم G550 با سرعت 1086 كيلومتر بر ساعت قرار دارد.

در اوج جنگ جهانی دوم، مردانی که توان جنگ داشتند به جبهههای اروپا و شرق آسیا اعزام میشدند و جز زنان، کسی نبود که در کارخانههای نظامی به کار تولید تجهیزات نظامی مشغول باشد.

در این تصویر از آلفرد پالمر که در سال 1942 / 1321 گرفته شده، زنانی را میبینید که در کارخانه هواپیماسازی داگلاس واقع در لانگبیچ کالیفرنیا به آمادهسازی دماغه شیشهای بمبافکنهای داگلاس A20 مشغولند.

اگر شما هم به ربات های پرنده علاقه مند باشید، حتما می دانید که کنترل آنها (مخصوصا در فضاهای بسته) چقدر مشکل است. پس چرا کنترل را به دست خود این ربات ها نسپاریم تا از تماشای پروازشان لذت ببریم.



محققان برنامه Robust Robotics دانشگاه ام آی تی دست به کار تولید یک هواپیمای مدل شده اند که به صورت خودکار و بدون نیاز به ارتباط جی پی اس یا کمک بیرونی، مسیر پر پیچ و خم خود را در مکان های بسته پیدا کرده و با حداکثر سرعت به پرواز در می آید. این ربات پرنده تنها از رادار لیزری، تعدادی سنسور و یک پردازنده اتم اینتل برای شناسایی محیط، تجزیه و تحلیل داده ها و پیدا کردن مسیر استفاده می کند.

این هواپیمای اتوماتیک می تواند به راحتی در شرایط سخت هم مسیر خود را یافته و حتی در مکانی با ارتفاع 2.5 متر مانور جذاب و خیره کننده ای داشته باشد. این هواپیما با شیوه ای شبیه خفاش، از رادار لیزری برای شناسایی محیط و پیدا کردن موانع استفاده می کند و نکته مهم اینجا است که این ردیابی به صورت لحظه ای صورت گرفته و داده های جمع آوری شده برای تعیین مسیر حرکت مورد استفاده قرار می گیرند.

به نظر می رسد که علاوه بر تیم های تجاری و صنعتی، این طرح از هم اکنون نظر گروه های نظامی را هم به خود جذب کرده است. برای مثال اکنون تمامی هواپیماهای جنگی و شناسایی بدون سرنشین ارتشی از راه دور توسط خلبان کنترل می شوند و قابلیت پرواز خودکار را ندارند. اما شاید مهمترین استفاده این سیستم پروازی، در تصویربرداری و کنترل محیط زیست و جمع آوری اطلاعات آب و هوایی باشد.

سیدحسن نصرالله:


پاسخ ایران تکاندهنده خواهد بود/زندگی صهیونیستها را جهنم میکنیم


خبرگزاری فارس: دبیرکل حزبالله لبنان تاکید کرد که تردید سران صهیونیست در حمله به ایران به خاطر قدرت ایران است و در صورت حمله به لبنان نیز ما زندگی میلیونها صهیونیست را به جهنم تبدیل خواهیم کرد.






به گزارش فارس، سید "حسن نصرالله" طی سخنانی در مراسمی که به مناسبت روز جهانی قدس در سالن شهید سید"محمد باقر صدر" در حال برگزاری است، گفت: کشورهای عربی میتوانند از روسیه هر سلاحی را خریداری کنند در حالی که غرب بر اسرائیل فشار میآورد تا روسیه معامله فروش سلاح را متوقف کند، در روز قدس اگر ما مسلمانان و اسلامیها اعتقاد داریم که اسرائیل باطل مطلق است و ایران ضد اسرائیل است پس این به معنای آن است که ایران حق مطلق است و باید در کنار آن بایستیم.

نصرالله اظهار داشت: آیا شایسته نیست که حاکمانی عربی که علیه ایران توطئه میکنند بدانند که به طرحهای اسرائیلی خدمت میکنند زیرا اسرائیل اعلام میکند که دشمن آن ایران است و به همین دلیل در اسرائیل جنجال بر سر نحوه برخورد با ایران وجود دارد و نتانیاهو و باراک خواهان حمله به ایران هستند و با اجماع تقریبی فرماندهان نظامی برای حمله به ایران مواجه هستند و اختلافات در این زمینه نیز به معادله هزینه و فایده اقدام نظامی برمیگردد و این تفکر اسرائیلی است آنها از آغاز جنگ علیه کشورهای عربی دریغ نمیکنند و چیزی که باعث تردید آنها در اقدام به جنگ و حمله به ایران میشود بحث و بررسیهای مربوط به هزینه و فواید آن است؛ ارتش اسرائیل به فرماندهان خود تاکید میکند که جنگ علیه ایران دهها هزار کشته خواهد داشت و اگر ایران ضعیف بود اسرائیل تردیدی نداشت و از مدتها قبل تاسیسات هستهای ایران را بمباران کرده بود اما بحث و جدل بر سر این بمباران به خاطر آن است که ایران قدرتمند و شجاع است و همه ما میدانیم که اگر ایران از سوی اسرائیل هدف قرار گیرد، پاسخ ایران کوبنده و تکاندهنده خواهد بود و اسرائیل فرصت طلایی را به ایران که از 32 سال قبل آرزوی آن را دارد، اعطا خواهد کرد.



دبیرکل حزبالله لبنان گفت: اسرائیل واقعا از حمله به ایران میترسد و این مسئله واقعا مهم است و این یک عبرتی است که هر ملت عربی از خطر اسرائیلی در امان باشد، منطق روشنی وجود که می گوید تنها قدرتمندان در جهان محترم شمرده میشوند بنابراین هر کشور عربی اگر میخواهد از تجاوزات اسرائیل در امان باشد باید قدرتمند باشد.


وی افزود: در خصوص لبنان نیز ما شاهد تهدیدات علیه لبنان بودیم و حتی سخن از تخریب لبنان به میان میآوردند، ما منکر قدرت ویرانگر اسرائیل نیستیم و منکر آن نیستیم که تفکر اسرائیلی تروریستی است و پیش از این آن را انجام داده است اما آنچه که در لبنان تازگی دارد این است که من نمیگویم ما اسرائیل را ویران خواهیم کرد بلکه میتوانم بگویم که ما میتوانیم زندگی میلیونها صهیونیست در فلسطین را به جهنم واقعی تبدیل کنیم و چهره اسرائیل را تغییر دهیم.

دانلود

جنگنده اف-111، نتیجه تحقیقات گسترده مؤسسات هوافضایی آمریکا چون ناسا وF-111 شرکت های مشهور هواپیماسازی بود که سالها بر روی طرح هواپیماهایی با بالهایی متغیر برای سرعت های مختلف پروازی و استفاده از مزیت های هر دو نوع بال، یعنی بال معمولی و پسگرا کار کرده بودند.

این هواپیما، یک جنگنده چند منظوره و یک بمب افکن سبک، چه برای نیروی دریایی چه برای نیرو ی هوایی آمریکا به شمار می رفت که قادر به پرواز در سرعت های مافوق صوت نیزبود. در ابتدای انجام تست ها و آزمایش های اولیه، موتورهای هواپیما به شدت با مشکل وامانده شدن و استال کردن مواجه بودند که دلیل عمده آن، طراحی ناکارآمد ورودی های موتورهای آن بود که سرانجام، پس از یک دوره انجام تحقیقات بر روی انواع ورودی، مشکل موتورهای این هواپیما نیز به خوبی مرتفع شد. هواپیمای اف-111، جنگنده ای با بال های متغیر است، بدین معنی که زاویه بال های آن، در طی شرایط مختلف پروازی، از 16 درجه تا 72 درجه قابل تغییر است.



از سالها پیش، محققان دریافته بودند که بال های معمولی بدون عقب گرایی، دارای ویژگی های مناسبی برای پرواز در سرعت های پایین و انجام نشست و برخاست های بی نقص بوده و بالهای پس گرا نیز، برای سرعت های زیاد، بی نظیر می باشند. در نتیجه همیشه بال جنگنده ها با ترکیبی از این دو نوع طراحی می شد. تا جایی که تفکر بر این شد که سیستمی طراحی شود که قادر باشد با توجه به شرایط پرواز، به طور خودکار زاویه بال ها راتنظیم کرده و بدین گونه توانایی های فراوانی به جنگنده عطا کند. نتیجه، همان سیستم بال متغیر بود که این سامانه، علاوه بر گران بودن، دارای وزن زیادی نیز هست و این وزن را به کل وزن برخاست هواپیما اعمال می کند که خود یک نقص به شمار می آید.

درشرایط برخاست که حداکثر نیروی برا لازم است، بال ها تماماً رو به جلو باز شده وبیشترین برا را تولید می نمایند. با افزایش سرعت، بال ها به تدریج بسته شده و برای سرعت های بالا، سازگاری لازم را پیدا می کنند. از مشهور ترین هواپیماهای بال متغیر،می توان به هواپیمای اف-14 تامکت آمریکایی و سوخو-24 فنسر روسی اشاره کرد. طرح قرارگرفتن دو خلبان این هواپیما، به صورت کنار هم، مانندF-111 هواپیماهای مسافربری است که بدین گونه، از کپی آلات پروازی برای هر دو خلبان در دو کابین جلوگیری شده و تماس دوخلبان نیز آسان تر خواهد بود. صندلی نجات این هواپیما به صورت کپسولی است و قابلیت باز شدن در هر شرایط سرعت و ارتفاع و حتی زیر آب را نیز دارد. این کپسول که حاوی هردو خلبان است، پس از به آب افتادن روی آب شناور می ماند.



این هواپیما، حتی بدون استفاده از مخازن سوخت خارجی و تنهابا سوخت داخلی خود، دارای برد فوق العاده زیاد به میزان 4.000 کیلومتر است که این میزان، با اضافه کردن مخازن سوخت در بیرون افزایش نیز می یابد. اف-111، قادر به حمل دو بمب اتمی معمولی وتعدادی بمب های عادی دیگر در مقرهایی نیزدیک به بدنه است. حداکثر وزن برخاست این هواپیما که به طرز غیر قابل باوری زیاد می باشد، میزانی معادل 45 تن است. این جنگنده، قادر است به کمک موتورهای پرات اند ویتنی TF-30 که در جنگنده های اف-14 تحویل شده به ایران نیز به کار رفته بود، به سرعت هایی بالغ بر5/2ماخ و حداکثر ارتفاعی برابر با 18 کیلومتر نیز دست یابد.

طول این هواپیما 22 متر و طول دو سر بال های آن در حالت کاملاً باز به 19 متر می رسد که این طول، در حالت بال کاملاً بسته به 11 متر کاهش پیدا خواهد کرد که شرایط بسیارمناسبی را برای پارک روی ناو هواپیمابر به وجود می آورد. ناگفته نماند که تنها فروش خارجی این هواپیما به کشور استرالیا بوده است. همچنین این هواپیما در اواخر جنگ ویتنام نیز به طور تقریباً محدودی به خدمت گرفته شد که جزو امن ترین هواپیما ها به شمار آمده و تنها تلفاتی برابر با 6 فروند داشت. این هواپیمای نامی، برای نخستین بار در اکتبر 1967 پرواز کرده و پس از تولید 563 فروند تا بسته شدن خط تولید، درسال 1996 به خیل هواپیماهای بازنشسته و البته افسانه ای آمریکا پیوست.

مشخصات

نوع کاربرد: بمب افکن
شرکت سازنده: جنرال داینامیکس
تعداد خدمه: 2 نفر( خلبان و افسر تسلیحات)
اخرین قیمت: 75 میلیون دلار
نوع موتور: 2 عدد پرات اند ویتنی TF30-P-100 توربوفن با 25100 پوند تراست در هر کدام با پس سوز
طول: 22 متر
عرض: در حالت بالهای باز 19 متر و در حالت بسته 11.9 متر
ارتفاع: 5.13 متر
حداکثر سرعت: 2.5 ماخ یا 2700 کیلومتر
ارتفاع پروازی: 60000 پا
وزن خالی: 21376 کیلوگرم
بیشترین وزن: 45 تن
برد: با تانکر های اضافی سوخت 5700 کیلو متر
وزن تسلیحات: 11250 کیلوگرم

در دوران جنگ جهانی دوم، همیشه بمباران کشورهای دور از دسترس مسئله ای مشکل ساز برای نیروی هوایی کشورهای درگیر در جنگ بود. چرا که خطرات زیادی یک بمب افکن را در حین پرواز دوربرد به کشور دشمن تهدید می کرد. رهگیری شدن به وسیله جنگنده های دشمن، اتمام سوخت، خرابی موتورها و نقص فنی، همه و همه از عواملی بودند که مانع از موفقیت در بمباران های استراتژیک دوربرد می شدند. پس از جنگ جهانی دوم، کم کم این ایده توسعه زیادی پیدا کرد و نتیجه همین پیشرفت، رقابت شدید شوروی و آمریکا، یعنی دو طرف جنگ سرد در ساخت بمب افکن های سنگین دوربرد شد. یکی از مهم ترین و پیشرفته ترین بمب افکن های ساخت شوروی که همواره موجب وحشت غرب بود، بمب افکن مافوق صوت سنگین Tu-22M، یعنی نمونه اصلاح شده همان بلایندر قدیمی بود. در مقاله زیر، به تفصیل به تشریح توانایی های این بمب افکن فراموش شده البته قدرتمند و مقتدر خواهیم پرداخت.



توانایی لحظه به لحظه بمباران طرف مقابل در جنگ سرد، برای شوروی و آمریکا حکم یکی از بزرگترین آرزو هایشان را داشت. ظاهراً هنوز قدرت بمباران های سنگین دو طرف به حدی نرسیده بود که آمریکا و شوروی بتوانند با هم درگیر نبرد های این چنینی شوند. بنابراین، هر دو کشور شروع به توسعه موشک های قاره پیمای خود کردند و هر روز با دست یافتن به فناوری پیشرفته تری، هر یک از طرفین قدرت خود را به رخ طرف مقابل می کشیدند. موشک های دوربرد تا اواخر جنگ سرد همچنان یکی از موضوع های داغ بحث های نظامی بین آمریکا و شوروی بود، اما انگار این دو کشور هم به این نتیجه رسیده بودند که هرگز بمباران موشکی نخواهد توانست جای عملیات انسانی را به طور کامل بگیرد، یعنی کاملاً جایگزین آن شود. در نتیجه آمریکا و شوری هیچ گاه از گسترش نیروی بمباران استراتژیکی که به وسیله هواپیماهای سنگین و دوربرد انجام می شد غافل نشدند.

توپولف Tu-22M و تاریخچه Tu-22 بلایندر، جد بزرگ بک فایر
Tu-22 از هواپیماهایی بود که هنوز تاریخ نخستین پرواز آن معلوم نیست. این هواپیما احتمالاً در اوایل دهه 60 نخستین پروازهای خود را انجام داد و در خدمت نیروی هوایی و نیروی دریایی شوروی قرار گرفت. ناتو که با بررسی عکس های هوایی به وجود این هواپیما پی برده بود، آن را بلایندر نام نهاد. با بررسی شکل بال های- پسگرای این هواپیما و ابعاد آن، سرعت آن حداکثر دو ماخ پیش بینی گشت که بعدها معلوم شد سرعت بلایندر هیچ گاه از 1.4 ماخ فراتر نرفته است. این هواپیما بمب افکنی با حداکثر وزن برخاست حدود هشتاد تن بود و موتورهای آن با یک پیکربندی نا متعارف در عقب بدنه و درست در زیر سکان عمودی قرار داشتند. مشهورترین مدل بلایندر، مدل بلایندر C است که به تجهیزات گسترده ECM یا دفاع الکترونیکی مجهز بود و در خدمت نیروی دریایی شوروی سابق قرار گرفت. عراق به عنوان هم پیمان نزدیک شوروی در آن سال ها، یکی از مشتریان Tu-22 بود و در زمان جنگ ایران-عراق هم این کشور، استفاده نسبتاً گسترده ای از این بمب افکن علیه ایران به عمل آورد. هواپیمای Tu-22M، یعنی بمب افکن مورد بحث این مقاله، از نظر ساختار کلی و البته نام شاید به Tu-22 شباهت هایی داشته باشد، اما توپلوف 22 مدل ام که به بک فایر مشهور است، اساساً هواپیمای دیگریست.

توپولف Tu-22M چگونه به وجود آمد
پس از طراحی بمب افکن Tu-22 هیئت طراحی توپولف کار را بر روی طرح بمب افکنی بر پایه ی بلایندر آغاز کرد. توپولف از ابتدا می خواست با تغییر زاویه پسگرایی بال ها و نصب موتورهای جدید با قدرت افزون تر نمونه ای اصلاح شده از Tu-22 را ارائه دهد. این طرح، طرح شماره 106 نام گرفت اما چندان که باید و شاید موفق نبود. شرکت توپولف طرح شماره 125 که بمب افکنی با بردی بیش از 4.800 کیلومتر و سرعتی بالغ بر 2.500 کیلومتر بر ساعت بود را نیز در سال 1962 به دولت آن زمان شوروی ارائه کرد. پس از تحلیل های فراوان، طرح 125 شرکت توپولف رد و طرح T-4 شرکت سوخو مورد قبول واقع گردید. با این که امیدها برای شرکت توپولف داشت به تدریج از بین می رفت، اما این شرکت دوباره دست به طراحی جدیدی با کد 145 زد. طرح 145 هواپیمایی اصلاح شده بر پایه ی Tu-22 بود که توانایی انجام ماموریت ها را چه در سرعت های زیر صوت و چه در سرعت های بالای صوت داشت. برای آن که حداقل نیاز های این هواپیما برای برد آن مرتفع شود، نیاز به استفاده از بال های متغیر بود تا طرح 145را تبدیل به بمب افکنی با انعطاف پذیری بالا و قابلیت پرواز در هر شرایط سرعت پروازی بنماید. بر اساس پیش بینی ها، هواپیمای جدید سرعتی بالغ بر 2.300 کیلومتر بر ساعت و بردی بین شش تا هفت هزار کیلومتر داشت. پس از آن که طرح T-4 شرکت سوخوی ناکام ماند، در سال 1967 توپولف رسماً مامور توسعه طرح 145 شد. نام هواپیمای جدید، همان Tu-22M بود. بیشتر گام هایی که در راه ساخت Tu-22M برداشته شد، نسبت به زمان خود بی نظیر بود. به خصوص که توجه ویژه ای هم به سیستم بال های متغیر که البته اساس همین طرح بود هم شده بود. بال های Tu-22M که در وسط بدنه قرار گرفته بودند، می توانستند زاویه خود را نسبت به خط عرضی هواپیما برای مطابقت با شرایط پروازی گوناگون تغییر دهند. نوک بال ها حالتی انحنایی و البته باریک و ریشه بال ها هم شکلی عریض و پهن داشت.

توپولف Tu-22M چگونه بمب افکنی بود
با معرفی بمب افکن سوپر سونیک بک فایر، آرزوهای نیروی هوایی شوروی برای داشتن بمب افکنی مدرن و در حد و اندازه های بمب افکن B-1B آمریکایی به بار نشست. بک فایر برای نخستین بار در سال 1969 در کازان مشاهده شد. برای نخستین بار در سال 1971 در آسمان رامنسکوی، در شرق مسکو بک فایر اقدام به انجام سوختگیری هوا به هوا کرد. این مسئله اگر شاید در وهله ی اول چندان هم مهم نباشد، اما همین عمل سوختگیری هوایی به منزله تهدیدی جدی برای آمریکا بود. توپولف برد این هواپیما را 2.200 کیلومتر اعلام کرده بود، در حالی که CIA معتقد بود برد این هواپیما می بایست از چهار هزار کیلومتر بیشتر باشد. DIA هم برد هواپیما را بدون سوختگیری AA، در حدود پنج هزار کیلومتر اعلام کرده بود. اگر به این برد زیاد، سوخت گیری هوا به هوا هم اضافه می شد، بک فایر به یک بمب افکن میان قاره ای به خصوص با توان حمله به کشوری چون آمریکا تبدیل می شد. بک فایر از موضوعات مورد بحث سران دو کشور شوروی و آمریکا در مذاکرات سالت 2 بود؛ هر چند که شوروی در این مذاکرات پذیرفت تا به جهت اطمینان از عدم حمله اتمی به کشور آمریکا، لوله ی سوختگیری هوایی Tu-22M را حذف نماید، اما روس ها چندی بعد این لوله ها را دوباره نصب کردند.

Tu-22M0- Backfire A- نخستین مدل بمب افکن بک فایر که به دلیل کارائی پایین تنها دو فروند از آن تولید شد. این دو فروند برای مقاصد آموزشی در سال 1973 به مرکز تمرینات هوایی منتقل شدند.
Tu-22M- Backfire A- اولین فروند از بمب افکن بک فایر که که کارائی و عملکرد آن مثبت تشخیص داده شده و ورود نمونه های بعدی آن به خدمت صحیح و به جا ارزیابی گردید.
Tu-22M2- Backfire B- مدل B بمب افکن بک فایر، اولین مدل از این بمب افکن سنگین بود که دستخوش اصلاحاتی در مقیاس بزرگ شد. این مدل به موتورهای نیرومند تر NK-22 مجهز گردید و برد آن به صورت رسمی تا پنج هزار و صد کیلومتر و بالاترین سرعت آن تا 1.800 کیلومتر بر ساعت افزایش یافت. این نمونه برای نخستین بار می توانست تا سه فروند موشک هوا به سطح Kh-22 را در زیر بدنه خود حمل نماید. اگر چه این مدل سیستم تعقیب اتوماتیک عوارض زمین را نداشت، اما مع الوصف قادر بود به خوبی از پس پرواز در ارتفاع پایین هم برآید. تعداد 211 فروند از این مدل در فاصله ده سال، یعنی بین سال های 1973و 1983 تولید شد. در همان ابتدای تولید، موتورهای جدیدتر NK-23 هم معرفی گردیدند که اصولاً نمونه های تقویت شده موتورهای قبلی بودند، اما این نمونه از موتورهای جدید به هدف های مورد انتظار دست نیافتند. گفتنی است که نخستین پروازهای آزمایشی این مدل از Tu-22M از سال 1973 شروع شد.
Tu-22M2Ye- Backfire B- مدل Ye بک فایر نمونه ای از بک فایر بی بود که مجهز به موتورهای جدید NK-25 و سیستم پیچیده کنترل پرواز شده بود. اما باز هم این تغییرات انتظارات را برآورده نکرد و این طرح هم همچنان مسکوت ماند.
Tu-22M3- Backfire C- به جرات می توان گفت که این مدل، پیشرفته ترین مدل بک فایر بود که نخستین پروازهای آزمایشی خود را در سال 1977 به انجام رساند. در پی انجام تغییراتی، دماغه هواپیما برای جا دادن برخی از سامانه های جدید دراز تر شد و حداکثر زاویه برگشت بال های بک فایر تا 65 درجه افزایش یافت. همچنین با نصب موتورهای جدید، این نمونه از بک فایر یکی از نقص های اجداد خود که عدم توانایی پرواز سوپر سونیک در ارتفاع دریا بود را نیز مرتفع نمود. حداکثر سرعت در مدل M3 به بیش از 2.300 کیلومتر بر ساعت و برد آن به بیش از 6.800 کیلومتر افزایش یافت. همچنین با افزایش باورنکردنی تسلیحات قابل حمل، M3 می توانست دوبرابر آن چه M2 حمل می کرد، اسلحه های مختلف را حمل نماید. در سال 1985 تست های مختلفی از پرواز در ارتفاع پایین انجام شد که همگی حاکی از موفقیت عملکرد هواپیما در ارتفاع پایین بودند.
Tu-22MR- اگرچه با ورود ماهواره های فضایی به عرصه ماموریت های جاسوسی هواپیماهای شناسایی تقریباً از رده خارج شدند، اما نمونه های انگشت شماری از Tu-22M3 ها برای انجام ماموریت های شناسایی بهینه سازی شدند. در Tu-22MR محفظه های نگهداری بمب جای خود را به سنسورها و حسگرهای مفصل هوایی داده اند. با تمام این اوصاف، در توانایی اخلال گری سیستم های الکترونیکی دشمن یا ECM نه مدل M2 و نه مدل M3 یا MR چندان موفق نبوده اند و همیشه برای تکمیل این نقش، هواپیماهای اسکورت دیگری که باید به عنوان مکمل به عملیات اضافه شوند، الزامی بوده اند.

به احتمال فراوان ساخت بمب افکن قدرتمند B-1B لنسر آمریکایی، واکنشی نسبت به ساخت بک فایر بوده است. بک فایر درست مخالف بسیاری از بمب افکن های رده خود، دارای پیکربندی ویژه ای است، چنان که موتورهای توربوفن آن در داخل و قسمت های کناری بدنه واقع شده اند. این ترکیب، بک فایر را بیشتر به یک جنگنده عظیم الجثه مشابه می سازد تا یک بمب افکن استراتژیک. بک فایر چهار خدمه دارد، یک خلبان در قسمت جلو سمت چپ، کمک خلبان در قسمت جلو سمت راست، افسر ارتباطات در قسمت عقب سمت چپ و یک افسر ناو بر در قسمت عقب سمت راست که البته افسران قسمت عقب کابین هیچ دیدی نسبت به جلوی هواپیما ندارند، اگر چه پنجره های کناری وسیع و بزرگی برای آنان در نظر گرفته شده است. تا کنون هیچ بک فایری به کشورهای خارجی صادر نشده است، اگر چه کشورهایی مثل ایران و چین در سال های 1990 علاقه فراوان خود را به داشتن این بمب افکن در خدمت نشان داده اند. هر چند گزارش هایی هم مبنی بر پیشنهاد این بمب افکن به کشور هند، مجهز به موشک های نزدیک برد Kh-15S وجود دارد. با تمام اوصاف، روسیه هنوز هم بزرگترین پرواز دهنده بمب افکن مشهور دوران جنگ سرد یعنی بک فایر است و این هواپیما به دلیل لغو پروژه T-60S به دلیل هزینه های زیاد تا آینده نامعلوم به عنوان بمب افکن اول استراتژیک روسیه در خدمت باقی خواهد ماند.